To ΠΑΣΟΚ, μετά τη θύελλα της κρίσης, έμεινε 7 χρόνια στην αντιπολίτευση. Το διάστημα αυτό συνέβησαν πολλά στη χώρα και στο πολιτικό σκηνικό. Στα μεγάλα θέματα στάθηκε γενικά με υπευθυνότητα απέναντι στις πρωτοβουλίες άλλων, της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν ανέπτυξε μια δική του πολιτική πλατφόρμα με την οποία να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό για να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του. Δεν έχει δικό του σχέδιο για την οικονομία, την υγεία, την παιδεία, τη Δικαιοσύνη κ.λπ. Ηταν πράγματι δύσκολο. Τα προβεβλημένα στελέχη του, που θα μπορούσαν να παραγάγουν πολιτική, είτε περιθωριοποιήθηκαν από την τότε ηγεσία (Βενιζέλος) είτε αποστασιοποιήθηκαν (Διαμαντοπούλου). Οι νέες μεταγραφές (Καμίνης) δεν απέδωσαν και τα νέα στελέχη δεν είχαν το μέγεθος για να κάνουν πολιτική. Ηταν λοιπόν, σε ένα βαθμό, αναμενόμενη η έλλειψη πολιτικής ατζέντας. To κόμμα προσπαθούσε να ξαναστηθεί στα πόδια του και να επουλώσει τα τραύματά του. Ομως αυτό κράτησε πολύ και κρατάει ακόμη. Η προεκλογική εκστρατεία όλων σχεδόν των υποψηφίων ήταν αρκετά εσωστρεφής και δεν ανέδειξε κάποια πολιτική πρόταση, που θα έκανε τους πολίτες να στρέψουν επί της ουσίας την προσοχή τους στο ΠΑΣΟΚ. Οι υποψήφιοι περισσότερο μεριμνούσαν να μην πατήσουν καμία νάρκη που θα τους αποξένωνε από τα παλαιά μέλη τους, παρά να μιλήσουν καθαρά και ριζοσπαστικά για το μέλλον και το παρόν.
Ο ίδιος ο Ν. Ανδρουλάκης, παρά τη μακρά θητεία του στην πολιτική και από τη θέση του ευρωβουλευτή, δεν μπορεί ακόμη να συνδεθεί με μια καθαρή πολιτική γραμμή ή θέση. Δεν ξέρουμε πού θέλει να πάει το κόμμα, πού θέλει να πάει τη χώρα. Δεν μπορεί όμως να συνεχίσει να βρίσκεται σε στάσιμη ισορροπία, κρατώντας απλώς προσεκτικές αποστάσεις από τη γραμμή που τραβούν άλλοι. Πρέπει να χτίσει πλέον τη δική του διαδρομή. Οχι με υλικά του παρελθόντος, ράκη συνθημάτων, κοινών τόπων και ιδεολογικών θέσεων, αλλά αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος. Αυτό απαιτεί μελέτη, γνώσεις και ικανότητες. Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα έχει να συγκριθεί ως προς αυτά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που έχει δείξει ότι τα διαθέτει, και τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μπορεί να μην τα διαθέτει, αλλά θα περιφέρει ένα βερνίκι εμπειριών.
Για να συγκροτήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης ένα ισχυρό κόμμα εξουσίας, όπως λέει, πρέπει να αναμετρηθεί με τα προβλήματα και να σκέφτεται πρωτίστως τη χώρα. Αν μάλιστα το συμφέρον της χώρας αξιώσει ανάληψη συμμαχικών κυβερνητικών ευθυνών, ένα κόμμα εξουσίας πρέπει να τις αναλάβει και να μην υπεκφεύγει με προσχήματα για ένα εικαζόμενο κομματικό όφελος. Τα κόμματα υπάρχουν για να αντιμετωπίζουν προβλήματα, όχι να συντηρούν κομματικούς μηχανισμούς. Αλλωστε, όπως φάνηκε και στη Γερμανία, ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μπορεί κάλλιστα να κερδίσει κάνοντας συμμαχίες για το συμφέρον της χώρας του.
Υπευθυνότητα! Αυτό προσδοκούν οι περισσότεροι που έστρεψαν το βλέμμα στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ. Προσδοκούν ένα κόμμα που μπορεί να κάνει σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση τώρα, και να αναλάβει τυχόν κυβερνητικές ευθύνες αργότερα. Ενα κόμμα που θα μπορέσει να περιθωριοποιήσει τον τυχοδιωκτισμό, τον λαϊκισμό και τη μισαλλοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να συμβάλει για να βρει η χώρα έναν σύγχρονο βηματισμό.
* Η κ. Βάσω Κιντή είναι καθηγήτρια Φιλοσοφίας, ΕΚΠΑ.