«Καχυποψία». Αυτή είναι η λέξη με την οποία περιγράφεται η σχέση μεταξύ Αθήνας – Βρυξελλών – Φρανκφούρτης, σχεδόν σε όλα τα επίπεδα που έχουν να κάνουν με τον έλεγχο και την εποπτεία σε καθημερινή βάση. Σε βαθμό υπερβολής, που από κάποια στιγμή και μετά, απλώς, δεν δικαιολογείται.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Στο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης που έχουν καταθέσει –και έχει εγκριθεί– και οι τέσσερις συστημικές τράπεζες της χώρας προβλέπεται επακριβώς ο τρόπος και ο χρόνος υλοποίησης του κομματιού που αφορά την αναδιάρθρωση των «κόκκινων» δάνειων (NPL’s).
Για τον SSM, όμως, που έβαλε λεφτά στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση, αυτό δεν αρκεί. Ζήτησε και 3μηνο report, που θα έχει ως χρονικό σημείο αναφοράς το συνολικό ετήσιο μπάτζετ των ομίλων, που θα οριστικοποιηθεί αυτό τον Μάρτιο.
Το εν λόγω report θα αναφέρεται:
• Στις δικές του, αρμόδιες, υπηρεσίες και
• Στην αρμόδια εποπτική διεύθυνση της Τράπεζας της Ελλάδος. Κι αυτό γιατί θέλει να ξέρει ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται η όλη διαδικασία.
Κοινή είναι η εκτίμηση στη Φρανκφούρτη ότι παρά τα όσα περί του αντιθέτου εικάζονται στην Ελλάδα, δεν έχουν γίνει πολλά βήματα προόδου στο κομμάτι των NPL’s. Σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις μάλιστα εκφράζεται –εμμέσως πλην σαφώς– και η υποψία ότι υπάρχει ένα είδος άτυπης συνεννόησης μεταξύ των τραπεζών και των κακοπληρωτών, ως προς το θέμα της τακτοποίησης των υποχρεώσεών τους.
Κι αυτό είναι άδικο για την ελληνική πλευρά, όπως μπορούν να βεβαιώσουν όσοι γνωρίζουν την καθημερινή διαχείριση του συγκεκριμένου προβλήματος.
Γιατί, όμως, η υλοποίηση των συμφωνηθέντων δεν «τρέχει» όσο γρήγορα θα έπρεπε; «Κατ’ αρχήν, υπάρχει τέτοιο νομικό κενό ως προς την κάλυψη όλων όσοι θα βάλουν την υπογραφή τους κάτω από αυτές τις αποφάσεις, που τους κάνει να το σκέφτονται δύο και τρεις φορές», είναι η πρώτη και πειστικότερη εξήγηση που δίνεται.
Η παρατήρηση αυτή δεν αφορά μόνο στο θέμα των δανειακών χαρτοφυλακίων, αλλά και σε αυτό της αναδιάρθρωσης των υπερδανεισμένων επιχειρήσεων, για το οποίο τόσος θόρυβος έχει γίνει. Ακόμα και σήμερα, είναι άγνωστο πού ακριβώς κολλάει ο νόμος. Αυτό που μετράει ωστόσο είναι το αποτέλεσμα. Και προς το παρόν, είναι πενιχρό.
Οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι – πιστωτές παραδέχονται, για παράδειγμα, ότι:
1) Στην περίπτωση του deal μεταξύ Μαρινόπουλου και Σκλαβενίτη, έχουμε να κάνουμε σαφώς με μια «ανάσα» στο κομμάτι του retail, όμως το project είναι μάλλον περιορισμένο και σταδιακό.
2) Στην περίπτωση του deal της ακτοπλοΐας, που έχει να κάνει με την HSW, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα project αναδιάρθρωσης, αλλά με έναν κανονικό επιχειρηματικό «πόλεμο». Οπότε και αυτή εξαιρείται.
3) Τέλος, στην περίπτωση που έχει να κάνει με τη συμφωνία για την επόμενη μέρα της «Νίκας», όντως η δουλειά έκλεισε και η εταιρεία προχωράει για την επόμενη μέρα της. Ομως, για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο χρειάστηκαν περίπου 3 χρόνια και μεγάλη υπομονή και επιμονή από όλους.
Με αυτούς τους ρυθμούς όμως στο τέλος της ημέρας κανείς δεν θα είναι ευχαριστημένος, και δικαιολογημένα. Στην Ελλάδα αυτό που χρειάζεται είναι ένας «αγώνας ταχύτητας» και η χώρα έχει δηλώσει συμμετοχή σε «μαραθώνιο». Συνεπώς, χρειάζεται χρόνος, μόνο που αυτός ο τελευταίος δεν υπάρχει…