Ισως είναι η πρώτη φορά που έπειτα από μια κομματική συνεδρίαση Κεντρικής Επιτροπής τα μέλη της έφυγαν χωρίς να είναι σίγουρα για το τι αποφάσισαν. Διότι μπορεί μεν το ΠΑΣΟΚ να ενέκρινε εντέλει τη διεξαγωγή ενός συνεδρίου περί τα τέλη Οκτωβρίου υπό τη «σημαία» της Δημοκρατικής Παράταξης, πλην όμως κανείς δεν έχει καταλάβει αν αυτό θα είναι ιδρυτικό ενός νέου κόμματος, αν θα εκλέξει νέα όργανα ή αρχηγό κι αν κυρίως θα ακυρώνει στην πράξη το ΠΑΣΟΚ. Ο δε λόγος που όλα τούτα δεν κρίθηκε καν σκόπιμο να αναλυθούν ούτε από τον κ. Ευ. Βενιζέλο αλλά ούτε ακόμη και από όσους τον επικρίνουν είναι ότι σχεδόν όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού του υποψιάζονται ότι το φθινόπωρο θα γίνουν πρόωρες εκλογές που ούτως ή άλλως θα προλάβουν τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ.
Με αυτά τα δεδομένα αν κάτι σαφώς πιο ενδιαφέρον ανέδειξε η Κεντρική Επιτροπή ήταν η αναδιάταξη των ισορροπιών μεταξύ των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και κυρίως η πολυδιάσπασή τους σε μικροομάδες που επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει κανένας ενιαίος στόχος και ότι ο καθείς σκέπτεται πώς θα διασωθεί πολιτικά την επομένη των εκλογών. Γεγονός που διευκολύνει προσωρινά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, καθώς ελλείψει ευδιάκριτου διαδόχου του (ή μάλλον λόγω υπερβολικά πολλών μνηστήρων) ουδείς επί του παρόντος τον αμφισβητεί.
Το πρώτο που επιβεβαιώθηκε στην Κ.Ε. είναι ότι κ. Ευ. Βενιζέλος τα έχει «ξαναβρεί» με τον γραμματέα κ. Ν. Ανδρουλάκη και με τον κ. Κ. Σκανδαλίδη. Και οι τρεις ύστερα από καιρό έκαναν ταυτόσημες παρεμβάσεις στην κατεύθυνση να διοργανωθεί κάτι ευρύτερο από ένα συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να ακυρώνεται το κόμμα. Οι γνωρίζοντες, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι η συμμαχία είναι μάλλον προσωρινή, καθώς απλώς εξυπηρετεί και τις δύο πλευρές. Η μεν πλευρά Σκανδαλίδη – Ανδρουλάκη αντιλαμβάνεται ότι θα ήταν άκαιρο να θέσει τώρα θέμα ηγεσίας, ο δε κ. Βενιζέλος αξιοποιεί τη στήριξή τους ως «απόδειξη ανοίγματος» στους βασικούς ενδοκομματικούς επικριτές του. Στον ίδιο ακριβώς λόγο άλλωστε αποδίδεται και η πολύ καλή σχέση που μετέδωσαν στην Κ.Ε. ότι ξαναέχουν οι κ. Βενιζέλος και Λοβέρδος. Αμφότεροι γνωρίζουν ότι δεν είναι προς το συμφέρον τους να λύσουν τώρα τις διαφορές που είχαν μέχρι πρότινος.
Με το ασαφές σχέδιο να προγραμματιστεί σε τρεις μήνες ένα συνέδριο μιας διάδοχης «Ελιάς» που δεν θα ακυρώνει το ΠΑΣΟΚ συμφώνησαν τελικά και οι λεγόμενοι μεταρρυθμιστές (Οδ. Κωνσταντινόπουλος, Εύη Χριστοφιλοπούλου, Γ.Μανιάτης, Π. Καψής, Χρ. Πρωτόπαπας, Αθ. Δρέττα και Θ. Χειμωνάς), παρά το γεγονός ότι επιθυμούσαν διακαώς την αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ με μια εντελώς νέα κεντροαριστερή παράταξη. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την ομάδα που απαρτίζεται μεταξύ άλλων από τους κ. Κ. Πιερρακάκη, Τόνια Αντωνίου και Π. Χρηστίδη. Ενώ τα μέλη της απεύχονταν το συνέδριο να μετεξελιχθεί σε μια μεταμφίεση της «Ελιάς» σε Δημοκρατική Παράταξη, εντέλει συμβιβάστηκαν να μην προκύψει ακόμη το νέο σχήμα, πιστεύοντας προφανώς ότι τούτο θα γίνει αναγκαστικά μετά τις εκλογές.
Κατόπιν τούτου δεν είναι παράδοξο ότι στην άτυπη χρονική μετάθεση των εξελίξεων συμφώνησαν και οι λεγόμενες παπανδρεϊκές ομάδες, που, σημειωτέον, έχουν πάψει να λειτουργούν ως μπλοκ. Δηλαδή η «Πρωτοβουλία των 75» του Μιχ. Καρχιμάκη (επιθυμούσε να διεξαχθεί αυτόνομο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αλλά ταυτίστηκε με την αλλαγή πλεύσης Σκανδαλίδη), αλλά και οι δύο κινήσεις στις οποίες συγκεντρώνονται αρκετοί μνηστήρες. Δηλαδή, η ομάδα της κ. Φώφης Γεννηματά και η δεύτερη που ονομάζεται «Κίνηση των 11» και στεγάζει, μεταξύ άλλων, τους κ. Σαχινίδη, Μωραΐτη, Οθωνα, Παπαθανάση κ.ά.
Ας σημειωθεί, τέλος, ότι κατ’ ιδίαν τα μέλη όλων αυτών των ομάδων όχι μόνον παραδέχονται ότι είναι κωμικοτραγική η πολυδιάσπαση ενός κόμματος που έλαβε μόλις το 8% των ψήφων στις ευρωεκλογές, αλλά εκφράζουν τη βεβαιότητά τους ότι το ποσοστό αυτό θα είναι ακόμη μικρότερο στις εθνικές εκλογές…