Η απόφαση του πρωθυπουργού για την επιλογή νέων φρεγατών μάς χαροποιεί ιδιαίτερα, καθώς η επιλογή αυτή έρχεται 35 χρόνια μετά την προηγούμενη παραγγελία μεγάλων πλοίων, των γερμανικών ΜΕΚΟ.
Η επιλογή των γαλλικών «Belharra» φαίνεται απόλυτα λογική, υπό το πρίσμα των πρόσφατων εξελίξεων και της εστίασης των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, της δραστηριοποίησης της Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο ώστε το κενό των ΗΠΑ να μη χαριστεί στην Τουρκία, του ρόλου που θα κληθεί να αναλάβει ο έμπειρος πρόεδρος Μακρόν στην Ε.E. με έναν νέο Γερμανό καγκελάριο και με τη Μ. Βρετανία εκτός. Επίσης, υπέρ των «Belhara» είχε ταχθεί η ηγεσία του Ναυτικού, ως οι μόνοι που είχαν πρόσβαση σε απόρρητα στοιχεία των υποψηφίων και το χρονοδιάγραμμα παράδοσής τους ήταν το καλύτερο.
Η παραδοχή επίσης του κ. πρωθυπουργού ότι «…υπάρχουν όμως καίρια ζητήματα εκσυγχρονισμού των Ε.Δ., μετά από μία δεκαετία κρίσης, τα οποία έχω την ευθύνη να αντιμετωπίσω … γιατί τα εξοπλιστικά προγράμματα έχουν μεγάλο ορίζοντα» είναι επίσης σημαντική. Ιδιαίτερα όταν είχε προηγηθεί και άλλη μία δεκαετία ελάχιστων εξοπλισμών απέναντι σε μια αναθεωρητική –ιδιαίτερα στη θάλασσα– και χωρίς χαλινό Τουρκία, που μέσα στην 20ετία έχει διπλασιάσει τον στόλο της, έχει ενεργό ναυτικό πρόγραμμα, κατασκευάζει και πουλάει δικά της μεγάλα πλοία, ναυτικά συστήματα και όπλα.
Δεν αρκεί λοιπόν ούτε η παραδοχή του προβλήματος ούτε ο εφησυχασμός ότι «οι “Belharra” αλλάζουν τις ισορροπίες στο Αιγαίο». Τα δύο πρώτα πλοία αναμένεται να ενταχθούν επιχειρησιακά στον Στόλο το 2026, και μέχρι τότε η Τουρκία θα έχει προσθέσει στον στόλο της πολύ περισσότερα νέα πλοία (φρεγάτες, κορβέτες, πυραυλακάτους, υποβρύχια), για να «αλλάξουν –υπέρ μας– οι δύο φρεγάτες τις ισορροπίες». Ιδιαίτερα αν μέχρι τότε οι ισορροπίες έχουν χαθεί παντελώς.
Μετά τη δύσκολη επιλογή του πρωθυπουργού περιμένω με ελπίδα πλέον ότι: α) θα ενημερωθεί από τους ναυάρχους επακριβώς για την ηλικία και τις δυνατότητες των πλοίων του Στόλου και θα ξεκινήσει πρόγραμμα αντικατάστασης τουλάχιστον όσων σήμερα είναι άνω των 40-45 ετών, β) θα διπλασιάσει τουλάχιστον τα κονδύλια της συντήρησης του Στόλου, και γ) θα προγραμματίσει την ταχεία κάλυψη των ελλείψεων 2.000+ εξειδικευμένων στελεχών για την υποστήριξη των παλαιών και τη στελέχωση των νέων, τεχνολογικά πολύ προηγμένων, πλοίων μας.
Σε ό,τι αφορά την ελληνική βιομηχανική συμμετοχή, θα έχει ενδιαφέρον τι θα προβλέπει η τελική συμφωνία.
* Ο κ. Σπύρος Κονιδάρης είναι αντιναύαρχος (ε.α.), επίτιμος υπαρχηγός Στόλου.