Ελληνες Ευρωπαίοι Πολίτες, λέμε ΝΑΙ στο ευρώ, ΟΧΙ στη φτώχεια της δραχμής, δηλώνουν 33 νέοι πανεπιστημιακοί.
«Το δημοψήφισμα περιγράφεται απ’ όλους ως κρίσιμο. Είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό – έχει αποκτήσει υπαρξιακές διαστάσεις για την κοινωνία και για το έθνος, γιατί δεν αφορά αποκλειστικά τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές, αλλά αγγίζει το μέλλον της πατρίδας, τη ζωή των παιδιών μας.
Η πρόταση του ΟΧΙ, που ενθέρμως υποστηρίζεται από την κυβέρνηση, έχει άγνωστη κατάληξη. Οι ίδιοι οι εισηγητές της αρνούνται να εξηγήσουν τι θα σημαίνει για τη ζωή των ανθρώπων στη χώρα αυτή η άρνηση. Στοιχειώδης πραγματισμός επιβάλλει να συνειδητοποιήσουμε ότι, από τη στιγμή που είμαστε μέλος μιας κοινότητας κρατών, από την οποία εξαρτάται η χρηματοδότηση της οικονομίας μας, δεν μπορούμε να καθορίζουμε ερήμην των υπολοίπων τόσο κρίσιμα διακυβεύματα. Εξάλλου, οι κάλπες δεν είναι μαγικά κουτιά που μετατρέπουν τις ψήφους σε λεφτά. Συνεπώς, τα πράγματα είναι σαφή: το ΟΧΙ σημαίνει επιστροφή στη δραχμή. Οι πιθανότητες να οδηγήσει σε επιστροφή όλων των μερών στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι απειροελάχιστες. «Και λοιπόν;» λένε οι υποστηρικτές αυτής της άποψης, «θα ανακτήσουμε, έτσι, την ανεξαρτησία μας». Πράγμα αληθές, που θα πρέπει όμως να συμπληρωθεί ως εξής: «την ανεξαρτησία μας σε συνθήκες όπου όλες οι οικονομίες είναι εξαρτημένες μεταξύ τους, την ανεξαρτησία μας χωρίς καμία εξωτερική ενίσχυση, την ανεξαρτησία της μοναξιάς μας, της απομόνωσής μας και της φτώχειας μας».
Ακούγεται ίσως παράδοξο, αλλά το μόνο που εγγυάται ένα ανθρώπινο επίπεδο ζωής για τους πιο αδύναμους κοινωνικά είναι το ευρώ. Η σωστή κριτική στα ενδογενή προβλήματα του ευρώ και οι ανισότητες που μεγάλωσαν από τη λανθασμένη αντιμετώπιση των μνημονιακών πολιτικών δεν πρέπει να κρύψει ότι το ευρώ προστατεύει τους φτωχούς πολύ περισσότερο απ’ όσο θα το κάνει η δραχμή, αν αυτή επιβληθεί.
Αντιθέτως, η νέα αυτή δραχμή θα είναι το πιο ταξικό και άδικο νόμισμα που έχει γνωρίσει το ελληνικό κράτος. Και τούτο διότι, στην πραγματικότητα, θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν ατύπως και τα δύο νομίσματα: το ευρώ για τους έχοντες και κατέχοντες, για μια κλειστή διεθνοποιημένη ελίτ (οικονομική και πολιτική)· και η δραχμή για το υπόλοιπο 90% των πολιτών, η αγοραστική δύναμη των οποίων θα συρρικνώνεται διαρκώς από τον υπερπληθωρισμό και τις συχνές νομισματικές υποτιμήσεις».