Αν η Ντόρα Μπακογιάννη το φιλοσοφήσει, θα δει πως δεν έχει και τόση σημασία. Δεν είναι και τόσο ένδοξο να διασώζεις την ιριδίζουσα πέστροφα ούτε και να καρδιοχτυπάς για την πάχυνση του τόνου, όπως η Μ. Δαμανάκη. Γιατί ακόμα και αν τελικά γίνεις επίτροπος στην Ευρώπη, λίγο καιρό μετά όλοι σε ξεχνούν. Συνέβη ακόμα και με τον πρώτο μας επίτροπο: τι και αν ήταν προηγουμένως «υπουργός Ευρώπης», τι και αν υπέγραψε και την είσοδό μας στην ΕΟΚ; Οι μόνοι που πια τον θυμούνται είναι οι πρώτοι Ελληνες ευρωβουλευτές. Οταν ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Γιάννος Παπαντωνίου έτρεχαν σαν τα πρωτάκια στο Ευρωκοινοβούλιο να βρουν τη σωστή πόρτα να μπουν στη συνεδρίαση, ο Γιώργος Κοντογεώργης ήταν ήδη εκεί. Με τις λευκές του φαβορίτες, τα κοκάλινα γυαλιά του και την πεποίθηση πως η Ελλάδα θα «ανθίσει» στην ΕΟΚ, έγινε ο πρώτος Ελληνας επίτροπος. Μετοίκησε με τη γυναίκα του τη Μαίρη σ’ ένα διαμέρισμα τριών δωματίων στις Βρυξέλλες και έζησε αυτά που τόσοι άλλοι θα ζούσαν αργότερα: να διαβάζεις ξανά και ξανά τις ευρωπαϊκές βίβλους, να ζεις σε μια πόλη έρημη μετά τις 10 το βράδυ, να βουτάς στα βουνά από στρείδια στα ταβερνεία των Βρυξελλών… Αλλά αν η θητεία στην αρχή μοιάζει με εξορία, στο τέλος πάντα εξαργυρώνεται χρυσή. Δεν είναι μόνο ο μισθός του επιτρόπου, που ήδη απ’ τον καιρό του Χρ. Παπουτσή, το 1996, έφτανε τα 4 εκατ. δραχμές. Είναι και τα παράπλευρα κέρδη, σαν αυτά που απεκόμισε η Βάσω Παπανδρέου: με το εισιτήριο από τις Βρυξέλλες τρύπωσε το 1993 στο «δελφινάριο» των μεγαλοπασόκων και έπιασε πρώτη θέση στην ελληνική Βουλή. Η λυσσαλέα ευρωμάχη με τη γηραιά αλλά πάντα κραταιά Μ. Θάτσερ την οδήγησε μέχρι και σε παρασημοφόρηση: η κ. Παπανδρέου πήρε το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής από τα χέρια του Φρανσουά Μιτεράν!
Πράγμα που δεν αξιώθηκε ο έτερος πασοκικός επίτροπος, ο Χρ. Παπουτσής. Εκείνος προς μεγάλη του δυστυχία, στη μέση της θητείας του προσέκρουσε στον σκόπελο του εκσυγχρονισμού: έγινε ο Κ. Σημίτης πρωθυπουργός και στο Μαξίμου ο κ. Παπουτσής άρχισε να αναφέρεται με το κωδικό όνομα… Μιμίκος. Οχι λόγω της προτίμησής του στα ομώνυμα κοτόπουλα, αλλά εξαιτίας της φιλικής του σχέσης με τη (χήρα, πλέον) Δήμητρα Λιάνη. Αν σε αυτό προσθέσετε και τη βαθμολογία του από το Ευρωκοινοβούλιο, όπου έλαβε… 3 στα 10, και πάτωσε πανηγυρικά μαζί με δύο άλλα ευρω-στουρνάρια (έναν Πορτογάλο και μια Γαλλίδα επίτροπο), αντιλαμβάνεστε πώς κύλησε εκείνη η επιτροπική θητεία.
Εκτοτε, πάντως, οι επίτροποί μας είχαν πάντα ένα μάτι στραμμένο στην Ελλάδα. Ο Στ. Δήμας, ας πούμε, αρπάχτηκε με τον Γ. Σουφλιά για το… διοξείδιο του άνθρακα. Αν το θέμα μοιάζει πληκτικό, ο καβγάς ήταν εκπληκτικός: ο κ. Σουφλιάς ωρυόταν γιατί «ο κ. Δήμας καλά θα κάνει να δουλεύει περισσότερο και να οργίζεται λιγότερο», ο κ. Δήμας τρωγόταν που ο κ. Σουφλιάς «μιλάει πολύ και ταξιδεύει λίγο», αφού ήταν ο μόνος υπουργός Περιβάλλοντος που δεν είχε πάει ποτέ στις Βρυξέλλες (κυρίως γιατί, ο κ. Σουφλιάς με τα αεροπλάνα είχε τόσο καλή σχέση, όσο ο κ. Δήμας με τη Μαρίκα Μητσοτάκη!). Η Αννα Διαμαντοπούλου, πάλι, στη δική της θητεία, καβγάδιζε με τον Μ. Χρυσοχοΐδη για το στίγμα του νέου ΠΑΣΟΚ. Και αν στον κ. Δήμα έμεινε ως λάφυρο από την Ευρώπη εκείνη η επιστολή της Μπριζίτ Μπαρντό που για τη συμβολή του στη σωτηρία της φώκιας τον ανταμείβει με τη φράση «Λίγοι είναι οι άνδρες όπως εσείς…», η κ. Διαμαντοπούλου μόνο ευτυχισμένες αναμνήσεις κράτησε. Οπως το πάρτι στο «Περιβόλι τ’ Ουρανού», τότε που ήρθαν οι ξένοι επίτροποι στην Ελλάδα και φάνηκε η σχέση μεταξύ τους. Εκείνο το βράδυ, βλέπετε, η Βάσω Παπανδρέου κόντεψε, στην πίστα της Μαριώς, να αφήσει τα ευρωπαϊκά της κόκαλα. Οχι με τη συνεργασία της κ. Διαμαντοπούλου και του Χρ. Παπουτσή, αλλά με την απρόσμενη παρέμβαση του Νιλ Κίνοκ. Εκείνος πέταξε αδιάφορα τα λουλούδια, εκείνη τα πάτησε πάνω στο «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» και κόντεψε να γίνει η γυροβολιά σάλτο μορτάλε! Δεδομένου πως ο κ. Κίνοκ τυγχάνει Ουαλλός, ως επίτροπος της Μ. Βρετανίας στον άλλο κόσμο η Μάργκαρετ Θάτσερ λογικά θα υπέκυψε στον πειρασμό και θα κρυφογέλασε πνιχτά και εκδικητικά. Οπως ακριβώς ταιριάζει σε μία Σιδηρά Κυρία.