Η αντιπαράθεση μεταξύ ΚΙΝΑΛ και Ευκλείδη Τσακαλώτου μπορεί να είχε… γαλλικό άρωμα, μια και αφορμή στάθηκε η τοποθέτηση του Νίκου Ανδρουλάκη για την επανεκλογή του Εμανουέλ Μακρόν, ωστόσο αποτελεί ακόμη ένα κομμάτι του εγχώριου παζλ στον χώρο της Κεντροαριστεράς, καταδεικνύοντας ότι τα εμπόδια προς ένα ενδεχόμενο «προοδευτικό μέτωπο» παραμένουν αρκετά και, κυρίως, πολυπρόσωπα.
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο Αλ. Τσίπρας φαίνεται πως έχει υιοθετήσει μια νέα τακτική απέναντι στη Χαρ. Τρικούπη. Μια στρατηγική σαφώς πιο επιθετική –με άμεσο αποδέκτη και τον πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ–, αλλά ταυτόχρονα και με μηνύματα συνεργασίας «από την πρώτη κάλπη», όπως είπε ο ίδιος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο σκέλος των κινήσεων αυτών, ωστόσο, εξακολουθεί να προσκρούει στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου. Κάτι που, κατά κάποιες αναγνώσεις, σηματοδοτεί και η τελευταία παρέμβαση του τέως υπουργού Οικονομικών, αποτελώντας άλλωστε ένα από τα πρόσωπα-κλειδιά στην πτέρυγα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν βλέπουν με καλό μάτι οποιαδήποτε απόπειρα προσέγγισης με το ΚΙΝΑΛ. Συνεπώς υπάρχει η εκτίμηση ότι τα πυρά Τσακαλώτου απευθύνονταν μεν προς τη Χαρ. Τρικούπη, ενείχαν, όμως, και μηνύματα προς το εσωκομματικό πεδίο.
Στην αντίπερα όχθη, από το ΚΙΝΑΛ έχουν ρίξει στο τραπέζι δύο «χαρτιά» απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση. Το πρώτο, αυτό της «συγκυβέρνησης χωρίς Μητσοτάκη ή Τσίπρα πρωθυπουργό», είχε βέβαια βασικό αποδέκτη τη Ν.Δ., όμως το πρόσημο της αυτονομίας, όπως τονίζεται, απευθύνεται και προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Το δεύτερο είναι οι «αξιακές και προγραμματικές» διαφορές από τον ΣΥΡΙΖΑ, τις οποίες προτάσσουν με κάθε ευκαιρία.
Η Χαρ. Τρικούπη εν ολίγοις εξακολουθεί να χαράσσει σαφείς διαχωριστικές γραμμές προς τα αριστερά της, ενώ η εκτίμηση είναι ότι θα συνεχίσει να κινείται επιθετικά προς την Κουμουνδούρου: μπορεί να μη «σήκωσε ψηλά» τα όσα έγιναν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έπραξαν από το κυβερνητικό στρατόπεδο, ωστόσο η μακρά περίοδος παραμονής του Αλ. Τσίπρα στην προεδρία και τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνουν αρκετούς να μιλούν για «μοναρχοποίηση», ρητορική που δεν αποκλείεται να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος το προσεχές διάστημα.