Μισοάδειο Ζάππειο με δυο σημαιάκια…

Μισοάδειο Ζάππειο με δυο σημαιάκια…

4' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τετάρτη απόγευμα, λίγο πριν από τις επτά, έξω απ’ το Ζάππειο. Οι κάμερες στη σειρά, κι ο ήλιος να χτυπάει τους εικονολήπτες. Στην οθόνη απέναντι γράφει «όλοι μαζί ξανά», αλλά το φως ακόμα είναι τόσο έντονο, που δυσκολεύεσαι να το διαβάσεις. Ή ίσως να φταίει που ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ δεν λάμπει πια όπως παλιά.

Επί της υποδοχής, ο Νίκος Σαλαγιάννης δίνει τον αγώνα του. «Καλώς τα παιδιά!» λέει σε δύο γέροντες, και με το δεξί στρώνει την ήδη ιδρωμένη φράντζα του. Δύο πλαστικά σημαιάκια που λένε «ΠΑΣΟΚ» κολλημένα με σελοτέιπ στις μαρμάρινες κολώνες είναι ο εορταστικός διάκοσμος για τα 40 χρόνια του κινήματος. Το χρήμα δεν ρέει πια στο ποτάμι του σοσιαλισμού, και η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Δεξιά στο μάρμαρο, διαβάζω τη χαραγμένη επιγραφή: «Ενθάδε κείται η κεφαλή Ευαγγέλη Ζάππα». Μια κυρία πίσω μου κάνει χιούμορ: «ο Παπανδρέου πολύ θα ήθελε να γράφει άλλο επώνυμο εδώ!».

Στον δρόμο προς το περιστύλιο, διαλύεται ένας απ’ τους μύθους του σοσιαλισμού: στην πραγματικότητα ποτέ δεν έφταιγε η κοσμοσυρροή. Ακόμα και τώρα, με το Ζάππειο μισοάδειο, οι πασόκοι με σπρώχνουν για να περάσουν. Μπροστά μου, σιγά σιγά η πράσινη φρουρά ξεκινά την επετειακή της έξοδο απ’ το χρονοντούλαπο. Και τo «trivia» του σοσιαλισμού ξεκινά: ο Σπύρος Βούγιας έβαλε γυαλιά. Ο Φοίβος Ιωαννίδης φοράει ακόμα ναυτικό καπέλο. Ο Κώστας Γείτονας είναι πια αχώριστος φίλος με τον Πύρρο Δήμα, και μοιάζουν τόσο πολύ με το ντουέτο του «Ανθρωποι και Ποντίκια» που ο Στάινμπεκ αν ζούσε μπορεί και να μετακόμιζε στη Χαριλάου Τρικούπη. Αλλά πάλι, εκεί ακόμα και ο Τζον Λε Καρέ θα έβρισκε υλικό για μυθιστόρημα. Στη δεύτερη σειρά, ο Φίλιππος Πετσάλνικος με μια ολοκαίνουργια τροφαντή κοιλίτσα μοιάζει ευτυχής. «Δεν το πιστεύω πως ήρθε!», ακούω έναν δημοσιογράφο πίσω μου. «Τη Δευτέρα ερχόταν και μας ρώταγε “ωραία δεν ήταν παιδιά; Καλά δεν πήγε η εκδήλωση;”».

Με «ώρα ΠΑΣΟΚ» όπως κάθε χρόνο, στις 8.05, ένα «ααα!» των φωτογράφων αναγγέλλει την άφιξη του Β. Βενιζέλου. Οι σεκιουριτάδες σπρώχνουν για τον φόβο του Δημήτρη Ρέλλου και του ιπτάμενου φραπέ. Καθώς στην αίθουσα επικρατεί πλέον το αδιαχώρητο, ένας νεαρός πασόκος ανεβαίνει στο βήμα να ανοίξει τη γιορτή. «Παλεύουμε με τις δυνάμεις του σκότους!», λέει και βλέπω από κάτω τον Γιάννη Καψή και τον Φοίβο Ιωαννίδη να κοιτάζονται μεταξύ τους, για να βεβαιωθούν πως άκουσαν καλά. «Ομως έχουμε για όπλο την κληρονομιά του ιδρυτή μας», συνεχίζει ο νεαρός πασόκος. «Του Ανδρέα Παπανδρέου!». Και καθώς το χειροκρότημα πέφτει βροχή για τον Ανδρέα – Νταμπλντορ που νικά τις δυνάμεις του σκότους, ετοιμάζεται να ανέβει στο βήμα το ισοδύναμο του καθηγητή Σνέιπ. Που όλοι νόμιζαν πως ήταν κακός, μέχρι που έσωσε τον Χάρι Πότερ. Με τις αναλογίες των καταστάσεων αυτός είναι «ο Κώστας Σημίτης που έδωσε πνοή στην Ελλάδα», όπως λέει ο νεαρός πασόκος. Μόνο που ο σύγχρονος καθηγητής Σνέιπ έχει πολλά να πει για την εν λόγω πνοή.

«Θυμίζουμε τα ξερά φύλλα», κάνει ο Κ. Σημίτης, «που τα στροβιλίζει αδιάκοπα ο αέρας στην αυλή της πολιτικής!». Στην πέμπτη σειρά, κάποιος συμπάσχει. Είναι ο Φίλιππος Σαχινίδης, που ο αέρας τον πήρε απ’ το υπουργείο και τον πέταξε στη γαλαρία, να βλέπει με το κυάλι την πρώτη σειρά. «Να μην ανασύρουμε τις επετηρίδες απ’ τα χρονοντούλαπα!», επιμένει ο Κ. Σημίτης και οι λευκασμένες κεφαλές στραβομουτσουνιάζουν. Υπερβολικά ειλικρινής για να σηκώσει χειροκρότημα, ο Κ. Σημίτης αφήνει το βήμα στον Β. Βενιζέλο. Οι δύο μοναδικές σημαίες που υπάρχουν στην αίθουσα τινάζονται πάνω, και τα δύο γεροντάκια που τις κρατούν φωνάζουν όσο μπορούν: «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό». «Ευχαριστώ τους απλούς ανθρώπους», ξεκινά ο κ. Βενιζέλος, και τα γεροντάκια του γελούν. Μια κυρία απέναντι κρατά ένα μπουκέτο ορχιδέες αλλά δεν πάει να του τις δώσει, γιατί ο κ. Βενιζέλος ήδη μιλά για «το 1967 με τη δικτατορία», για το 1935, για το 1944… Ως τις εννιά έχει φτάσει σ’ αυτούς που «προσβάλλουν την παράταξη», σ’ αυτούς που «φεύγουν να μην αναλάβουν την ευθύνη», στου «φευγάτου τη μάνα» που «δεν έκλαψε ποτέ».

Οι ορχιδέες, ο Ρέππας και οι πατερίτσες

Οσο κι αν θέλει το κοινό να συμμετέχει, η ζέστη είναι αφόρητη. «Το ΠΑΣΟΚ έγινε το μαύρο πρόβατο της κρίσης», κάνει ο κ. Βενιζέλος και σκουπίζεται μ’ ένα μπλε καρό μαντίλι. Στο βάθος, σαν αντικατοπτρισμός στην έρημο, η Ελένη Κούρκουλα όρθια, με ένα κίτρινο λουλούδι στα μαλλιά, χειροκροτά. Στους καθιστούς, ο Δ. Ρέππας δεν χειροκροτά γιατί έχει βγάλει το σακάκι του και το κρατά αγκαλιά. Ακόμα και η κυρία με τις ορχιδέες έχει κάτσει στο πάτωμα κι έχει παρατήσει το μπουκέτο δίπλα. Και ξαφνικά… «η δημοκρατική παράταξη σηκώνει τη σημαία του μέλλοντος. Γεια σας!» κάνει ο Β. Βενιζέλος και φεύγει αιφνιδιαστικά απ’ το πόντιουμ! Η κυρία με το μπουκέτο πετιέται όρθια. Τον προλαβαίνει στο σκαλάκι της εξέδρας, εκείνος παίρνει τα λουλούδια, τα πετά σ’ έναν σεκιουριτά και, αντί να πάει προς το κοινό, στρίβει για την έξοδο! Σαν τσούρμο, με τον Β. Βενιζέλο μπροστά, διασχίζουμε τον διάδρομο. «Εμπρός λοιπόν για νέες μάχες και νέες νίκες!» ακούγεται η φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου στα μεγάφωνα. Βγαίνουμε και, από τη γιγαντοοθόνη, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ μάς κοιτά. «Θα πετύχουμε τον στόχο μας!» λέει. Ο Β. Βενιζέλος μπαίνει στην BMW του κι εξαφανίζεται στο σκοτάδι. Δίπλα μου, ο Νίκος Αθανασάκης κατεβαίνει τα σκαλάκια αργά με μια πατερίτσα. Μια κοιτάζει πίσω να δει τον Ανδρέα στο μόνιτορ, και μια κοιτάζει μπροστά – μη σκοντάψει ξανά στο επόμενο βήμα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή