Μπορεί οι εκλογές να ακούγονται ως λύση στο αδιέξοδο της χώρας και να τις επικαλούνται ακόμη και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο αυτές είναι αδύνατον να προκηρυχθούν χωρίς να υπάρξει ρητή συναίνεση των Ευρωπαίων εταίρων. Ο λόγος είναι απλός. Στα τέλη Ιουνίου λήγει η παράταση που δόθηκε τον Φεβρουάριο στη χώρα μας για να αξιολογηθεί και να κλείσει το δεύτερο Μνημόνιο, ενώ το νωρίτερο που μπορούν από το Σύνταγμα να στηθούν νέες εθνικές κάλπες είναι η 12η ή η 19η Ιουλίου. Επομένως, μόνον αν οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όχι μόνον συναινέσουν, αλλά επί της ουσίας χρηματοδοτήσουν τις εκλογές, αυτές μπορούν να διεξαχθούν χωρίς να έχει συμβεί μέχρι τότε το περιβόητο ατύχημα. Πόσο μάλλον όταν μεσούσης της προεκλογικής περιόδου η χώρα θα πρέπει να αποπληρώνει π.χ. τις δόσεις της στο ΔΝΤ, γεγονός που επίσης ενισχύει την άποψη όσων πιστεύουν ότι πολύ δύσκολα μπορεί να φτάσει η χώρα στις κάλπες με ανοιχτές τις τράπεζες, αν προηγουμένως δεν έχει δώσει απτές εγγυήσεις στους εταίρους ότι δεν θα αθετήσει τις δεσμεύσεις της.
Ανεξαρτήτως, ωστόσο, όλων αυτών των αστάθμητων παραμέτρων, το σενάριο των εκλογών κρύβει και άλλες εκπλήξεις. Οπως έχει σε ανύποπτο χρόνο αναδείξει η «Κ», το Σύνταγμα δεν επιτρέπει στον κ. Τσίπρα να προκαλέσει εκλογές όποτε το επιθυμεί, όπως έκαναν οι προκάτοχοί του επικαλούμενοι ακόμη και προσχηματικώς «εθνικό λόγο μείζονος σημασίας». Ο μόνος τρόπος για να εκβιάσει τις πρόωρες εκλογές είναι να παραιτηθεί μαζί με την κυβέρνησή του. Ο λόγος βρίσκεται στο άρθρο 41 που ορίζει ότι «η Bουλή που εξελέγη μετά τη διάλυση της προηγούμενης δεν μπορεί να διαλυθεί πριν περάσει ένα έτος, εκτός από τις περιπτώσεις του άρθρου 37». Τι προβλέπει το τελευταίο άρθρο μάλλον το ξέρουμε όλοι. Πρόκειται για την υποχρέωση του Προέδρου της Δημοκρατίας –όταν δεν υπάρχει κόμμα που να διαθέτει μόνο του την πλειοψηφία– να καταβάλει μια νέα προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης με τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών.
Ο κ. Παυλόπουλος, δηλαδή, αν ο κ. Τσίπρας παραιτηθεί, υποχρεούται να καλέσει και να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης διαδοχικά στους αρχηγούς των τριών πρώτων κομμάτων. Και μπορεί μεν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Σαμαράς να αρνηθούν να την λάβουν (ο πρώτος για να μην καθυστερήσει τις εκλογές και ο δεύτερος γιατί γνωρίζει την αδυναμία να βρει 151 βουλευτές), αλλά την εντολή δεν έχει κανένα λόγο να αρνηθεί ο αρχηγός του τρίτου κόμματος, που τυγχάνει να είναι ο κ. Νίκος Μιχαλολιάκος. Πολύ περισσότερο όταν ο αρχηγός της Χ.Α. έχει κάθε λόγο να οργανώσει ένα τριήμερο επικοινωνιακό σόου στη διάρκεια του οποίου θα κρατάει τη διερευνητική εντολή για να προβάλει παράλληλα στα διεθνή ΜΜΕ ως άδικη τη δίωξη του κόμματός του.
Προνοητικότητα Προέδρου
Παρεμπιπτόντως, σημειώνεται ότι επειδή πρώτος ο κ. Παυλόπουλος έχει αντιληφθεί (και ως συνταγματολόγος) το ενδεχόμενο να ζήσει η χώρα αυτόν τον διασυρμό, έχει ήδη διαμηνύσει μέσω συνεργατών του ότι δεν υποχρεούται καν να καλέσει τον κ. Μιχαλολιάκο στο Προεδρικό Μέγαρο και ότι μπορεί να του αποστείλει την εντολή. Αφού δε ο αρχηγός της Χ.Α. επιστρέψει την εντολή, ο κ. Παυλόπουλος πρέπει να συγκαλέσει και μια σύσκεψη όλων των πολιτικών αρχηγών για να καταβάλει μια τελευταία προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης. Και αν ούτε αυτή τελεσφορήσει, τότε θα προκηρύξει εκείνος πλέον εκλογές με υπηρεσιακό πρωθυπουργό.
Τι πρέπει να κρατήσετε ως «ρεζουμέ» από όλη αυτή τη διαδικασία; Οτι από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας θα επιλέξει διά της παραιτήσεώς του τη «λύση» των εκλογών, θα χρειαστεί τουλάχιστον ένας μήνας μέχρι τη διεξαγωγή τους. Ας υπογραμμισθεί, τέλος, ότι ουδέποτε στη μεταπολεμική Ιστορία της Ελλάδας έχουν γίνει εθνικές εκλογές είτε τον Ιούλιο είτε τον Αύγουστο…