Μπροστά στον πλέον δύσκολο «κάβο» της εξάμηνης νέας θητείας του στην πρωθυπουργία βρίσκεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, καθώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ταλανίζεται από την υπόθεση Μουζάλα, το προσφυγικό αναδεικνύεται σε πρόβλημα σαφώς μεγαλύτερων διαστάσεων απ’ ό,τι αρχικώς εκτιμούσε το Μέγαρο Μαξίμου, ενώ η διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο προχωρεί με βήμα σημειωτόν παρά την αισιοδοξία που επιχειρεί να καλλιεργήσει η Αθήνα.
Το πρόβλημα που ανέκυψε με την αναφορά του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής περί «Μακεδονίας» μπορεί να μπήκε στο «ράφι» ενόψει της προ ημερησίας διατάξεως συζήτησης στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων για τη Δικαιοσύνη, αλλά την επόμενη εβδομάδα θα ανακοινωθούν αποφάσεις. Επισήμως, από το Μέγαρο Μαξίμου μεταδίδεται ότι ο κ. Γιάννης Μουζάλας θα παραμείνει στο κυβερνητικό σχήμα, τουλάχιστον μέχρι τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης που τοποθετείται τον Μάιο, μετά, δηλαδή, την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την έναρξη της συζήτησης για το χρέος. Ομως, σύμφωνα με πληροφορίες, η επικρατέστερη φόρμουλα είναι ο κ. Μουζάλας να «ενεργοποιήσει» την παραίτηση που έχει ήδη υποβάλει στον πρωθυπουργό και αυτή να γίνει αποδεκτή. Ωστόσο, προκειμένου να μη μεταδοθεί η αίσθηση ότι ο κ. Τσίπρας υποχώρησε στην απαίτηση του κ. Π. Καμμένου, ο αναπληρωτής υπουργός θα παραμείνει ενεργός στο μεταναστευτικό, όχι ως μέλος της κυβέρνησης, αλλά σε ρόλο «δίπλα» στον πρωθυπουργό.
Κατά τις ίδιες πηγές, αρχικά ο κ. Τσίπρας εξέτασε ακόμη και το ενδεχόμενο της ρήξης με τους ΑΝΕΛ και τη διερεύνηση της δυνατότητας σχηματισμού άλλης κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή, θέση που μετέφερε και στον ίδιο τον κ. Καμμένο στη διάρκεια της μεταξύ τους συνάντησης την περασμένη Τετάρτη. Ομως, η ανοιχτή κυβερνητική κρίση απετράπη, όχι μόνον επειδή ο υπουργός Αμυνας συμφώνησε να κατεβάσει τους τόνους, αλλά και επειδή ο πρωθυπουργός επιθυμεί να διερευνήσει το ενδεχόμενο διεύρυνσης ή αλλαγής του υφιστάμενου κυβερνητικού συνασπισμού μόνον υπό όρους πολιτικής του ηγεμονίας, δηλαδή αφού η ελληνική οικονομία έχει εισέλθει σε φάση επανεκκίνησης και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έχει αρχίσει να ανακάμπτει δημοσκοπικά, εξελίξεις που το Μέγαρο Μαξίμου αναγνωρίζει πως δεν πρόκειται να σημειωθούν πριν από το φθινόπωρο.
Επί του παρόντος, όπως προαναφέρθηκε, το μείζον για τον κ. Τσίπρα, πέραν των σχέσεων με τους ΑΝΕΛ, είναι η διαχείριση της διαπραγμάτευσης με τους εκπροσώπους των δανειστών και του προσφυγικού. Κυβερνητικές πηγές μεταδίδουν ότι στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης είναι πολύ πιθανό να κλείσουν «σύντομα» το φορολογικό και το ασφαλιστικό, ενώ αναγνωρίζεται πως η απόσταση παραμένει μεγάλη στο ζήτημα των «κόκκινων» δανείων. Ειδικότερα, αναφέρεται πως η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι η μείωση του αφορολόγητου των 9.500 ευρώ θα είναι μικρή, αλλά και πως θα προστατευθούν οι συντάξεις (αθροιστικά κύριες και επικουρικές) κάτω των 1.300 ευρώ. Αντιθέτως, σε εκκρεμότητα παραμένουν τα ποσοστά αναπλήρωσης για τις νέες συντάξεις, όπου παρατηρείται σημαντική απόκλιση μεταξύ των δύο πλευρών. Το υπουργείο Εργασίας προτείνει ποσοστό της τάξης του 0,80%, ενώ οι εκπρόσωποι των δανειστών ζητούν αυτό να περιοριστεί στο 0,40%.
Πάντως, στο Μέγαρο Μαξίμου εκφράζεται αισιοδοξία ότι το χρονοδιάγραμμα για συμφωνία μέχρι το Πάσχα θα τηρηθεί, για δύο λόγους. Πρώτον, διότι ο κ. Τσίπρας έχει τη στήριξη της Γερμανίδας καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ, λόγω των βαρών που έχει επωμιστεί η Αθήνα στο προσφυγικό. Και, δεύτερον, διότι στην Ευρωζώνη κυριαρχεί η άποψη ότι το «ελληνικό πρόβλημα» θα πρέπει να έχει επιλυθεί πριν από το δημοψήφισμα για το Brexit στα τέλη Ιουνίου προκειμένου να μην εκδηλωθούν ισχυρές πιέσεις στο ευρώ.
Τέλος, στο προσφυγικό η κυβέρνηση έχει να ανεβεί έναν πολυεπίπεδο «γολγοθά»:
Πρώτον, η «διαχείριση» των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι στο ελληνικό έδαφος απαιτεί την ταχεία και αποτελεσματική λειτουργία της κρατικής μηχανής και ικανότητες συντονισμού σε πολιτικό επίπεδο, που έως τώρα δεν έχουν καταδειχθεί.
Δεύτερον, το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι πολύ πιθανόν να αρχίσει να αποτελεί σύντομα εσωκομματικό πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, με επίκεντρο τα κλειστά κέντρα κράτησης, αλλά και νομικές πτυχές της συμφωνίας μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενωσης και Τουρκίας, στην οποία ήδη εντοπίζονται σημαντικά «κενά».