Δυόμισι χρόνια περίπου έχουν περάσει από το τελευταίο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Ηταν Νοέμβριος του 2019 όταν η διαχείριση του πάλαι ποτέ πανίσχυρου brand name της Χαρ. Τρικούπη από τη Φώφη Γεννηματά είχε προκαλέσει σφοδρές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της, με σημαντικό κομμάτι της, συμπεριλαμβανομένου και του Νίκου Ανδρουλάκη, να εναντιώνεται στην ενσωμάτωση του «πράσινου ήλιου» στο ΚΙΝΑΛ. Με μια εσωκομματική κάλπη αλλά και τεκτονικές αλλαγές εντός των τειχών να έχουν μεσολαβήσει έκτοτε, το σημερινό εσωτερικό δημοψήφισμα για το νέο όνομα της παράταξης μοιάζει έτοιμο να σηματοδοτήσει την εκκίνηση της ακριβώς αντίθετης διαδρομής.
Οπως διαφάνηκε και από τις αλλεπάλληλες συσκέψεις των τελευταίων ημερών, οι αποφάσεις για το τελικό ψηφοδέλτιο δεν ήταν απλή υπόθεση, γι’ αυτό άλλωστε και ελήφθησαν σχεδόν 48 ώρες πριν στηθούν οι κάλπες. Το δίπολο «ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ» και «ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη» εμφανιζόταν έως τα μέσα της εβδομάδας ως ακλόνητο, και όχι τυχαία, μιας και η δεύτερη ονομασία ακουγόταν έντονα στους διαδρόμους της Χαρ. Τρικούπη από τα πρώτα 24ωρα μετά την αλλαγή ηγεσίας. Πώς φτάσαμε, λοιπόν, στην απόρριψή του και στο «ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ» ή «ΚΙΝΑΛ»;
Ο πρώτος λόγος είναι ο παράγοντας ΚΙΝΑΛ. Αφενός, η εκτίμηση που επικράτησε ήταν ότι δεν γινόταν να μην τεθεί ως επιλογή το υπάρχον όνομα, με το οποίο η παράταξη πορεύεται εδώ και πέντε χρόνια, τιμώντας και την «κληρονομιά» της εκλιπούσας τέως προέδρου της. Αφετέρου, σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι εσωτερικές μετρήσεις που είχαν «τρέξει» το τελευταίο διάστημα και αποτύπωσαν, όπως λέγεται, ένα «γκελ» του ΚΙΝΑΛ στις νεότερες ηλικίες, κάτι που τέμνεται με το πάγιο αφήγημα της ανανέωσης. Αλλωστε, δεν ήταν λίγες οι φωνές που χαρακτήριζαν τη «Δημοκρατική Παράταξη» ως ένα «μήνυμα άλλων εποχών»: «Ποιο κόμμα το 2022 δεν είναι δημοκρατικό;» έλεγαν οι σκεπτικιστές της επιλογής. Στα παραπάνω προστίθεται και η απόφαση της ηγεσίας οι υποψηφιότητες να μην είναι περισσότερες από δύο, έτσι ώστε αυτή που θα επικρατήσει να εκφράζει ένα ποσοστό άνω του 50%, δηλαδή και τυπικά την πλειοψηφία, χωρίς να διαμορφώνει συνθήκες… τριχοτόμησης.
Η τελευταία αυτή παράμετρος, άλλωστε, «ακουμπάει» και στον δεύτερο λόγο της τελικής απόφασης, που είναι το εσωκομματικό πεδίο. Μια σύνθετη υποψηφιότητα χωρίς το ΚΙΝΑΛ, όπως το «ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη», δεν θα αποτελούσε πιθανή εστία πόλωσης μόνο για τη βάση, αλλά και για το εσωτερικό της Χαρ. Τρικούπη. Οι δύο τελικές επιλογές, ωστόσο, βρήκαν ευήκοα ώτα τόσο στο παπανδρεϊκό στρατόπεδο όσο και στο «μη πασοκικό» κομμάτι του ΚΙΝΑΛ, αλλά και στην πλειονότητα των «γεννηματικών». Η –εν πολλοίς αναμενόμενη– διαφωνία της πλευράς του Ανδρέα Λοβέρδου, ο οποίος από την προεκλογική περίοδο είχε ηγηθεί της πιο «σκληρής» πασοκικής πτέρυγας, αποτελεί επί της ουσίας ίσως τη μοναδική αξιοσημείωτη ασυμφωνία στο εσωκομματικό παζλ.
Εν κατακλείδι, η τελική απόφαση εκτιμάται ότι συνδυάζει τους δύο βασικούς στόχους του ηγετικού πυρήνα στη διαδικασία της ονοματοδοσίας. Πρώτον, την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στη μαρκίζα, που αποτέλεσε βασική προεκλογική δέσμευση του Νίκου Ανδρουλάκη, και μάλιστα με έμβλημα τον πράσινο ήλιο, εφόσον, όπως διαφαίνεται, το «ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ» επικρατήσει. Δεύτερον, τη δρομολόγηση της μετάβασης… αναίμακτα και, κατά τα φαινόμενα, με τη μέγιστη δυνατή εσωκομματική συναίνεση.
Από εκεί και πέρα, τα βλέμματα όλων στη Χαρ. Τρικούπη σήμερα θα είναι στραμμένα στους αριθμούς και συγκεκριμένα στο πού θα κάτσει η μπίλια της συμμετοχής. Ο πήχυς, ως γνωστόν, έχει τεθεί κοντά στις 100.000 και στο ΚΙΝΑΛ εκφράζουν αισιοδοξία, τονίζοντας ότι ο αριθμός των υποψηφιοτήτων για συνέδριο και τοπικά όργανα, που συνολικά ξεπερνάει τις 10.000, αποτελεί «ένα ενθαρρυντικό μήνυμα συμμετοχής». Αλλωστε, σε μία εβδομάδα ακολουθούν οι κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ και ευλόγως η Χαρ. Τρικούπη επιθυμεί να καταγράψει μια σημαντική επικοινωνιακή νίκη «ανατροπής των συσχετισμών», όπως λέγεται, έναντι του άμεσου αντιπάλου της στον χώρο της Κεντροαριστεράς.