Στρατηγική «τελευταίας διαπραγμάτευσης» με την τρόικα υπό τη σημερινή μορφή της (δηλαδή και με τη συμμετοχή του ΔΝΤ) αναμένεται να ακολουθήσει η κυβέρνηση αμέσως μετά τη σύντομη ανάπαυλα του Δεκαπενταύγουστου. Στο εσωτερικό της κυβέρνησης θεωρούνται ώριμες οι συνθήκες για τη μεταφορά της ευθύνης για την παρακολούθηση του ελληνικού προγράμματος σε αμιγώς ευρωπαϊκούς θεσμούς, δίχως την παρακολούθηση του ΔΝΤ. Η συζήτηση αυτή επανέρχεται στο προσκήνιο τόσο μετά τις διαρροές σε μεγάλα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων όσο και μετά τις σχετικές δημόσιες τοποθετήσεις υψηλόβαθμων Ευρωπαίων αξιωματούχων, όπως ο κ. Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ.
Σε κάθε περίπτωση, από το Μέγαρο Μαξίμου δεν ανακινούν επισήμως το ζήτημα, καθώς δεν επιθυμούν να φανεί ότι η Ελλάδα θέτει επί τάπητος τέτοιου είδους δομικές αλλαγές. Ωστόσο, εκδηλώνουν την ικανοποίησή τους για το γεγονός ότι η χρησιμότητα ενός οργάνου, όπως η τρόικα υπό τη σημερινή μορφή της, τίθεται υπό αμφισβήτηση από τους εταίρους μας. Με τη συγκεκριμένη άποψη φαίνεται ότι συμφωνούν τόσο ο κ. Αντ. Σαμαράς όσο και ο κ. Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα είχε αναφερθεί και στο ενδεχόμενο ταχείας εξόφλησης του ΔΝΤ, προκειμένου να αποχωρήσει από την τριμερή. Η θέση αυτή διακινείται εδώ και αρκετούς μήνες και μεταξύ συνεργατών του κ. Σαμαρά, πολλοί εκ των οποίων έχουν εξετάσει την περίπτωση της Ουγγαρίας, η οποία βρισκόταν μεν υπό την παρακολούθηση του ΔΝΤ, αλλά είχε δανειστεί πολύ λιγότερα χρήματα από το Ταμείο.
Επισήμως, στο επιτελείο του κ. Σαμαρά περιορίζονται να αναφερθούν στην κρισιμότητα που έχει το φθινόπωρο ως προς τη διαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος. Η κ. Σοφία Βούλτεψη υπενθύμισε χθες (ΝΕΡΙΤ) ότι ο ίδιος ο κ. Σαμαράς έχει μιλήσει για έναν οδικό χάρτη ο οποίος έχει διάφορους σταθμούς. Δεδομένου, λοιπόν, ότι η Ελλάδα κατόρθωσε να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα, το προσεχές φθινόπωρο καθίσταται σημαντικό για τη συζήτηση που ανοίγει εκ των πραγμάτων και αφορά τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους. Τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο κ. Βενιζέλος θα αποφύγουν και το επόμενο χρονικό διάστημα να δημιουργήσουν μαξιμαλιστικές προσδοκίες, τονίζοντας ότι, πλέον, η μεγαλύτερη μερίδα του δημοσίου χρέους ανήκει σε κράτη, δηλαδή έχει χρηματοδοτηθεί από τους φορολογουμένους των εταίρων μας και μελών της Ευρωζώνης.
Προφανώς, πέρα από τη συγκεκριμένη, μεγάλη εικόνα, η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να έχει ανά χείρας μια σειρά ζητημάτων πρακτικής σημασίας, που είτε ευθέως είτε εμμέσως συνδέονται και με τις προσδοκίες που έχει από τους εταίρους της. Και στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται οι μεταρρυθμίσεις, στην προώθηση των οποίων τους τελευταίους, μετεκλογικούς μήνες σημειώθηκε μια ελαφρά κόπωση, γεγονός που ο κ. Σαμαράς επιθυμεί να υπερκεράσει με την επιτάχυνση των σχετικών πολιτικών.