Τη μοναξιά της υλοποίησης ενός νέου μνημονίου καλείται να βιώσει πλέον η κυβέρνηση, καθώς, έπειτα από την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα για την πρώτη αξιολόγηση, αρχίζει η εφαρμογή ενός πλαισίου δύσκολων μέτρων, για το οποίο η κυβερνητική πλειοψηφία δεν μπορεί να προσβλέπει, σε πολιτικό τουλάχιστον επίπεδο, σε συμπαράσταση.
Η αντιπολίτευση, τόσο η Ν.Δ. όσο και τα μικρότερα κόμματα, κατέστησε σαφές ότι η κυβέρνηση έχει την πατρότητα του νέου μνημονίου και, κατ’ επέκταση, την απόλυτη ευθύνη υλοποίησής του.
Οπότε, το βάρος όχι μόνο της εφαρμογής των μνημονιακών ρυθμίσεων, αλλά και της δημόσιας υπεράσπισής τους έναντι της αναμενόμενης σκληρής κριτικής και των αντιδράσεων, πέφτει στις πλάτες των στελεχών των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης με την αιτιολογία «δεν μας αρέσουν αυτά που κάνουμε, αλλά είμαστε αναγκασμένοι να τα εφαρμόσουμε», να είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν επαρκεί.
Παράλληλα, με το πολυνομοσχέδιο η κυβερνητική πλειοψηφία δεν ξεμπερδεύει με τα δύσκολα, καθώς έπεται η δεύτερη αξιολόγηση, τον Νοέμβριο και εκκρεμούν μεγάλα ζητήματα, τα οποία, επίσης, θα απαιτήσουν ιδιαίτερα δύσκολες παρεμβάσεις. Κορυφαίο στην ατζέντα είναι βεβαίως το ασφαλιστικό, όπου το πόρισμα της «επιτροπής σοφών» προδιαγράφει ένα εξόχως ζοφερό τοπίο, με τεκτονικές αλλαγές και μεγάλες ανατροπές όχι μόνο για τους μελλοντικούς συνταξιούχους, αλλά και για τους υφιστάμενους. Πέραν αυτού, η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο μεγαλύτερος εταίρος, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα βρεθεί υπό μεγάλη πίεση για θέματα που είχε κάνει «σημαία» στο παρελθόν, όχι μόνο ως αντιπολίτευση αλλά και κατά την πρώτη κυβερνητική θητεία, όπως η προώθηση των αποκρατικοποιήσεων, οι παρεμβάσεις στον τομέα της ενέργειας και τα «κόκκινα» δάνεια.
Στην αντιπολίτευση σε πολιτικό επίπεδο, η οποία ενόσω η Ν.Δ. βρίσκεται σε διαδικασία προεκλογική για την ανάδειξη νέου προέδρου, αναμένεται ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα έντονη, η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι η όποια ανοχή είχε από την κοινωνία, σταδιακά εξανεμίζεται και δεν θα είναι έκπληξη δυναμικές κινητοποιήσεις κατά της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Ενα μικρό δείγμα της νέας πραγματικότητας σε αυτό το επίπεδο εισέπραξε ο υπουργός Παιδείας, κ. Νίκος Φίλης, ο οποίος βρέθηκε αντιμέτωπος με σφοδρές αντιδράσεις και έγινε δέκτης ανοίκειων χαρακτηρισμών από εκπαιδευτικούς. Ενδεικτική του νέου περιβάλλοντος που διαμορφώνεται ήταν και η «έξωση» του υπουργού Εργασίας, κ. Γιώργου Κατρούγκαλου, από το ΠΑΜΕ, μέλη του οποίου κατέλαβαν το υπουργείο την ημέρα που είχε προγραμματίσει να παρουσιάσει το πόρισμα της «επιτροπής σοφών» για το ασφαλιστικό.
Σε αυτή την εικόνα θα πρέπει να προστεθεί ο παράγων Λαϊκή Ενότητα, το κόμμα του κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη και των υπολοίπων στελεχών που διασπάσθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζονται αποφασισμένοι να ασκήσουν δυναμική αντιπολίτευση στους πρώην συντρόφους τους. Μάλιστα, καθώς δεν επέτυχαν την είσοδο στη Βουλή, επιλέγουν ως πεδίο δράσης το πεζοδρόμιο, καλώντας σε δυναμικές κινητοποιήσεις κατά των μέτρων. Ηδη, η ΛΑΕ έχει κινητοποιηθεί σε αυτή την κατεύθυνση στον Πειραιά, συντονίζοντας κινητοποιήσεις κατά της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, ενώ προχθές, Παρασκευή, αντιγράφοντας την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ στις ψηφοφορίες για τα δύο πρώτα μνημόνια, κάλεσε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα. Εναντι όλων αυτών, είναι σαφής η στρατηγική της κυβερνητικής ηγεσίας να οικοδομήσει προφίλ προστάτη των πλέον αδύναμων. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε, μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, να προσδώσει ταξικό χαρακτήρα στην ψήφο των τελευταίων εκλογών, διεκδικώντας για το κόμμα του την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων και εκείνων που έχουν θιγεί περισσότερο από την κρίση. Καθώς, ωστόσο, η υλοποίηση του νέου μνημονίου συνεπάγεται συνέχιση εφαρμογής οριζόντιων μέτρων τόσο στη φορολογία όσο και στις περικοπές, είναι αμφίβολο εάν η εξίσωση αυτή, ακόμη κι αν ίσχυσε στις εκλογές, θα παραμείνει ως συνθήκη. Παραμένει δε εξαιρετικά αμφίβολο εάν θα καταστεί εφικτή η εξεύρεση των περιβόητων ισοδύναμων, που θα μπορούσαν να ελαφρύνουν κάπως συγκεκριμένες κατηγορίες θιγόμενων από τα μέτρα. Πρόθεση της κυβέρνησης είναι, προκειμένου να κατευνάσει την κοινωνική αντίδραση, να προωθήσει το ταχύτερο δυνατόν το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα», με έμφαση στο κοινωνικό κράτος, γνωρίζοντας ωστόσο εκ των προτέρων ότι τα περιθώρια παρεμβάσεων είναι πολύ στενά.