«Δεν πρόκειται να βάλουμε τον φράκτη του Εβρου γύρω από τη Βουλή» ακούστηκε να λέει η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου σε συνομιλητές της, όταν το θέμα της ασφάλειας του Ναού της Δημοκρατίας έναντι όσων έχουν επιθετικές διαθέσεις κατά των αιρετών εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος επανερχόταν επιτακτικά στο προσκήνιο, λίγες ώρες μετά την εισβολή αναρχικών στο προαύλιο του Κοινοβουλίου, ανήμερα την Πρωταπριλιά.
Η εξέλιξη του συγκεκριμένου περιστατικού (παραμονή των «εισβολέων» στο προαύλιο για λίγα λεπτά, η μη καταγραφή εκ μέρους τους επιθέσεων κατά προσώπων και κτιριακών εγκαταστάσεων, η μη απόπειρά τους να εισέλθουν στο μέγαρο του Κοινοβουλίου) βοήθησε όλους εκείνους –με πρώτη την πρόεδρο της εθνικής αντιπροσωπείας– να επιχειρηματολογήσουν στην κατεύθυνση της υποβάθμισης του γεγονότος: έγινε λόγος για «αντικανονικότητα στα όρια της παρανομίας».
Οι εκτιμήσεις αυτές, ωστόσο, στηρίζονται στο τέλος του περιστατικού και όχι στην κρισιμότερη στιγμή του, που δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι άτομα που δεν είχαν σχέση με τη λειτουργία της Βουλής, κατάφεραν να περάσουν σε φυλασσόμενο χώρο ανενόχλητα – ανέλεγκτα, χωρίς οι επιφορτισμένοι με τη φύλαξη του χώρου να γνωρίζουν ασφαλώς τις προθέσεις και τις διαθέσεις τους.
Οπως, δε, σχολιάζεται στους διαδρόμους, ίσως αποτελέσουν τη βάση μιας απρόβλεπτης σήμερα συνέχειας: Βουλευτής της Χρυσής Αυγής αναρωτήθηκε σε συνεδρίαση Επιτροπής εάν μπορεί να θεωρηθεί ότι επιτρέπονται τέτοιου είδους εκδηλώσεις στο προαύλιο της Βουλής. Τοποθέτηση την οποία ορισμένοι θεωρούν «προάγγελο» ανάλογων εκδηλώσεων, αυτήν τη φορά εκ μέρους του κόμματος που η ηγεσία του οδεύει προς δίκη.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά
Το ασαφές του «κανονιστικού πλαισίου» ως προς την τήρηση των όρων φύλαξης της Βουλής και οι κατά καιρούς πολιτικές σκοπιμότητες έχουν περιπλέξει το όλο ζήτημα. Αποτέλεσμα; Αλλοτε να καταγράφονται αντικανονικές συμπεριφορές, όπως η ανάρτηση πανό πάνω από το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Και άλλοτε το Κοινοβούλιο, αντιμετωπίζοντας σοβαρή απειλή μαζικής εισβολής, να μετατρέπεται σε φρούριο (αποκλεισμός του από ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις, ώστε να απαγορευθεί η προσέγγισή του από μάχες διαδηλωτών με έκδηλα επιθετικές διαθέσεις).
Σε αυτά τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 2014, κατεγράφη στο εσωτερικό, μάλιστα, του κτιρίου σοβαρότατο επεισόδιο, δηλωτικό του προβλήματος ασφάλειας: ομάδα χρυσαυγιτών, η ταυτότητα των οποίων ουδέποτε επισήμως αποκαλύφθηκε, έστησε μίνι διαδήλωση στον διάδρομο ακριβώς έξω από την Ολομέλεια, ως «συμπαράσταση» στον αρχηγό τους Ν. Μιχαλολιάκο, λίγο πριν από συνεδρίαση για την άρση της βουλευτικής του ασυλίας. Είχε γίνει άτυπη ΕΔΕ, τα αποτελέσματα της οποίας ουδέποτε ανακοινώθηκαν. Ουδείς τιμωρήθηκε.
Οπλοφορία βουλευτών
Μείζον θέμα ασφάλειας, ως γνωστόν, είχε τεθεί εξ αφορμής και της… οπλοφορίας βουλευτών από τη ΧΑ. Για να βρει κάποιος, πάντως, περιστατικό που συνοδεύτηκε από άσκηση βίας κατά βουλευτών από εξωκοινοβουλευτικά στοιχεία, εντός Βουλής, πρέπει να γυρίσει πολύ πίσω: Ηταν το καλοκαίρι του ’64, όταν ακροδεξιά στοιχεία κατάφεραν να μπουν από τον δρόμο έως την είσοδο της Ολομέλειας και να συμπλακούν με βουλευτές.
Η διαπίστωση της διαχρονικής ανάγκης για την προστασία της Βουλής δημιούργησε δύο επίπεδα «ασφάλειας»: Περιμετρικά, εξωτερικά του χώρου την ευθύνη φύλαξης έχει η Αστυνομία. Από τα σημεία εισόδου στον προαύλιο χώρο και στο εσωτερικό του κτιρίου, την ευθύνη αναλαμβάνει η Φρουρά, που αποτελείται από συνολικά 250 αστυνομικούς (χωρισμένους σε 3-4 βάρδιες). Διοικούνται από τον φρούραρχο, υπό την ευθύνη του εκάστοτε προέδρου της Βουλής. Βάσει του Κανονισμού δεν έχουν δυνατότητα συλλήψεων, παρά μόνο κράτησης πιθανόν παρανομούντων στον χώρο ευθύνης τους και παράδοσής τους στις αστυνομικές δυνάμεις, έξω από τη Βουλή –αν πρέπει να γίνει σύλληψη και να απαγγελθούν κατηγορίες.
Ενδιαφέρον είναι, πάντως, ότι όπως είπε χωρίς να παράσχει περισσότερες πληροφορίες η κ. Κωνσταντοπούλου, περίπου το 1/3 της δύναμης της Φρουράς έχει παραχωρηθεί ως φύλαξη προσώπων που δεν το δικαιούνται. Αναμένονται, στο επίπεδο αυτό, εξελίξεις.