Εκεί έξω, το περσινό καλοκαίρι δεν ξεκίνησε ποτέ. Αν για τους παλαιούς νεοδημοκράτες το θέρος επίσημα ξεκινάει με το μακροβούτι του Κ. Μητσοτάκη στο Μαράθι, για τους ακραιφνείς παπανδρεϊκούς, ως πρώτη θερινή μέρα ορίζεται η έναρξη του πασίγνωστου στα πέρατα της σοσιαλιστικής γης Συμποσίου της Σύμης. Το οποίο, όμως, προσέκρουσε πέρυσι στον ύφαλο της κρίσης. Αποτέλεσμα; Οι συμποσιομανείς καταβυθίστηκαν σ’ έναν ατελείωτο χειμώνα, σαν αυτόν του Game of Thrones. Αλλά φέτος, ο (πράσινος) ήλιος ανέτειλε ξανά: το κανό του Γ. Παπανδρέου είναι έτοιμο να τους οδηγήσει στον τόπο των συνεδριάσεων. Ακόμα και χωρίς το Ιδρυμα Παπανδρέου που τόσα χρόνια πλήρωνε πρόθυμα τα ναύλα της χαρούμενης σοσιαλιστικής παρέας, ακόμα και χωρίς «full board» πέντε αστέρων, τη Δευτέρα το Συμπόσιο της Σύμης ξεκινάει. Και αν δεν έχει πια τόσο πολλούς «σοφούς», οι εναπομείναντες έχουν μεγάλες φιλοδοξίες: ο διοργανωτής, συγκεκριμένα, θέλει φέτος «να ξαναεφεύρει τη Δημοκρατία». Η οποία στην προηγούμενή της μορφή πολύ τον απογοήτευσε.
Και έτσι, το Συμπόσιο θα γίνει αυτή τη φορά στις Σπέτσες. Αν το περσινό συνεδριακό ναυάγιο, εξαιτίας του οποίου ο παπανδρεϊκός θρήνος ακούστηκε στα πέρατα της οικουμένης, προκάλεσε και σ’ εσάς μια σχετική σύγχυση, να υπενθυμίσουμε πως πρόκειται για το event των απανταχού σοσιαλιστών: σαν το «Πλοίο της Αγάπης», το «Συμπόσιο της Σύμης» κάνει από το 1997 το τουρ των ελληνικών νησιών: ο ρέκορντμαν της σοσιαλιστικής απλωτής Αλεξ Ρόντος, που παρακολουθεί τον Γ. Παπανδρέου όπως ο Πασπαρτού τον Φιλέα Φογκ, έχει ταξιδέψει μαζί του σε 14 διαφορετικά νησιά: από τη Χρυσή Ακτή της Πάρου ώς την Πρέβελη του Ρεθύμνου και από τις Κουκουναριές
της Σκιάθου ώς το Ασκέλι του Πόρου. Μαζί τους κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί οι πιο ετερόκλητες μορφές της πολιτικής, που όλες τους, όμως, έχουν έφεση στα καλοκαιρινά σπορ: ποιος μπορεί να ξεχάσει τον δύστυχο γιο του Καντάφι που αγόρευε για την παγκόσμια ευημερία στο Ρέθυμνο, το 2005; Ή τον Μπιλ Κλίντον στην Κω το 2003, να κρύβεται από τους φωτογράφους, που έβγαιναν από το κύμα σαν τις γοργόνες;
Μέχρι το 2009, που το Συμπόσιο έπιασε Σκιάθο, στην παραλία της διανόησης κατέβαιναν τα ιερά τέρατα της πασοκικής σχολής: από τον Θ. Πάγκαλο ώς τη Λούκα Κατσέλη, όλοι φρόντιζαν να βρέξουν τα ακροδάχτυλά τους στη διεθνή σοσιαλιστική κολυμπήθρα. Ενώ τώρα, που το καραβοτσακισμένο συμπόσιο-trademark της παπανδρεϊκής κουλτούρας πλέει στον Αργοσαρωνικό σαν την Αργώ που της έφαγαν την ουρά οι Συμπληγάδες, το παλιό του πλήρωμα δεν φαίνεται ιδιαίτερα πρόθυμο να ακολουθήσει, κυρίως αν είναι να πληρώσει και για τις κουκέτες. Ατυχώς για τον καπετάνιο, που σαν τον κάπτεν Αχαμπ έχει κολλημένο το μυαλό του στον Μόμπι Ντικ του Μαξίμου, που του έφαγε το πρωθυπουργικό του πόδι, όλα δείχνουν πως η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, με το καφτάνι που έκανε τον Πόρο να παραμιλά το 2010, θα παραθερίσει φέτος σε άλλη γωνία του σοσιαλιστικού παραδείσου. Και ο Γιόζεφ Στίγκλιτζ, που ως οικονομολόγος μετράει πάντα τη σχέση κόστους – ωφέλειας, θα πάρει τη ρακέτα του τένις και θα βάλει πλώρη για άλλα ταρτάν.
Ομως αν στις τσέπες των περισσοτέρων συνέδρων τα σοσιαλιστικά καβούρια χορεύουν κλακέτες, υπάρχουν ακόμα 25 γαλαντόμοι σύνεδροι, πρόθυμοι να τσοντάρουν στο συμπόσιο – ρεφενέ. Οπως ο Λουίς Αγιάλα, ο ένθερμος υποστηρικτής της θερινής βερμουδοφορίας. Ή όπως και ο Ρίτσαρντ Πάρκερ: ο καθηγητής του Χάρβαρντ που ως «σοφός» της κυβέρνησης Παπανδρέου φρόντισε για την τόσο επιτυχημένη αναδιάρθρωση του πρωθυπουργικού γραφείου, τώρα θα δώσει ένα χεράκι για την επανεφεύρεση της Δημοκρατίας. Γιατί, όπως είπαμε, φέτος το Συμπόσιο τιτλοφορείται «Re-imagining democracy». Σε απανωτά σεμινάρια, οι εναπομείναντες «σοφοί» θα απαντήσουν πώς πρέπει να γίνονται οι κοινωνικές κινητοποιήσεις την εποχή της παγκοσμιοποίησης και πώς θα εξαλειφθούν οι κίνδυνοι για τη Δημοκρατία από τη διαδικτυακή διακυβέρνηση. Και αν η προσπάθειά τους να λύσουν τα παγκόσμια προβλήματα δεν στεφθεί με επιτυχία, υπάρχει πάντα το έσχατο ζητούμενο του Συμποσίου και αυτό αδιαμφισβήτητα θα επιτευχθεί: το ομοιόμορφο μαύρισμα.