Περνάμε την πιο κρίσιμη στιγμή της πανδημίας καθώς και του κοινού αγώνα κυβέρνησης και κοινωνίας για να την νικήσουμε και να μπορούμε να προσβλέπουμε στην επιστροφή της ζωής μας όπως την ξέραμε.
Ακριβώς σε αυτήν, την πιο αποφασιστική στιγμή της μάχης, λίγο πριν νικήσουμε έναν ύπουλο θανατηφόρο εχθρό, δρόμοι, πλατείες και γειτονιές της Αθήνας γίνονται πεδίο έντασης, ακρότητας και βίας. Σε αυτές τις εκδηλώσεις συνυπάρχουν η υπερ-μετάδοση του ιού και η επικίνδυνη διάβρωση της κοινωνικής ειρήνης και ενότητας. Δύο προϋποθέσεις απαραίτητες για να αντιμετωπίσουμε την τριπλή, υγειονομική, οικονομική και εξωτερική, πρόκληση που έχουμε μπροστά μας. Εκεί πρέπει να είναι εστιασμένη η εθνική προσπάθεια.
Και όμως, αντί ο αγώνας μας να δίνεται με ενότητα στο τριπλό αυτό μέτωπο, δίνεται με διχόνοια στα μετόπισθεν. Στο Σύνταγμα, στα Χαυτεία, στη Νίκαια, στη Νέα Σμύρνη. Δύο νέοι άνθρωποι, ένας 27χρονος λιντσαρισμένος, παρ’ ολίγον νεκρός, αστυνομικός και ένας 29χρονος κτυπημένος με ασύμμετρο «υπηρεσιακό ζήλο», έγιναν τα κεντρικά πρόσωπα μιας λάθος σύγκρουσης, σε λάθος ώρα, για λάθος λόγους. Είναι αδιανόητο ότι η θρυαλλίδα για όλα αυτά είναι η εκβιαστική απεργία πείνας ενός αμετανόητου κατά συρροήν εκτελεστή που έχει καταδικασθεί 11 φορές ισόβια. Εχουν βαριά ευθύνη εκείνοι που έδωσαν και δίνουν ιδεολογικό και πολιτικό δίχτυ υποστήριξης σε αυτόν τον εκβιασμό. Η εκμετάλλευση της κοινωνικής κόπωσης και η διο-χέτευσή της σε δρόμους ανομίας και βίας είναι εγκληματικά απαράδεκτη.
Είναι αλήθεια ότι δέκα χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης και αμέσως μετά η λόγω πανδημίας επιβολή των αναγκαίων περιορισμών, έχουν κουράσει πολύ. Ειδικά οι νέοι αισθάνονται ότι ζουν ένα ασφυκτικό παρόν, έχοντας μπροστά τους ένα εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον. Συσσωρεύεται έτσι «προσάναμμα» κοινωνικής έντασης. Ομως, κάποιοι αντί να του ρίχνουν νερό, ρίχνουν, με λόγια και πράξεις, βενζίνη. Στην αγωνιώδη προσπάθεια να βγουν από τα αδιέξοδά τους και να επιστρέψουν στο πολιτικό προσκήνιο, επιλέγουν συνειδητά την πόλωση. Φαίνεται να προσβλέπουν σε ένα κίνημα νεο-αγανακτισμένων. Αποδέχονται έτσι το ρίσκο να ανοίξει ο δρόμος σε κάποιους άλλους, περιθωριακούς και ακραίους, για να φέρουν τα σπίρτα. Και αυτό είναι εγκληματικό.
Απέναντι σε αυτήν την επικίνδυνη πόλωση η απάντηση δεν είναι η μεγαλύτερη πόλωση. Το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» πρέπει να θαφτεί βαθιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Είναι χρέος μας να αποτρέψουμε το σπιράλ της έντασης και του διχασμού.
Η μόνη απάντηση, ο μόνος δρόμος είναι η επικράτηση του δημοκρατικού μέτρου, της αποφασιστικής μετριοπάθειας που στέκεται κάθετα απέναντι σε κάθε άκρο και ακρότητα λόγων και έργων. Μαζί με τον σεβασμό στους θεσμούς, συνιστούν τον πυρήνα της δημοκρατικής λειτουργίας. Εκεί που η επιβολή της δημόσιας τάξης πάει χέρι χέρι με τον σεβασμό στο κράτος δικαίου. Αυτή η σύζευξη είναι η δύσκολη αποστολή κάθε δημοκρατικής Πολιτείας. Η δημοκρατική αυστηρότητα είναι επιλογή γενναιότητας και ισχύος, όχι αδυναμίας. Χρειάζεται πολλή επιμονή, δύναμη και πολιτικό θάρρος. Η επιλογή της πόλωσης είναι εύκολη. Η επιλογή της σύνεσης είναι η δύσκολη. Είναι η μόνη όμως που υπηρετεί το συμφέρον της κοινωνίας και της πατρίδας.
Σε πολύ ταραγμένους καιρούς η μετριοπάθεια και το δημοκρατικό μέτρο ως συνειδητή, στέρεα και στιβαρή πολιτική επιλογή απαιτούν γνώση, σωφροσύνη, ψυχραιμία και σθένος. Ο πρωθυπουργός της χώρας έχει επανειλημμένως αποδείξει ότι τα διαθέτει. Οτι μπορεί να οδηγήσει το καράβι σε ήρεμα, ασφαλή νερά. Οτι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να μας διχάσει, οδηγώντας στο πολιτικό περιθώριο εκείνους που επενδύουν στο μίσος, στα άκρα και στην κοινωνική αναστάτωση. Η αποφασιστική μετριοπάθεια θα τους νικήσει.
* Ο κ. Γ. Σ. Κουμουτσάκος είναι βουλευτής Βόρειου Τομέα Αθηνών της Ν.Δ.