Χαρακτηριστικά σφοδρής σύγκρουσης λαμβάνει η προεκλογική αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. καθώς εισερχόμαστε στο τελευταίο δεκαήμερο της προεκλογικής περιόδου και η στρατηγική διαμορφώνεται με γνώμονα όχι μόνο να διατηρηθούν τα δημοσκοπικά «κεκτημένα», αλλά κυρίως να εξασφαλισθεί η προσοχή και σε δεύτερο χρόνο η ψήφος των αναποφάσιστων. Στην Κουμουνδούρου επιθυμούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν τη «μνημονιακή ταύτιση», το να περάσει, δηλαδή, στο εκλογικό σώμα το σκεπτικό ότι, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εκλογών, από τη στιγμή που έχει ψηφιστεί το νέο μνημόνιο, η πολιτική της επόμενης κυβέρνησης είναι προδιαγεγραμμένη, ασχέτως του ποιος θα εκλεγεί. Στην προσπάθεια αυτή, η στρατηγική της Κουμουνδούρου διαμορφώνεται σε δύο επίπεδα: το πρώτο αφορά την προβολή και υποστήριξη του «παράλληλου προγράμματος», μιας προεκλογικής πρότασης που υπόσχεται δράσεις παράλληλες με την εφαρμογή των δεσμεύσεων της συμφωνίας, ώστε να υπάρχει ελάφρυνση για τις πλέον αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Το δεύτερο επίπεδο αφορά τη συστηματική προσπάθεια αποδόμησης της πρότασης της Ν.Δ. Ετσι, η ρητορική τους έναντι του βασικού αντιπάλου επικεντρώνεται στην καταγγελία ότι η Ν.Δ. θα «ξηλώσει» ό,τι έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα τις επαναπροσλήψεις, ότι έχει κρυφή ατζέντα πλήρους αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, ότι αναφορικά με τις ιδιωτικοποιήσεις έχει λογική «ξεπουλήματος», ότι εκπροσωπεί το «παλιό» και το «κατεστημένο», ότι η διακυβέρνησή της συσσώρευσε τόσα πολλά προβλήματα που ήταν αδύνατον να επιλυθούν κατά την επτάμηνη διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στη Νέα Δημοκρατία, πάλι, εκτιμούν ότι το είδος της πόλωσης που επιδιώκει ο κ. Τσίπρας («νέο – παλαιό», «Αριστερά – Δεξιά») εξυπηρετεί απολύτως τον στόχο του να κινητοποιήσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που επιλέγουν τώρα άλλα κόμματα ή την αποχή. Στο επιτελείο του κ. Ευ. Μεϊμαράκη αποτελεί ειλημμένη απόφαση η επιμονή στο ζήτημα της συνεργασίας όλων των πολιτικών δυνάμεων για την υπέρβαση της κρίσης, προκειμένου αφενός να εξουδετερωθεί η επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου η Ν.Δ. να προσελκύσει τις ομάδες των μετριοπαθών ψηφοφόρων και των αναποφάσιστων.
Αυτή η κεντρική στρατηγική επιδίωξη δεν συνεπάγεται, βέβαια, ότι η Ν.Δ. θα απόσχει από τη μετωπική σύγκρουση με τον τέως πρωθυπουργό. Απλώς θα επιδιώξει να τη μεταφέρει στα προνομιακά για τη Ν.Δ. πεδία της οικονομίας και των επενδύσεων, της ασφάλειας και της διαχείρισης του μεταναστευτικού, των εθνικών θεμάτων. Η ισχυρή «γαλάζια» κριτική -παρά τις ισορροπίες Μεϊμαράκη- για τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης και ο καταλογισμός στον ΣΥΡΙΖΑ της τακτικής των «αχοικτών συνόρων» δεν είναι τυχαία, ούτε βέβαια και η ανάδειξη της αναφοράς Τσίπρα στην απουσία θαλάσσιων συνόρων. Με αυτό τον τρόπο, η Συγγρού θέλει να ενισχύσει την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος που εμφανίζεται «ελαστικό» σε ζητήματα που βρίσκονται ψηλά στην αξιολόγηση των πολιτών, παράλληλα με την ανάδειξη της βαριάς φορολόγησης που επέβαλε, μέσα από τους χειρισμούς των τελευταίων μηνών.
Εκεί, πάντως, που θα επενδύσει σταθερά ο κ. Μεϊμαράκης, βοηθούμενος και από τη μέχρι πρότινος άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι στο πεδίο των μετεκλογικών εξελίξεων. Θα συνδέσει, δηλαδή, την κατάληξη του εκλογικού ντέρμπι με τις πιθανότητες σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης, ευρείας αποδοχής και με ορίζοντα 4ετίας. Ουσιαστικά, η Ν.Δ. θα επιχειρηματολογεί ότι η παραμονή του κ. Τσίπρα στην πρωθυπουργία, όπου και δοκιμάστηκε ήδη μία φορά, δημιουργεί προϋποθέσεις αστάθειας, είτε λόγω των αδυναμιών του ίδιου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είτε λόγω των υπαρκτών, ακόμη και σήμερα, αντιθέσεων στο εσωτερικό του κόμματός του.
