Το τελευταίο χτύπημα ήρθε απ’ τη Ζωή Κωνσταντοπούλου: ψηλά, πάνω απ’ την καρέκλα της προέδρου της Βουλής, ζητάει τώρα να απορρίψουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τη συμφωνία του Eurogroup! Ποιος να το περίμενε πριν από τις εκλογές, όταν ήταν όλοι αδελφωμένοι; Καθώς ο επαναστατημένος Γιάννης Μηλιός απ’ τις πολεμίστρες λέει πως «εγώ είμαι πιο ΣΥΡΙΖΑ από ποτέ!», το κόμμα αρχίζει να μοιάζει με τον πίνακα που διάλεξε ο Αλ. Τσίπρας για το Μαξίμου, με τίτλο «Αντίθεση».
Κάπου στα πίσω έδρανα υπάρχει πάντα ο Κ. Λαπαβίτσας να παρακολουθεί με ύφος δυσπεψίας. Εκείνος, βλέπετε, ακόμα και πριν απ’ τις εκλογές ένιωθε βαριές στο πολιτικό του στομάχι τις τσιπρικές υποσχέσεις για παραμονή στο ευρώ. Αλλά απ’ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση κι εκείνος έμεινε ένας απλός βουλευτής επαρχίας, η γκρίνια ξεκίνησε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (που «θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει τη στροφή προς τα αριστερά») και κατέληξε στο προαιώνιο παπανδρεϊκό δίλημμα «εκλογές ή δημοψήφισμα». Γιατί, μπορεί το βράδυ των εκλογών, ο κ. Λαπαβίτσας να έκλαψε από χαρά τραγουδώντας τον ύμνο του ΕΑΜ, αλλά έκτοτε κλαίει με μαύρο δάκρυ αναλογιζόμενος τις χαμένες ευκαιρίες της χώρας, και μαζί τις δικές του, αφού βλέπει ακόμα και τον Ευ. Τσακαλώτο να γυρίζει την υδρόγειο σφαίρα, την ίδια στιγμή που εκείνος ψάχνει αυτοκίνητο να πάει στην Ημαθία.
Στον εργατολογικό τομέα πάλι, ως λαπαβιτσικό άλτερ έγκο, ο Αλ. Μητρόπουλος ψάχνει τρόπους να περάσει τον χρόνο του μιας και δεν έγινε υπουργός, και έχει βρει το χόμπι της μουρμούρας. Προς το παρόν, η μητροπουλική γκάμα περιλαμβάνει ατάκες του τύπου «δεν έπρεπε να υπάρχουν τόσες δεσμεύσεις στη συμφωνία», και «να πάψετε να θεωρείτε ότι τελείωσε το Μνημόνιο». Κι αν κανείς δεν του δίνει σημασία, μάλλον φταίει που όλοι ασχολούνται με τα «ιερά τέρατα» της Αριστεράς. Τα οποία στα μάτια του Αλ. Τσίπρα έχουν αρχίσει να μοιάζουν με τέρατα πραγματικά.
Πάρτε για παράδειγμα τον Μανώλη Γλέζο: φύτεψε τη βόμβα στα θεμέλια της Κουμουνδούρου, πήρε αποστάσεις πηγαίνοντας στις Βρυξέλλες και τίναξε τη «γέφυρα» του Γ. Βαρουφάκη στον αέρα. «Ζητώ συγγνώμη απ’ τον λαό», έγραψε. «Βαφτίσαμε το κρέας ψάρι». Στον ΣΥΡΙΖΑ, ένιωσαν να τους χτύπησε το… ψάρι απ’ τον Αστερίξ. Σημειώστε εδώ πως, σε αντίθεση με τον κεραυνό, που δεν χτυπάει ποτέ το ίδιο σημείο, το ψάρι δεν κάνει διακρίσεις. Κι έτσι, λίγες ημέρες μετά, ξαναβρήκε και ξαναχτύπησε τον δύστυχο πρωθυπουργό μας. Αυτή τη φορά, το ψάρι κρατούσε ο έτερος επαναστατημένος θρύλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, και απαιτούσε να πούμε «όχι στο “nein!” του Σόιμπλε». Ο δύστυχος ο Αλ. Τσίπρας ακόμα και κατ’ οίκον επισκέψεις ξεκίνησε, μήπως και συνετίσει τον ήρωα με τις παντούφλες στη σκιά της Ακρόπολης. Αλλά παρά τις σουρεάλ νουθεσίες για τους πολεμιστές, παρά το τσάι και την επαναστατική συμπάθεια, ο Μίκης Θεοδωράκης πρώτα τον καθησύχασε και, δύο μέρες μετά, τον άδειασε σαν αριστερή χαρτοσακούλα, δηλώνοντας πίστη στον Δ. Κουτσούμπα (που τον αποκαλεί «Αγαπητέ μου Δημήτρη»…) και στο σφυροδρέπανο του ΚΚΕ.
Το οποίο σφυροδρέπανο από τις εκλογές και μετά θερίζει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εκτός απ’ τους μεμονωμένους επαναστάτες, υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι «τάσεις» που κάθε τόσο καίνε τις αριστερές ασφάλειες. Οπως κομμουνιστική τάση, π.χ., που απαιτεί τώρα έκτακτο συνέδριο, ρήξη με τους δανειστές και παραίτηση του Αλ. Τσίπρα! Ή όπως η Αριστερή Πλατφόρμα, της οποίας ο αρχηγός Π. Λαφαζάνης μπορεί να μοιάζει κάπως παραζαλισμένος με τα ταξίδια απ’ το Μπακού ώς το Πεκίνο, αλλά έχει αφήσει στο (αριστερό του) πόδι τον Στ. Λεουτσάκο, ο οποίος βλέπει το Μαξίμου πιο κόκκινο κι απ’ το Κρεμλίνο. Μάλλον γι’ αυτό σ’ εκείνη την εκρηκτική συνεδρίαση της Κ.Ο. είδε «τουλάχιστον τριάντα χέρια στον αέρα» να ψηφίζουν «όχι» στη συμφωνία του Eurogroup, την ίδια στιγμή που ο Αλ. Φλαμπουράρης έβλεπε όλους κι όλους 18 αντιρρησίες. Κι αν δύο εβδομάδες μετά κανείς δεν μπορεί να πει ποιος απ’ τους δύο είχε μετρήσει σωστά εκείνη τη μέρα, το πρόβλημα για τον Αλ. Τσίπρα είναι πως, μέρα με τη μέρα, τα χέρια στον αέρα πυκνώνουν. Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, πως στο τέλος δεν θα ανοίξουν και οι παλάμες…