Μετά τις εκλογές, ήταν «η γυναίκα του Θ. Δρίτσα. Τώρα πλέον ο Θ. Δρίτσας είναι «ο άντρας της Τ. Χριστοδουλοπούλου». Ως αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, η ακτιβίστρια δικηγόρος βρέθηκε στο πιο κρίσιμο πόστο της νέας κυβέρνησης. Μέσα σ’ ένα βράδυ, απ’ το δικηγορικό γραφείο της οδού Σίνα μετακόμισε στο υπουργικό γραφείο της Δραγατσανίου, και τα γκαρσόνια στο «Φίλιον» της Σκουφά την έχασαν από πελάτισσα.
Με το που ανέλαβε το υπουργείο, δήλωσε «τόσο αισιόδοξη, που νιώθω πως θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα». Και πράγματι, επί των ημερών της, ο κόσμος γύρισε ανάποδα – μόνο που ήταν ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ. Οκτώ μήνες μετά, το μπλοκ των εχθρών της εκτείνεται απ’ τον δήμαρχο Κω μέχρι τους κατοίκους του Ελαιώνα, που τη γιούχαραν αυτή την εβδομάδα. Οσο για τους φίλους της… έμεινε να την υπερασπίζεται μόνο ο Αλ. Φλαμπουράρης με το σουρεάλ επιχείρημα «είναι η μόνη που δεν έκανε μπάνια εφέτος».
Η ίδια μιλάει για «μαύρη προπαγάνδα των Μέσων» και λέει πως «δέχομαι να θυσιαστώ σαν την Ιφιγένεια». Ομως, η δύστυχη Ιφιγένεια ποτέ δεν εκστόμισε δηλώσεις σαν τις δικές της. Πρώτα ήταν η διαπίστωση πως «δεν υπάρχουν μετανάστες στις πλατείες. Το πρωί, απλά λιάζονται». Υστερα, στο «πού πάνε οι μετανάστες;» του Γ. Καμίνη, είπε πως «απλώς εξαφανίζονται!». Στους δημοσιογράφους που ρωτούσαν για το Πεδίον του Αρεως, απάντησε «πάρτε στο υπουργείο. Εγώ είμαι στις Βρυξέλλες». Και όταν της επισήμαναν πως το μεταναστευτικό δημιουργεί προβλήματα στον τουρισμό, «όχι», είπε. «Εξάλλου οι τουρίστες πάνε εκεί όπου υπάρχουν παραξενιές».
Ηταν η κορύφωση μιας μεταναστευτικής πολιτικής όλο «παραξενιές». Γιατί μπορεί κανείς να μην αμφισβητεί πως, ως ακτιβίστρια που έγινε υπουργός, η κ. Χριστοδουλοπούλου είχε τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά, ως γνωστόν, το ίδιο ντεκόρ έχει και ο δρόμος προς την κόλαση. Οπότε ίσως πρέπει κανείς να μετράει πιο σωστά τις δυνάμεις του. Ειδικά όταν δεν κινδυνεύει ο ίδιος να κάνει το ταξίδι στην κόλαση, αλλά οι άνθρωποι που απ’ τη νεότητά του έως τώρα έχει ταχθεί να υπερασπίζεται.