Είτε μιλάει κανείς για ενίσχυση του στίγματος αυτονομίας είτε για ελιγμούς, το ΚΙΝΑΛ παίζει τα δικά του χαρτιά στην προεκλογική σκακιέρα. Το τελευταίο, αυτό του «τρίτου πρωθυπουργού» που έριξε στο τραπέζι ο Νίκος Ανδρουλάκης πριν από μία εβδομάδα, ήρθε να ολοκληρώσει έναν κύκλο κινήσεων των τριών πρώτων κομμάτων και το βέβαιο είναι ότι έπεται –ενδεχομένως παρατεταμένη– συνέχεια, σε μια ιδιαίτερα σύνθετη προεκλογική περίοδο.
Οπως εκτιμούσε στην «Κ» έμπειρο στέλεχος, άλλωστε, δεν πρόκειται για… πυροτέχνημα, αλλά για μια στρατηγική κατεύθυνση την οποία η Χαρ. Τρικούπη φαίνεται ότι «θα ακολουθήσει επιθετικά». Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος και αφορά ευρύτερα το πολιτικό σκηνικό.
Τα «αντισώματα» απέναντι στις συμπιεστικές τάσεις Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν αποτελούν το μοναδικό στοίχημα για τον πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Μια εξίσου σύνθετη πρόκληση συνιστά και η διαχείριση της συζήτησης περί συνεργασιών με το βλέμμα στο εσωκομματικό πεδίο. Ασφαλώς δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, μιας και ανάλογες εξισώσεις είχε κληθεί να λύσει στις εκλογές του 2019 και η Φώφη Γεννηματά. Οποιος θυμάται άλλωστε τις εξελίξεις εκείνης της περιόδου, μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι η Χαρ. Τρικούπη δεν θύμιζε απάνεμο λιμάνι.
Τρία χρόνια μετά, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ισάριθμα βασικά όπλα στη φαρέτρα του, που δεν διέθετε η προκάτοχός του. Πρώτον, μια νωπή και καθαρή εντολή από τις εκλογές του Δεκεμβρίου, που αναμένεται να μεταφραστεί και σε κυριαρχία στο προσεχές συνέδριο. Δεύτερον, δύο αντιπάλους (Μητσοτάκης, Τσίπρας) που έχουν ήδη εισπράξει πρωθυπουργική φθορά και, τρίτον, μια διευρυμένη και διαφορετική ποιοτικά βάση.
«Το ΚΙΝΑΛ έχει απορροφήσει ένα νέο ρεύμα εκατέρωθεν δυσαρεστημένων, το οποίο καλείται να “καβαλήσει”, ντύνοντάς το όμως με σαφείς πολιτικές προτάσεις», εξηγούσε το ίδιο στέλεχος, περιγράφοντας επί της ουσίας ένα πιο πρόσφορο «έδαφος αυτονομίας», όχι μόνο απέναντι σε Μαξίμου και Κουμουνδούρου, αλλά με το βλέμμα και στη νέα κομματική βάση που διαμορφώνεται, πάνω στην οποία η Χαρ. Τρικούπη επιχειρεί να οικοδομήσει το αφήγημα του τρίτου πόλου.
Από την άλλη πλευρά, μπορεί οι εκλογικές δεξαμενές να μεταβάλλονται και ο ηγετικός πυρήνας να άλλαξε, ωστόσο το εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ παραμένει ίδιο, με τις ίδιες ιδιομορφίες και αντίρροπες τάσεις. Από τις διαφωνίες περί συνεργασιών στο Φόρουμ των Δελφών (που αποκάλυψε το «Θεωρείο» της «Κ») έως τις τρεις διαφορετικές θέσεις στη Βουλή για την άρση ασυλίας του Παύλου Πολάκη, τα ίχνη ανομοιογένειας επανέρχονται στην επιφάνεια.
Πολλώ δε μάλλον όταν στο τραπέζι τίθεται το μείζον θέμα πιθανών συμμαχιών και με δεδομένο ότι όσο αρραγής παραμένει η «αντιδεξιά» πτέρυγα, εξίσου σταθερή είναι και η «αντι-ΣΥΡΙΖΑ». Είναι βέβαιο άλλωστε ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση επενδύουν και στον εσωκομματικό παράγοντα όσο κλιμακώνουν την πίεση προς τη Χαρ. Τρικούπη.
Τα παραπάνω συνθέτουν συνεπώς μια διπλή εξίσωση και για τη νέα ηγεσία, καθώς εκτός από τις κινήσεις ευρύτερα στο προεκλογικό «ναρκοπέδιο», θα πρέπει να εξασφαλίζονται, σε ένα βαθμό, και οι εσωτερικές ισορροπίες. Προς το παρόν, ισχυρές αναταράξεις δεν έχουν καταγραφεί και σε αυτό σημαντικό ρόλο έχει παίξει η δημοσκοπική άνοδος. Ωστόσο, το συνέδριο της 20ής Μαΐου δεν αποκλείεται να αποτελέσει πεδίο ενός πρώτου μπρα ντε φερ, καθώς η κάθε πλευρά είναι βέβαιο ότι θα στείλει τα δικά της μηνύματα.
Τα ψηφοδέλτια
Υπό αυτό πρίσμα, πιο μακροπρόθεσμα, ένα θέμα που θα μπορούσε να απασχολήσει είναι η σύνθεση της επόμενης Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΙΝΑΛ.
Αν δηλαδή, μετά τις πρώτες εκλογές, τεθεί προς τη Χαρ. Τρικούπη ζήτημα για συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας, το ερώτημα ποιοι βουλευτές θα απαρτίζουν τη νέα Κ.Ο. της παράταξης ενδεχομένως να αποκτήσει πολύ ισχυρό ειδικό βάρος, σχετικά με το πώς ο Νίκος Ανδρουλάκης θα κληθεί να διαχειριστεί αυτή την πρόταση. Ενας παράγοντας που δεν αποκλείεται να ληφθεί υπόψη και στην εν εξελίξει διαμόρφωση των ψηφοδελτίων.