Από το 2011 το σχέδιο για το Ταμείο

Από το 2011 το σχέδιο για το Ταμείο

3' 26" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τρίτη μεσημέρι στις Βρυξέλλες, μετά τη συνεδρίαση του Ecofin. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξηγεί τι συνέβη με το Ταμείο των 50 δισ. ευρώ. «Κάποια στιγμή μάς έφεραν έναν Γάλλο ειδικό. Πολύ σπουδαίος ειδικός (σ.σ.: ο Σόιμπλε χρησιμοποιεί αυτή την έκφραση όταν θέλει να σαρκάσει κάποιον). Ηθελε να αποφύγει την αναφορά του ποσού. Μιλούσε, μπλα μπλα μπλα μπλα… Εγώ έλεγα μόνο 50 δισ., 50 δισ. Ο,τι και να έλεγε, έλεγα 50 δισ.». Στην ίδια συνέντευξη, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών διευκρίνισε ότι στη διάρκεια της δραματικής συνεδρίασης του Eurogroup για το γνωστό Ταμείο, που λίγο έλειψε να τινάξει τη συμφωνία στον αέρα, ο Μάριο Ντράγκι επισήμανε ότι μαζί με τις τράπεζες –που θα «έπιαναν» με τις μετοχές τους τα 25 δισ.– το Ταμείο, με τα άλλα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, θα μπορούσε να πιάσει τα «50 δισ. σε βάθος χρόνου».

Ο Σόιμπλε μίλησε για «τιτλοποίηση» των περιουσιακών στοιχείων, όπως άλλωστε είχε προτείνει σε παλαιότερη μελέτη της το 2011 η «Ρόλαντ Μπέργκερ» με το περίφημο project Eureka. Το σχέδιο αυτό είχε συνταχθεί τον Σεπτέμβριο του 2011, παραμονές της δεύτερης και επιτυχημένης απόπειρας «κουρέματος», και ήταν μια προσπάθεια να υποκατασταθεί το «κούρεμα», που δεν το ήθελαν τότε οι τράπεζες πανευρωπαϊκά, «με κάτι άλλο». Η εταιρεία συμβούλων υπολόγιζε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας που θα μεταβιβαζόταν σε μια holding company στα 125 δισ. ευρώ. Αυτή με τη σειρά της θα μεταβιβαζόταν στην Ε.Ε. Με τα χρήματα αυτά το ελληνικό χρέος –μέσω επαναγοράς ομολόγων από το ελληνικό Δημόσιο– θα μειωνόταν από 145% σε 88%. «Ετσι θα μειωνόταν η έκθεση της ΕΚΤ και του Ευρωπαίου φορολογούμενου στο ελληνικό δημόσιο χρέος», υποστήριζαν οι συντάκτες της έκθεσης.

Τα κίνητρα του Σόιμπλε δεν ήταν διαφορετικά. Οπως λένε πηγές της γερμανικής κυβέρνησης, σκοπός της πρότασης για το Ταμείο ήταν να διασκεδαστούν οι ανησυχίες των διαφωνούντων βουλευτών του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος αλλά και των Γερμανών φορολογουμένων από τους οποίους θα ζητηθούν –στο πλαίσιο του υπό διαπραγμάτευση δανείου– άλλα 14 δισ. ευρώ, ανεβάζοντας τη συνολική έκθεση του γερμανικού Δημοσίου στα 94 δισ. ευρώ.

Στις προτεραιότητες του σχεδίου της «Ρόλαντ Μπέργκερ» ήταν να μην πουληθούν τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία για «ένα κομμάτι ψωμί» (fire sale privatization), ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσε το ελληνικό δημόσιο χρέος το 2025 να μειωθεί στο 25%. «Ολα αυτά φυσικά αποδείχθηκαν υπεραισιόδοξα», λέει Ελληνας κυβερνητικός αξιωματούχος της εποχής εκείνης (2011) .

Φεβρουάριος του 2011

Το σχέδιο των δανειστών να πάρουν ως ενέχυρο την περιουσία του ελληνικού Δημοσίου δρομολογείται, σύμφωνα με Ελληνα διαπραγματευτή, τουλάχιστον από τον Φεβρουάριο του 2011. «Τότε η τρόικα μας ζητούσε επί μήνες να βάλουμε αξίες ελληνικών περιουσιακών στοιχείων μέχρι 50 δισ. σε ένα όχημα. Οι δανειστές ζητούσαν επί μήνες να γίνει δεκτή η πρόταση για να διασκεδαστούν οι φόβοι των Κοινοβουλίων τους ότι η Ελλάδα παίρνει πολλά χρήματα σε σχέση με τη δυνατότητά της να τα αποπληρώσει», λέει στην «Κ» πηγή της τρόικας, αλλά οι Ελληνες διαπραγματευτές την απέκρουσαν. Αργότερα οι ελληνικές τράπεζες, για να αποφύγουν το «κούρεμα» των ομολόγων που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους, πρότειναν το σχέδιο ΑΤΛΑΣ που έμοιαζε με το Eureka. Ούτε και αυτό όμως προχώρησε.

Πάντως, η πρόταση δεν προερχόταν μόνο από τη Γερμανία αλλά και από άλλες χώρες, όπως η Φινλανδία, που αντιμετώπιζαν με εξαιρετική καχυποψία το κατά πόσο η ελληνική πλευρά μπορούσε να ανταποκριθεί στο βάρος των δανείων που είχε ήδη συσσωρεύσει. Πολλές ανατολικοευρωπαϊκές χώρες είχαν την εμπειρία των οργανισμών ιδιωτικοποίησης της κρατικής τους περιουσίας, όπως συνέβαινε και με την ίδια τη Γερμανία με τον οργανισμό μεταβίβασης της δημόσιας περιουσίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας Treuhandandanstalt. Η εταιρεία πούλησε μέσα σε τέσσερα χρόνια 14.000 επιχειρήσεις ή τμήματα επιχειρήσεων και 22.000 ξενοδοχεία, εστιατόρια και καταστήματα. Η συνολική περιουσία της Ανατ. Γερμανίας είχε αποτιμηθεί σε 600 δισ. δυτικογερμανικά μάρκα (στα μέσα του 1990) αλλά στο τέλος της θητείας της η «Τρόιχαντ» εμφάνισε ζημίες 230 δισ. Πολύ καλύτερα ήταν τα νούμερα από την πλευρά της διατήρησης θέσεων εργασίας, καθώς από τα 4 εκατομμύρια θέσεις σε μια οικονομία που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σε έναν ενιαίο νομισματικό χώρο, διατηρήθηκε 1,5 εκατομμύριο θέσεων εργασίας.

Η εταιρεία ήταν ένα κρατικό παραλογιστήριο με έξοδα 155 δισ. ευρώ και έσοδα 40 δισ. Οι τεράστιες δαπάνες προέκυψαν από τα χρέη των επιχειρήσεων που είχε αναλάβει να ιδιωτικοποιήσει και τα… κληρονόμησε.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή