Στο θεωρείο, στο περιστύλιο και στο καφενείο της Βουλής

Στο θεωρείο, στο περιστύλιο και στο καφενείο της Βουλής

3' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην πύλη της Βουλής, οι πιο ετερόκλητοι άνθρωποι: ένας κύριος απ’ το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους με την υπηρεσιακή ταυτότητα στο χέρι, δύο παππούδες όλο γκρίνια («στο είπα! Δεν θα ’ρθει να μας πάρει απ’ την πύλη», ο ένας. «Εσύ φαγώθηκες να ’ρθούμε», ο άλλος), μία δημοσιογράφος που προσπαθεί να μας κλέψει τη σειρά, άπειροι άλλοι, νέοι, γέροι και παιδιά παστωμένοι μεταξύ σκάλας και πόρτας. Πρωί Τρίτης, 11.30 π.μ., περιμένουμε να δουν επιτέλους οι φρουροί τις ταυτότητές μας, για να μπούμε μέσα.

«Ανοίξτε! Ανοίξτε!», ακούω ξαφνικά. Ο φρούραρχος κατακόκκινος. Πίσω του, ο Κώστας Καραμανλής ανεβαίνει γελαστός τις σκάλες και με το που φτάνει στο πλατύσκαλο μας κοιτάζει παραξενεμένος. Με το νεύμα του φρούραρχου πλαγιάζουμε όλοι μαζί σαν τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας για να περάσει ο Μωυσής. Πίσω απ’ τον Κ. Καραμανλή το τείχος των σωμάτων ξανακλείνει – αλλά όχι για πολύ. Ενα τέταρτο μετά, περνώ επιτέλους απ’ τους φρουρούς, και βλέπω τον Βύρωνα Πολύδωρα με μαλλί ασορτί με το πολιτικό του μέλλον: πιο σκούρο από ποτέ. Τον ακολουθώ όπως η Αλίκη τον λαγό, και μπαίνω στη χώρα των θαυμάτων.

Δηλαδή, στο καφενείο της Βουλής. Εδώ είναι ένας άλλος κόσμος. Εδώ ο Γ. Γιακουμάτος και ο Σπ. Λυκούδης μπορούν να κρατιούνται από το χέρι και να γελάνε πρόσχαρα. Ο Θ. Παραστατίδης, που αυτές τις μέρες δεν τον πλησιάζει κανείς, μπορεί να αναζητήσει παρηγοριά στη Θ. Τζάκρη και το νέο της μπουκλέ ξανθό μαλλί. Ο Π. Λαφαζάνης μπορεί να γράφει το μανιφέστο του σε sms – αλλιώς δεν εξηγείται τι κάνει τόση ώρα σκυμμένος στο κινητό. Ακόμα κι ο Στάθης Μπούκουρας μπορεί να νιώθει καλοδεχούμενος: ο πρώην χρυσαυγίτης παραγγέλνει καφέ. Ο διπλανός του κάτι τον ρωτάει, και… «εγώ θα είμαι ένα συν», απαντάει σιβυλλικά.

Θα χρειαστεί να ξεκινήσει η ψηφοφορία για να μάθουν όλοι τι ακριβώς εννοεί. Καθώς είναι ήδη 11.55 και ο Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος ανεβαίνει τα δύο σκαλάκια προς την Ολομέλεια σαν τον Γολγοθά, παίρνω κι εγώ τον δρόμο προς τα θεωρεία. Από ψηλά, όλα μοιάζουν διαφορετικά. Πάρτε για παράδειγμα την Κατερίνα Παπακώστα: καθώς ορθώνεται για να φωνάξει «Σταύρος Δήμας», η λεοπαρδαλέ φούστα της εμφανίζεται και δίνει στην ψήφο άλλο αέρα. Ηδη ο Δ. Τζαμτζής έχει φτάσει στο «Τέρενς Σπένσερ Νικόλαος Κουίκ», και ο Γ. Παπανδρέου που μόλις ήρθε σπρώχνει το Μ. Χρυσοχοΐδη για να κάτσει. Ολα μοιάζουν ήσυχα μέχρι τη θετική ψήφο του Σ. Μπούκουρα, που κάνει τους δημοσιογράφους να πεταχτούν όρθιοι μήπως και δουν αντιδράσεις στο χρυσαυγίτικο ασκέρι, και μέχρι το «υπερψήφισαν 168!» του Βαγγέλη Μεϊμαράκη που αυτή τη φορά κάνει το κυβερνητικό μπλοκ να πεταχτεί πάνω χειροκροτώντας. Καθώς ο Αντ. Σαμαράς χαμογελά μετά από μέρες, μπροστά του μαζεύονται όλοι οι βουλευτές που κανείς δεν ξέρει τ’ όνομά τους, και βρήκαν τώρα ευκαιρία να τους μάθει ο πρωθυπουργός: απ’ τον Μαρκόπουλο ώς τον Καράμπελα, όλοι απλώνουν το χέρι για τα συγχαρητήρια, κι ας απέχει ακόμα η εκλογή προέδρου 12 δυσεύρετες ψήφους.

Οπως και να έχει, το επόμενο κεφάλαιο θα γραφτεί εκτός Βουλής. Και συγκεκριμένα, στον περίβολο, εκεί που παραμονεύουν 40 κάμερες και τουλάχιστον 100 δημοσιογράφοι, απ’ το Κρήτη TV ώς το Reuters. Στον δρόμο προς τα εκεί, και με προσπερνά ο Ευ. Τσακαλώτος, μ’ ένα κόκκινο σακίδιο στην πλάτη, απ’ το οποίο κρέμεται ένα λούτρινο κόκκινο μαϊμουδάκι! Για μια στιγμή σκέφτομαι μήπως ο καπνός απ’ το καφενείο της Βουλής έχει παραισθησιογόνες ιδιότητες. Η σκέψη ενισχύεται με το που βγαίνω στον ήλιο. Γιατί τώρα ο Αλ. Τσίπρας κάνει δηλώσεις σε περίπου 30 δημοσιογράφους, και εγώ τον βλέπω να είναι ένα κεφάλι πιο ψηλός απ’ όλους τους!

Ο διπλανός μου κοινοβουλευτικός ρεπόρτερ γελάει με την έκπληξή μου. «Του βάλανε σκαλάκι!», λέει. Μου εξηγεί πως για τις ανάγκες των ημερών, η Βουλή εκσυγχρονίστηκε. «Στην πρώτη ψηφοφορία είχαν φέρει τέντες από σουβλατζίδικα για να καλύπτουν τις κάμερες, κι όταν έπιασε βροχή πήγαν οι κάμεραμαν να πάθουν εγκεφαλικό. Σήμερα, παρήγγειλαν τέντες από κέτερινγκ, εντελώς αδιάβροχες». Και στο ίδιο πακέτο εκσυγχρονισμού, εντάχθηκε και το «σκαλάκι»: ένα ξύλινο κουτί πάνω στο οποίο ανεβάζουν όποιον είναι να μιλήσει. «Καλά, και δέχονται όλοι να ανέβουν στο κουτί;», ρωτάω. «Αν δέχονται; Κοίτα και θα δεις!».

Απ’ την πόρτα της Βουλής ξεπροβάλει ο Α. Σαμαράς, και σε δευτερόλεπτα τον πιάνει απ’ το μπράτσο ένας δημοσιογράφος, ενώ οι άλλοι ανοίγουν τον κλοιό για να σταθεί ο πρωθυπουργός στη μέση. Κάποιος του δείχνει το κασόνι με το δάκτυλο, αλλά ο πρωθυπουργός τσινάει. «Η δημοκρατία…», ξεκινάει να λέει. «Δεν βλέπουμε!», ουρλιάζουν οι κάμεραμαν. «Ανεβείτε πάνω!». «Ανεβείτε!». Διστακτικά ο πρωθυπουργός κάνει το βήμα και σκαρφαλώνει στο κουτί. «Η δημοκρατία…», ξαναλέει. Τώρα όλοι είναι ευχαριστημένοι, κι εκείνος ψηλότερος από ποτέ. Γιατί όπως λέει κι ο παλιός κοινοβουλευτικός, «τι σημασία έχει πού πατάς; Αρκεί να φτάσεις εκεί που θες!». Αν το σκεφτείτε, ισχύει και για την εκλογή Προέδρου…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή