Εκεί είπε ο Δ. Μαρούδας το «θα καταρρίψουμε τους δορυφόρους!». Εκεί διαπίστωσε ο Ε. Αντώναρος πως «τα πεύκα, όσο ωραία κι αν είναι, δυσκολεύουν την κατάσβεση των πυρκαγιών». Εκεί εκστόμισε και ο Β. Πολύδωρας το «όταν χάνει τη δουλειά του ένας άνθρωπος, η κυβέρνηση θρηνεί!». Αν για τρία ολόκληρα χρόνια τα φώτα έσβησαν και το briefing σταμάτησε, αυτή τη Δευτέρα, ένας κάπως τρακαρισμένος Γ. Σακελλαρίδης στάθηκε πίσω απ’ το πόντιουμ και μπροστά απ’ τον μπλε τοίχο της Γενικής Γραμματείας Τύπου, για να ξεκινήσει την ενημέρωση των συντακτών. Και να συνεχίσει έτσι μια θρυλική δημοσιογραφική ιστορία, που κρατάει σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Το πρώτο πρες ρουμ, βλέπετε, ήταν δίπλα στο γραφείο του Τάκη Λαμπρία, στο κτίριο της Ζαλοκώστα. Στους καναπέδες του μικρού δωματίου, κάθε απόγευμα μαζεύονταν πάντα οι ίδιοι πολιτικοί συντάκτες, οι «παλιοί» των εφημερίδων, για να μάθουν την καραμανλική πλευρά των πραγμάτων. Πάντα με σακάκι και γραβάτα, πάντα σε συζήτηση off the record. Και κανείς δεν τολμούσε να παραβιάσει τους κανόνες, γιατί το να είσαι παρών στο briefing του Λαμπρία αποτελούσε κάτι σαν δημοσιογραφικό παράσημο. Ο Θ. Τσαλδάρης, που διαδέχθηκε τον Τ. Λαμπρία, κράτησε κι εκείνος κλειστό το κλαμπ του πολιτικού ρεπορτάζ. Και μόνο επί Α. Παπανδρέου, όταν το γραφείο Τύπου μετακινήθηκε στον 1ο όροφο και ανέλαβε ο Δ. Μαρούδας την ενημέρωση, στη μία κάθε μεσημέρι, άλλαξαν όλα. Ή, σχεδόν όλα. Γιατί τις παλιές εκείνες εποχές, θα ήταν αιτία πολέμου ακόμη και κάτι τόσο απλό όσο το να εμφανιστεί κάποιος με κασετοφωνάκι στην ενημέρωση. Εκτός κι αν αυτός ήταν ο… Κώστας Λαλιώτης, που ανέλαβε το 1985 να κάνει την ενημέρωση. Ο κ. Λαλιώτης, βλέπετε, στο τέλος της μέρας έστελνε στους συντάκτες απομαγνητοφωνημένο το κείμενο της ενημέρωσης. Κι αν ο ίδιος δεν είχε μεγάλη διάρκεια ως εκπρόσωπος, κάθε μέρα οι απαντήσεις του διαρκούσαν τόσο πολύ, που τα απογεύματα στα γραφεία των συντακτών έφτανε ένας τόμος απομαγνητοφωνημένων ερωταποκρίσεων. Απ’ αυτό το γεγονός και μόνο, ο Μ. Παπαϊωάννου, που ανέλαβε αμέσως μετά το πόστο, πρέπει κάπως να είχε τρομοκρατηθεί. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι εκείνος απαντούσε μόνο όταν του υπέβαλλαν οι δημοσιογράφοι γραπτές ερωτήσεις;
Αλλά βέβαια, κάθε εκπρόσωπος είχε το στυλ του. Οπως ακριβώς ο Δ. Ρέππας κι ο Χ. Πρωτόπαπας. Γι’ αυτούς, το μπρίφινγκ ήταν το πρώτο πιάτο. Μετά ακολουθούσε μαραθώνιος τηλεφωνημάτων με διευκρινίσεις, παραπολιτικά και άλλες δημοσιογραφικές λιχουδιές για το κυρίως γεύμα. Ο Ε. Αντώναρος, αντίθετα, αγαπούσε τη σιωπή. Ως εκπρόσωπος, διερεύνησε τα όρια ανάμεσα στο «δεν ξέρω», το «δεν μπορώ να σας πω», το «δεν είπα κάτι τέτοιο» και το «δεν θέλω να σχολιάσω». Ενώ ο Β. Πολύδωρας απολάμβανε κάθε μέρα το δικό του μικρό μονόπρακτο: αν δεν τον ρωτούσαν αυτά που ήθελε, εκείνος τα συμπλήρωνε μόνος του στο τέλος της ενημέρωσης.
Αλλες εποχές, άλλα ήθη – σκεφτείτε πως ανάμεσα στους συντάκτες που ρωτούσαν τον Δ. Ρέππα το 1995, όταν είχε ακόμα μουστάκι, ήταν ο σημερινός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, Νίκος Φίλης! Απ’ τη θητεία του, πάντως, ο παλαιός υπουργός θα πρέπει να θυμάται ακόμα τα καψόνια των συντακτών: «Οταν προγραμματίζετε να πάτε κάπου, να μας το λέτε νωρίτερα!», είχαν φτάσει να μαλώνουν τον Δ. Ρέππα οι δημοσιογράφοι κάθε φορά που η ενημέρωση αναβαλλόταν τελευταία στιγμή. Ομως και ο Τ. Χυτήρης συχνά θα πρέπει να ένιωθε πως οι συντάκτες του πήραν τον αέρα. «Μιας και είστε και εκπρόσωπος και… ποιητής», του έλεγαν, «για πείτε μας, εσείς τι λέτε για όλ’ αυτά;»! Αλλά είναι ερωτητέον αν υπήρξε άλλος εκπρόσωπος που να υπέστη ποτέ καψόνι σαν εκείνο που βρήκε τον Γ. Πεταλωτή.
Ο υφυπουργός είχε ορίσει το μπρίφινγκ για τη μία το μεσημέρι, αλλά κάτι του έτυχε και καθυστέρησε. Στις 2 μ.μ., λοιπόν, οι συντάκτες έφτασαν στα όρια της υπομονής τους: άνοιξαν την πόρτα κι έφυγαν απ’ το κτίριο!
Οταν ο Γ. Πεταλωτής κατάφερε επιτέλους να φτάσει, βρήκε την αίθουσα αδειανή και δύο μονάχα συντάκτες, του ΑΠΕ και του Reuters, που κάπως είχαν ξεμείνει. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν ο Η. Μόσιαλος είδε το μπρίφινγκ εκείνης της ημέρας. Πάντως, η αλλόκοτη εικόνα «κρυφού σχολειού», με τον υπουργό να ενημερώνει δύο μοναχικούς ρεπόρτερ, θα του έδινε έναν καλό λόγο να ξεκινήσει να αραιώνει τις μέρες του briefing, πριν πάθει κι αυτός τα ίδια. Και όταν ανέλαβε, αυτό ακριβώς έκανε.