Τα κόμματα που γεννήθηκαν την περίοδο της κρίσης, όσα σχηματίστηκαν ύστερα από εσωτερικές κόντρες και αρχηγικές φιλοδοξίες ή επικαλέστηκαν ένα πολιτικό κενό είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: μικρή διάρκεια ζωής με όριο ενεργού βίου περίπου τα δέκα χρόνια. Κάποια μάλιστα ήταν θνησιγενή και δεν κατάφεραν ούτε την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο. Ο Ευ. Αβέρωφ είχε περιγράψει με γλαφυρό τρόπο το φαινόμενο της διάσπασης: «Οποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος». Οι «μικροί» είναι, ωστόσο, ρυθμιστές των εκλογών, καθώς όσο περισσότερες είναι οι ψήφοι των συνδυασμών κάτω του 3%, τόσο χαμηλώνει το ποσοστό της αυτοδυναμίας.
Σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση της Pulse, οι εκτός Βουλής σχηματισμοί υπολογίζονται, αθροιστικά, στο 7%. Νέα κόμματα υπάρχουν στη «δεξιά πολυκατοικία», χωρίς όμως μέχρι στιγμής να παρουσιάζουν κάποια δυναμική. Λίγο πιο ενισχυμένοι, κάτω από τη μονάδα πάντως, φαίνεται να κινούνται οι Ελεύθεροι Ανθρωποι (Γ. Τράγκας), ενώ εκεί κοντά ανιχνεύεται η Δημιουργία (Φ. Κρανιδιώτης, Θ. Τζήμερος), οι Ελληνες για την Πατρίδα (Ηλ. Κασιδιάρης) και ακολουθεί το ΕΠΑΜ και η Χ.Α. Υπάρχει, ωστόσο, ένας αστερίσκος σε σχέση με τη μέτρηση των πολύ μικρών κομμάτων. Πρόκειται για αυθόρμητες απαντήσεις πολιτών που δεν μπορεί να τις πιάσει το στατιστικό σφάλμα. Σε πολλές περιπτώσεις, άλλωστε, οι ερωτώμενοι δεν διευκρινίζουν ποιο είναι το «άλλο κόμμα» που επιλέγουν.
Ιστορικά, οι προσπάθειες εμβολισμού της «γαλάζιας» παράταξης ήταν οι περισσότερες. Η πρώτη διάσπαση της Ν.Δ. έγινε το 1985 με τον Κ. Στεφανόπουλο να ιδρύει τη ΔΗΑΝΑ. Διαλύθηκε το 1994. Ακολούθησε η ΠΟΛΑΝ του Αντ. Σαμαρά (1993-2004) που μπήκε στη Βουλή μόνο τη χρονιά που ιδρύθηκε και ο ΛΑΟΣ (2000-2015), με τον Γ. Καρατζαφέρη να βάζει το κόμμα του στο Κοινοβούλιο το 2007 και το 2009. Το 2001 ο Δ. Αβραμόπουλος ιδρύει το ΚΕΠ που δεν μακροημέρευσε και ανέστειλε τη λειτουργία του το 2002. Η Δράση του Στ. Μάνου ανέτειλε το 2009 συμμετέχοντας σε διάφορες συνεργασίες, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Τον Νοέμβριο του 2010 η Ντ. Μπακογιάννη έφτιαξε τη Δημοκρατική Συμμαχία. Το ποσοστό του 2,55% του 2012 δεν της έδωσε το εισιτήριο για τη Βουλή και τα περισσότερα μέλη της επέστρεψαν στη Ν.Δ. Το 2012 μέσω των social media δημιουργήθηκαν οι ΑΝΕΛ που συγκυβέρνησαν με τον ΣΥΡΙΖΑ στις δύο κυβερνητικές του θητείες.
Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση σήμερα παραμένει σταθερή, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημοσκοπικά να δείχνει μια τάση προσέγγισης της μονάδας και την Πλεύση Ελευθερίας να ακολουθεί. Παλαιότερα η ΔΗΜΑΡ, που ιδρύθηκε το 2010 από τον Φ. Κουβέλη και άλλα στελέχη της ανανεωτικής Αριστεράς που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, συμμετείχε στην κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά από το 2012 έως το 2013. Ο Π. Λαφαζάνης τον Αύγουστο του 2015 μαζί με ακόμα 24 βουλευτές αποχώρησε από την Κουμουνδούρου ιδρύοντας τη ΛΑΕ. Παρά τον καταγγελτικό λόγο εναντίον του μνημονίου, με ποσοστό 2,87% δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή και από τότε εξασθένησε πολιτικά. Και στον χώρο του Κέντρου οι «αποσκιρτήσεις» δεν μακροημέρευσαν. Το Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Γ. Αρσένη ιδρύθηκε το 1987 και διαλύθηκε το 1989. Βραχύβιο ήταν και το κόμμα του Αντ. Τρίτση, ενώ το ΔΙΚΚΗ του Δ. Τσοβόλα εισήλθε αυτόνομο μία φορά στη Βουλή το 1996. Πολιτική πορεία δεν διέγραψε ούτε το ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου που δεν ξεπέρασε το 3% τον Μάιο του 2015. Το Ποτάμι ιδρύθηκε το 2014 και ανέστειλε τη λειτουργία του το 2019 μετά το άσχημο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.
Στην πλειονότητά τους, τα προσωποπαγή μικρά κόμματα, που δημιουργήθηκαν μέσα από τα μεγάλα και έδυσαν γρήγορα, χρεώθηκαν την ανακύκλωση «παλαιών υλικών» που γρήγορα κατάλαβαν οι ψηφοφόροι. Στη σημερινή Βουλή η Ελληνική Λύση και το ΜέΡΑ25 καλούνται να αποδείξουν αν θα αποτελέσουν την εξαίρεση στον κανόνα.