Από την τιμητική και «άκοπη» θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, όπως η περίπτωση της Αγλαΐας Κυρίτση, έως τις 1.885 ψήφους που έλαβε στην ορεινή Ευρυτανία ο Θ. Κώτσιας ή τις 8.082 της Ευγενίας Ουζουνίδου στην Καστοριά, καθώς και την τελευταία εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Αττικής για την Ελένη Σωτηρίου, «απλώνονται» τα ΣΥΡΙΖΑϊκά «όχι» στον πρωθυπουργό, κατά την κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή τη νύχτα της περασμένης Τετάρτης.
Πρόκειται, με άλλα λόγια, για εκείνους τους –όπως τους αποκάλεσε προκαταβολικά ο πρωθυπουργός– 32 «αυτόχειρες» βουλευτές που με την αρνητική τους ψήφο θα μπορούσαν «να ρίξουν την κυβέρνηση της Αριστεράς», αρνούμενοι να εκφράσουν εμπράκτως εντός Κοινοβουλίου τη στήριξή τους.
Βεβαίως, ανάμεσά τους υπάρχουν και ονόματα «βιτρίνας» που ήρθαν πρώτα στις περιφέρειές τους και τα οποία με ενέργειές τους έχουν μετεκλογικά επιτύχει να βρίσκονται διαρκώς στη δημοσιότητα, καθυβρίζοντας ταυτόχρονα τα Μέσα που συμβάλλουν σε αυτή τη δημοσιότητά τους: πρόκειται για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (Α΄ Αθήνας), τον Γ. Βαρουφάκη (Β΄ Αθήνας) και τη Ραχήλ Μακρή (Κοζάνη). Σχεδόν όλοι οι άλλοι συγκέντρωσαν 6.000 έως 9.000 ψήφους έκαστος και εκάστη.
Από… γεωγραφικής πλευράς, τα «όχι» από τον ΣΥΡΙΖΑ απλώνονται σε πολλές γωνιές της Ελλάδας: πέραν των μεγάλων κέντρων (Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη και Αττική) όπου υπάρχουν φυσιολογικά και οι «περισσότεροι», αρνούμενοι ψήφο στήριξης στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση καταγράφονται και σε πολλές περιφέρειες της επαρχίας: Φθιώτιδα, Αργολίδα, Καστοριά, Λέσβο, Λασίθι, Ημαθία, Κέρκυρα κ.α. Σε αυτό το πλαίσιο του γεωγραφικού προσδιορισμού, ενδιαφέρον έχει πως η Ημαθία «χάθηκε» ολοκληρωτικά για τον Αλ. Τσίπρα, αφού και οι δύο βουλευτές του κόμματος στη συγκεκριμένη περιφέρεια, οι Σταθάς και Σκούμας, στάθηκαν «απέναντι».
Τάσεις και ρόλοι
«Ιδεολογικά», ωστόσο, η κατάσταση είναι σαφέστατα πιο περιορισμένη και προσδιορισμένη σε συγκεκριμένους χώρους-τάσεις εντός του μεγαλύτερου, σήμερα, κόμματος. Κυριαρχεί η λεγόμενη «Αριστερή Πλατφόρμα» με επικεφαλής τον Π. Λαφαζάνη, καθώς όχι μόνον έχει τους περισσότερους βουλευτές του «όχι», αλλά και συγκεντρώνει στους κόλπους της πρόσωπα με ξεχωριστό θεσμικό ρόλο τους πρώτους μήνες της μετεκλογικής περιόδου. Ενδεικτικά αναφέρονται τρία μέλη της κυβέρνησης (Λαφαζάνης, Στρατούλης, Ησυχος), μία αντιπρόεδρος της Βουλής (Δέσποινα Χαραλαμπίδου), πρόεδροι επιτροπών (Κριτσωτάκης, Ουζουνίδου), καθώς και ένας εκ των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του κόμματος (Θ. Πετράκος).
Αυτό το τελευταίο στοιχείο, δηλαδή η «διείσδυση» του «όχι» σε επιτελικές κομματικές θέσεις εντός Βουλής, καταδεικνύει εκτός των άλλων αφενός την ισχύ της «Αριστερής Πλατφόρμας» στη διαδικασία μοιράσματος ρόλων και «εξουσίας» εντός του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου τα προβλήματα συντονισμού του κόμματος στη νέα περίοδο, όπως αυτή ανοίγεται στη σκιά των τελευταίων μεγάλης σημασίας κυβερνητικών αποφάσεων.
Ακριβώς σε αυτή τη θεσμική «πτυχή» εντοπίζεται και η ειδικότερη δυσκολία που έχει κάνει ήδη την εμφάνισή της με εντονότατο τρόπο για τον κ. Τσίπρα και η οποία ακούει στο όνομα Ζωή Κωνσταντοπούλου: από τη θέση της προέδρου της Βουλής έχει πρωταγωνιστήσει τόσο στην πρόκληση εμποδίων κατά την προώθηση νομοσχεδίων, όσο και στη δημιουργία προβλημάτων για τον πρωθυπουργό, στις σχέσεις του και με εσωτερικούς πολιτικούς αντιπάλους, αλλά και με διεθνείς συνομιλητές.
Δύο στα τρία «όχι» έχουν αντρική υπογραφή, καθώς μόνο 10 είναι οι γυναίκες που αρνήθηκαν στήριξη στην κεντρικότερη και σημαντικότερη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.
Πέραν των «32», όμως, που επέλεξαν να βρεθούν στην άλλη πλευρά της Σελήνης, υπήρξαν και επτά βουλευτές που βρέθηκαν σε γκρίζα ζώνη: πρόκειται για έξι οι οποίοι είπαν «παρών» στην ψηφοφορία (Ηρώ Διώτη, Χρ. Καραγιαννίδης, Βασιλική Κατριβάνου, Βασιλική Λέβα, Ν. Μιχαλάκης, Δ. Μπαξεβανάκης) και για μία βουλευτή που απουσίαζε (Αλεξάνδρα Τσανάκα).
Με εξαίρεση το «δίδυμο» Κωνσταντοπούλου – Μακρή, η παρουσία των οποίων μέσω ανεξέλεγκτων ηχηρών παρεμβάσεων είναι διαρκώς αισθητή, όπως επίσης και τους υπουργούς που κινούνται εξ αντικειμένου σε άλλο επίπεδο, χαρακτηριστικό όλων των διαφωνούντων κατά την προ της επίμαχης ψηφοφορίας περίοδο είναι πως απέφευγαν δημοσίως να καταγράψουν τη διαφωνία ή τις αποστάσεις τους. Η κινητικότητα και οι επαφές συνεννόησης και συντονισμού κρατήθηκαν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ παρεμβάσεις τους με ανάλογο περιεχόμενο εντός συνεδριάσεων της Βουλής δεν υπήρξαν.