«Παίρνουν το σχήμα λόγου και το παραποιούν». Εξαλλος ο βουλευτής Δ. Σεβαστάκης βγήκε χθες να καταγγείλει τη διαστρέβλωση. Μπορεί να τον είδαμε σε βίντεο να λέει πως ο ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία δεν πλήττει τους Συριζαίους ψηφοφόρους, οπότε δεν έχει κανέναν λόγο η κυβέρνηση να τον πάρει πίσω, αλλά εκείνος δεν το εννοούσε: ήταν απλώς «σχήμα λόγου», λέει τώρα. Και βάζει έτσι υποψηφιότητα να φοιτήσει στη «Μεγάλη του Βαρουφάκη σχολή», όπου δεν υπάρχει δήλωση χωρίς διάψευση, αλλά ούτε και διάψευση δίχως δήλωση.
Αν ο ιδρυτής της σχολής κάνει τώρα τουρ στις πέντε ηπείρους, οι υποψήφιοι διδάκτορες κάνουν ακόμη την πρακτική τους στα βουλευτικά έδρανα. Οπως άλλωστε λέει και η κυβερνητική εκπρόσωπος Ολγα Γεροβασίλη, «βγαίνει ένας υπουργός, ένα στέλεχος και προσπαθεί να αναπτύξει ένα σκεπτικό και από αυτό αποκόπτονται σημεία και γίνεται μια επικοινωνία κακού τύπου». Και κάπως, έτσι, δεν φταίει ποτέ το στέλεχος ή ο υπουργός που έκανε άστοχες δηλώσεις, αλλά πάντα τα μέσα ενημέρωσης που τις διαστρέβλωσαν.
Περιέργως, αυτό συμβαίνει συχνότατα: απ’ όταν βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, οι «διαστρεβλωτές» ορμούν πάνω στις δηλώσεις περίπου όπως οι ακρίδες στους ανυποψίαστους Αιγύπτιους.
Προ ημερών, ας πούμε, θύμα της διαστρέβλωσης έπεσε και η Σία Αναγνωστοπούλου, που βγήκε να πει πως αν θέλουν οι μαθητές ν’ αποτινάξουν τον ζυγό των θρησκευτικών, έχουν τη σύμφωνη γνώμη του υπουργείου. Αλλά μόλις η ιερή οργή επέπεσε στην κεφαλή της, η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας άλλαξε γνώμη. «Δεν μπορεί να μιλήσει κανένας σε αυτή τη χώρα, να πει μια κουβέντα, παραποιείται τελείως» είπε, και μετά δεν ξαναμίλησε ποτέ για το θέμα, πιθανότατα γιατί φοβόταν μήπως οι δαιμονισμένοι δημοσιογράφοι της ξαναδιαστρεβλώσουν τις δηλώσεις.
Είναι η ίδια τακτική που εγκαινίασε και η Τασία Χριστοδουλοπούλου ήδη από πέρυσι τον Απρίλιο. Πιθανώς να θυμάστε εκείνη την κάπως άβολη στιγμή που την ακούσαμε να λέει πως δεν υπάρχουν μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, αλλά «απλά λιάζονται το πρωί στις πλατείες». Ακούγοντας το τηλε-χαχανητό, η κ. Χριστοδουλοπούλου τα έβαλε με τη «μαύρη προπαγάνδα». «Απομόνωσαν ένα σημείο από όλη τη συζήτηση και έπαιξαν δέκα λεπτά στις ειδήσεις τη δικιά μου δήλωση!» είπε έξαλλη.
Και κάπου εκεί μπήκε στον διάλογο ο Συριζαίος βουλευτής τελευταίας εσοδείας, ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης, για να παραλληλίσει το δράμα της με εκείνο του λαγού στο γνωστό ανέκδοτο. Ο βουλευτής, όταν τον ρώτησαν για τους μετανάστες της κ. Χριστοδουλοπούλου που λιάζονται, «θυμάστε τι λέει στο τέλος του ανεκδότου ο λαγός στο λιοντάρι;» ρώτησε. «“Λέμε και καμιά μαλ…α κάπου κάπου να περνάει η ώρα!”».
Οπως φάνηκε πάντως στη συνέχεια, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση είχε πολλούς λαγούς, και το ανέκδοτο με τις διαστρεβλωμένες δηλώσεις είχε μόλις αρχίσει. Κι έτσι, ακούσαμε τον Π. Λαφαζάνη να επιμένει πως «η πρότασή μας για το εθνικό νόμισμα διαστρεβλώθηκε», γιατί εκείνος ποτέ δεν ήθελε να γυρίσουμε στη δραχμή, ούτε και να τρυπώσει στο Νομισματοκοπείο σαν ήρωας από ταινία του Μπενίνι. Είδαμε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να επιμένει πως ακόμη και το «με ένα νόμο κι ένα άρθρο θα καταργήσουμε το μνημόνιο» ήταν «σχήμα λόγου».
Παρακολουθήσαμε τον υπουργό Νίκο Παρασκευόπουλο να σκίζει τα καθηγητικά του ιμάτια, γιατί «ούτε εγώ ήθελα να κατασχέσουμε το Ινστιτούτο Γκαίτε, ούτε και φυσικά είπα ποτέ κάτι τέτοιο».
Και απολαύσαμε τον Αριστείδη Μπαλτά ως υπουργό Παιδείας πρώτα να λέει στις προγραμματικές του δηλώσεις ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά», και μετά ν’ αναδιπλώνεται, γιατί «αυτό λέχθηκε εν τη ρύμη του λόγου μου», και «όλοι κατάλαβαν τι ήθελα να πω». Και εν πάση περιπτώσει, όπως θα έλεγε και ο πρωτοπόρος λαγός του ανεκδότου, λέμε καμιά ρετσινιά κάπου κάπου να περνάει η ώρα…