Η κλιμάκωση της τουρκικής στάσης, με αποκορύφωμα την προαναγγελία γεωτρήσεων πλησίον του Καστελλόριζου, κόντρα στις συστάσεις τρίτων χωρών προς την αντίθετη κατεύθυνση, εγείρει ερωτήματα ως προς την αποτελεσματικότητα των διεθνών πιέσεων στην Άγκυρα και τον Ταγίπ Ερντογάν.
Όσοι επιχειρούν να εξηγήσουν τα κίνητρα και τις τελικές στοχεύσεις του προέδρου της Τουρκίας, αναφέρονται αφενός στις επιδιώξεις του για την αναβίωση ενός είδους νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας, αφετέρου στο κενό που δημιουργεί η αμφιλεγόμενη εξωτερική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ και δη η τρέχουσα προεκλογική περίοδος στις ΗΠΑ.
Υπάρχει ωστόσο και μια τρίτη παράμετρος, που αφορά τις οικονομικές κυρώσεις από δυνάμεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το συγκεκριμένο διαπραγματευτικό «όπλο», το οποίο παραμένει στο συρτάρι, τίθεται στο επίκεντρο αναλύσεων οι οποίες εκφράζουν προβληματισμό αναφορικά με τη στρατηγική των δυτικών χωρών απέναντι στον «σουλτάνο».
Χαρακτηριστικά είναι τα σχόλια ξένων ΜΜΕ όπως το Bloomberg, το οποία εκφράζουν πλέον την εκτίμηση ότι ο Ερντογάν κάνει ό,τι κάνει απλώς και μόνο επειδή γνωρίζει ότι θα ξεφύγει από αυτό.
Η κεντρική ιδέα είναι ότι ο Τούρκος πρόεδρος, μέχρι σήμερα, δεν έχει πληρώσει ιδιαίτερο τίμημα για τις επιλογές του, γεγονός που μάλλον τον αποθρασύνει.
Στο πλαίσιο αυτό, εμπειρογνώμονες αρχίζουν και διατυπώνουν την άποψη ότι παίκτες της διεθνούς σκακιέρας όπως η Ευρώπη θα πρέπει να ενεργοποιήσουν τα διαπραγματευτικά τους «όπλα» απέναντι στον Ταγίπ Ερντογάν, με κύριο μοχλό πίεσης τις οικονομικές συνέπειες για τη χώρα του.
Ειδάλλως -επικρατεί η ανησυχία ότι- ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν θα σταματήσει.