Με αφορμή την πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων, την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ ή άλλες επερχόμενες μεταρρυθμίσεις παρατηρούμε την αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, διά στόματος κορυφαίων υπουργών, να υπογράφει σκληρές μεταρρυθμίσεις με πόνο και εντέλει να τις κάνει, να δυσκολεύεται να τις υπερασπιστεί στη Βουλή, ωστόσο αυτές να γίνονται…
Η στρατηγική αυτή μάρκετινγκ ικανοποιεί κατ’ αρχάς δύο αγορές-στόχους ψηφοφόρων αφενός, τους επιθυμούντες μεταρρυθμίσεις στην εδώ και χρόνια ευρισκόμενη σε τέλμα ελληνική κοινωνία και των οποίων η αριστεροφροσύνη συνάδει με το μεταρρυθμιστικό πρόσημο της κυβέρνησης και αφετέρου τους προσκολλημένους στην αριστερή σχιζοείδεια, που αντιμάχονται κάθε είδους μεταρρύθμιση και οι οποίοι ικανοποιούνται μέσω της σθεναράς αντίστασης, υποτίθεται της κυβέρνησης, που επιδεικνύει συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά των νόμων που η ίδια φέρνει στη Βουλή και ψηφίζει κατ’ εντολήν των διεθνών οικονομικών εποπτικών οργάνων ελέγχου.
Το αριστερό brand positioning της κυβέρνησης προφανώς έχει πληγεί ανεπανόρθωτα σε επίπεδο αξιοπιστίας και συνάρτησης λόγου και έργων, ωστόσο η κοινωνία, αγορά-στόχος, επιθυμεί διακαώς το προϊόν- υπηρεσίες, που προσφέρεται καθώς παρέχεται με έναν ωραίο, επικοινωνιακό, πειστικό τρόπο βασισμένο στην προσδοκία και στο όνειρο μιας επόμενης μέρας που δεν θα έρθει ποτέ. Αυτός είναι ο ένας λόγος· ο άλλος είναι ότι η κοινωνία αισθάνεται κουρασμένη από τις επιλογές παρεμφερών προϊόντων τα οποία παρέχονται από ταλαιπωρημένα και αναξιόπιστα πολιτικά πρόσωπα που προκαλούν δυσθυμία και δυσανεξία ευρύτερα στο εκλογικό σώμα.
Με άλλα λόγια, το προϊόν είναι περίπου το ίδιο και λέγεται μνημόνιο και είναι αυτό που θα τρώμε για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια. Αυτό που διαφέρει είναι ο σεφ που θα το κατασκευάσει και θα το επεξεργαστεί στη σωστή θερμοκρασία και με τα σωστά υλικά για να δημιουργήσει ποιοτική διαφορά. Στο τέλος όμως της ημέρας όλοι μνημόνιο θα φάμε!
Με όρους πολιτικού μάρκετινγκ και αγοράς, η κυβέρνηση εντόπισε κενό «πολιτικής αγοράς» και το αξιοποίησε δεόντως κάνοντας επιτυχημένη διείσδυση εκεί που οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν παταγωδώς να μεταδώσουν το δικό τους ιδεολογικό στίγμα με καθαρό τρόπο ή ολιγώρησαν μεταρρυθμιστικά ή προκάλεσαν μεταρρυθμιστική κόπωση, κατά την αντίληψη της κοινωνίας. Η ψήφιση, από την άλλη, του τρίτου μνημονίου με το πρόσχημα της σωτηρίας της χώρας τούς αφαίρεσε το πολιτικό αφήγημα, ώστε να μπορέσουν να «τραγουδήσουν» πολιτικά στο εκλογικό τους ακροατήριο. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν οι συνεχόμενες επιτυχημένες ιδεολογικές μεταλλάξεις-μετατοπίσεις του βασικού προϊόντος του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ο πρωθυπουργός και η λανθασμένη στρατηγική της μείζονος αλλά και ελάσσονος αντιπολίτευσης να ετεροπροσδιορίζονται με βάση τις μεταλλάξεις αυτές και όχι να εντρυφούν στη διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου πολιτικού-ιδεολογικού στίγματος που να απαντά πειστικά και να αφορά συνολικά την κοινωνία και τις ανάγκες της.
Είναι βέβαιο ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα και τούτο διότι λείπουν τα γνωστά υλικά που συνθέτουν τον «καμβά» ενός μεγάλου ηγέτη όπως το όραμα, η αποστολή, το αξιακό σύστημα και η συγκεκριμένη στοχοθεσία.
Ας ελπίσουμε για τις επόμενες γενιές να βρεθούν χαρισματικές ηγεσίες που θα σκέπτονται το συλλογικό περισσότερο από το ατομικό συμφέρον, για το καλό του τόπου!
* Ο δρ Αντώνης Ζαΐρης είναι αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Λιανικής Πωλήσεως Ελλάδος (ΣΕΛΠΕ).