«Λοιπόν, φάγαμε, ήπιαμε και τώρα τι… ρίχνουμε αύριο;». Η βραδιά στο μπαλκόνι της Μαρίας κυλούσε απολαυστική, αλλά στην τρίτη μαργαρίτα, ο ελέφαντας στο δωμάτιο άρχισε να γίνεται εμφανής. Είχαμε αποφύγει μαεστρικά τη συζήτηση έως εκείνη τη στιγμή. Ο Ιούλιος του δημοψηφίσματος με τις αντεγκλήσεις, τον θυμό, τη στενοχώρια, είχε αφήσει τα σημάδια του σε όλους. Τελικά η ερώτηση πυροδότησε μια ωραία, ειλικρινή συζήτηση.
Οι τέσσερις από τους έξι δεν είχαν ιδέα τι θα ψηφίσουν. Από αυτούς, οι τρεις είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές, αλλά τώρα οι ψήφοι τους θα κυμαίνονταν από Ανταρσύα και ΛΑΕ έως Ποτάμι. Ο τέταρτος από τους αναποφάσιστους είχε ψηφίσει Γιώργο Παπανδρέου τον Ιανουάριο και, πλέον, κινούνταν ανάμεσα σε Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ «ή μήπως Βαγγέλη»; Λιγότερο αναποφάσιστοι οι άλλοι δύο: είχαν ψηφίσει Ποτάμι στις προηγούμενες εκλογές, Ποτάμι θα έριχναν και την επόμενη ημέρα. Για όλους, πάντως, «έπαιζε» και μια εναλλακτική: να μην πάμε.
Εάν για κάτι συμφωνούσαμε, επίσης, ήταν ότι προσερχόμασταν στις κάλπες με βαριά καρδιά, με βαθύ αίσθημα απογοήτευσης. Αν και όχι όλοι για τους ίδιους ακριβώς λόγους. «Διαλέγουμε διαχειριστή του μνημονίου;» αναρωτιόταν ο ένας. «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παλέψει τα εργασιακά. Ελπίζω τουλάχιστον…» έλεγε άλλος. «Εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω το φετινό καλοκαίρι, λυπάμαι», ο τρίτος. «Καλά που δεν απαγορεύεται πια η κατανάλωση αλκοόλ. Ας πιούμε», ο τέταρτος.
Τελικά το κάναμε το απονενοημένο. Οπως οι περισσότεροι σε αυτές τις εκλογές σταθήκαμε στο παραβάν αρκετή ώρα. Ψειρίζαμε τα ψηφοδέλτια, ψάχνοντας μια άκρη, κάτι που θα έβγαζε οποιοδήποτε νόημα. Οπως για τους περισσότερους σε αυτές τις εκλογές, η τελική επιλογή έγινε διά της εις άτοπον, διαδικασία ψυχοφθόρος, άδικη για τον ψηφοφόρο. Χαρακτηριστική ήταν η διήγηση φίλης. «Ημουν σε τέτοια απελπισία, που πήρα τη μητέρα μου μέσα από το παραβάν. Της λέω θέλω να ψηφίσω το τάδε κόμμα, αλλά μου χτυπάει άσχημα το πρώτο όνομα στο ψηφοδέλτιο, δεν μου πάει το χέρι. Μου είπε να κλείσω τα μάτια και να ψηφίσω. Να φύγω και να μην το σκεφτώ δεύτερη φορά».
