Ο ένας περιμένει υπομονετικά το σασίμι του στο Furin Kazan, ο άλλος εξαφανίζει τα κριτσίνια στο Πάρκο Ελευθερίας προτού προλάβει ο σεφ να βάλει τα μπιφτέκια στη σχάρα. Ο ένας οργανώνει το Συμπόσιο της Σύμης για να τρέξει ελεύθερος στην παραλία, ο άλλος τελευταία φορά που έτρεξε ήταν για να βγει από το ασανσέρ της Βουλής όπου είχε εγκλωβιστεί. Ο ένας υφίσταται καζούρα κάθε φορά που αποπειράται να βγάλει λόγο στα ελληνικά, ο άλλος προκαλεί γελάκια όταν ξεκινάει τα προφορικά γκρίκλις του τύπου «ιτς αμπσολούτλι αναξέπταμπολ» στις κάμερες.
Γιώργος Παπανδρέου – Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο γιος του πρωθυπουργού που έβγαινε στην τηλεόραση να μιλήσει για τα οφέλη του αθλητισμού, και ο εγγονός του παπά που πήγαινε στο Αριστοτέλειο με σιδερωμένη καμπαρτίντα. Μεταξύ τους, το σοσιαλιστικό χάος. Αν κάποτε, όπως λέει ένα παλαιοπασοκικό ευφυολόγημα, ο Γ. Παπανδρέου και ο Β. Βενιζέλος ήταν «ξένοι στο ίδιο κόμμα», τώρα κοντεύουν να γίνουν «ξένοι χωρίς κόμμα». Καθώς το ΠΑΣΟΚ στριφογυρίζει στο (προ)ιστορικό του χαμηλό, η σύγκρουση των δύο φέρνει πάνω απ’ τη Χαριλάου Τρικούπη ένα ακόμα βαρομετρικό χαμηλό.
Αυτή την εβδομάδα στο Ζάππειο η θύελλα ξέσπασε ξανά. Μεταξύ Παπανδρέου και Βενιζέλου, άλλωστε, η εκτόξευση κεραυνών έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια τώρα. Ο Γ. Παπανδρέου όταν ακόμα ήταν «ο γιος του Ανδρέα» έλεγε πως η γνώμη του πατέρα του για τον Βενιζέλο ήταν πως «βουτάει το μυαλό στη γλώσσα του», και αργότερα συμπλήρωνε «εγώ πάντως όταν τον είχα δικηγόρο στο υπουργείο Παιδείας έχανε όλες τις δίκες!». Ο Β. Βενιζέλος, πάλι, κάθε φορά που ο μακαρίτης Γ. Κατσιφάρας έλεγε πως «ζω για να δω τον Γιώργο πρωθυπουργό», του απαντούσε «χαιρετώ τον αθάνατο!». Γιατί ήδη από το 1989, που ο ένας ως πρωτότοκος του Ανδρέα καλόβλεπε το κόμμα και ο άλλος ως νομικός παραστάτης του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ τον πίεζε να το κρατήσει με κάθε τρόπο, οι δύο άνδρες βρέθηκαν σε απέναντι όχθες. Εκτοτε, το ποτάμι ανάμεσά τους δεν σταμάτησε ποτέ να αφρίζει. Αλλο αν χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να υπερχειλίσει.
Από το 2004, που ο Γ. Παπανδρέου φόρεσε το «θολό δακτυλίδι της διαδοχής», όπως το έλεγε ο αδελφός του Νίκος, ο Β. Βενιζέλος ξεκίνησε τον ανταρτοπόλεμο. Εκείνη την εποχή ο Γ. Παπανδρέου είχε συστήσει την οργάνωση «Κάθε μέρα πολίτης». Ενα βράδυ, βλέποντας τον Β. Βενιζέλο να φεύγει απ’ τη συνεδρίαση για να εμφανιστεί στο πάνελ κάποιας εκπομπής, τον ρώτησε «πού πας;». Εκείνος χαμογέλασε. «Πάω στο “Κάθε νύχτα πολίτης”», απάντησε και γύρισε την πλάτη. Τουλάχιστον δύο φορές ο Γ. Παπανδρέου σκέφτηκε σοβαρά να τον διαγράψει. Αλλά τελικά η ιστορία κόντεψε να διαγράψει μονοκονδυλιά όλο το ΠΑΣΟΚ μαζί.
Αν απ’ το 2004 ώς το 2007 ο Γ. Παπανδρέου έχασε τρεις εκλογικές μάχες στη σειρά, ο Β. Βενιζέλος έχασε κάτι πιο σημαντικό: την υπομονή του. Το βράδυ των εκλογών του 2007 που πήγε στο Ζάππειο να αυτοπροταθεί για ηγέτης ξεκίνησε την κούρσα του σαν τον λαγό, κοιτάζοντας με μισό μάτι την παπανδρεϊκή χελώνα. Μόνο στο φώτο φίνις κατάλαβε πως είχε πάρει λάθος δρόμο. Η υποψηφιότητά του κόλλησε στο κατακάθι του καφέ του Δημήτρη Ρέλλου: «Εγώ, ως μελλοντικός ηγέτης, συγχωρώ τους ταλαίπωρους ανθρώπους…». Την αλαζονεία του «εγώ», σε αντίθεση με το «εμείς» του Γ. Παπανδρέου, οι «ταλαίπωροι άνθρωποι» δεν του τη συγχώρεσαν ποτέ. Ακόμη κι αν από τότε μέχρι τώρα η κρίση γύρισε όλο το παιχνίδι ανάποδα.
Ο Β. Βενιζέλος έγινε τελικά αρχηγός, αλλά τη Δευτέρα άκουσε τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ να τον λένε «προδότη». Ο Γ. Παπανδρέου απέκτησε τελικά κοινό, αλλά την Τετάρτη άκουσε τον Β. Βενιζέλο να λέει πως «ένας όρος υπάρχει για να είμαστε μαζί: να ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ πίσω από το παραβάν». Σ’ εκείνο το σημείο, οι παλαιοί της «πράσινης φρουράς» τον χειροκρότησαν όλοι μαζί. Βλέπετε, όλοι οι άλλοι στο κόμμα έχουν βαρεθεί κάθε χρόνο στις 3 του Σεπτέμβρη να βλέπουν τις σκιές του παρελθόντος να βγαίνουν απ’ τη Χαρ. Τρικούπη για να γιορτάσουν μαζί με τα ιστορικά στελέχη τα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ. Οσο για τον Β. Βενιζέλο και τον Γ. Παπανδρέου… Το μόνο κοινό μεταξύ τους είναι πως και οι δύο επιμένουν να κάνουν πως δεν βλέπουν. Ακόμη κι αν τελευταία οι σκιές στο ΠΑΣΟΚ μοιάζει πια να είναι περισσότερες από τα στελέχη.