Αυτή τη φορά οι τρομοκράτες ισλαμιστές κτύπησαν την καρδιά της Ευρώπης. Τα πολλαπλά κτυπήματα που κατάφεραν στις Βρυξέλλες ήταν καίρια και αποδεικνύουν ότι έχουν επιχειρησιακή δυνατότητα, πολύ μεγαλύτερη από αυτή που αναμενόταν. Ιδιαίτερα αν ο σχεδιασμός έγινε μετά τη σύλληψη του Αμπντεσλάμ την περασμένη εβδομάδα. δεν αποκλείεται, αλλά με βάση τη λογική, το πιθανότερο είναι ότι ο σχεδιασμός είχε προηγηθεί και ίσως να επισπεύσθηκε η εκτέλεσή του. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, οι βαρύτατες συνέπειες είναι ίδιες και αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη, όχι μόνο το Βέλγιο, που άλλωστε γι’ αυτό επιλέχθηκε ως στόχος. Χωρίς να αποκλείεται επίσης το ενδεχόμενο στις Βρυξέλλες να βρισκόταν ή και να βρίσκεται το επιχειρησιακό κέντρο των τρομοκρατών ισλαμιστών για ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο.
Τα συγκεκριμένα πολλαπλά κτυπήματα, όπως ασφαλώς και τα προηγούμενα στο Παρίσι, παλιότερα στη Μαδρίτη και ακόμη πιο παλιά στο Λονδίνο, δείχνουν ακόμη πόσο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση τρομοκρατών που είναι έτοιμοι να πεθάνουν παίρνοντας μαζί τους όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό αθώων ανθρώπων. Σε κάθε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη οι στόχοι -με την έννοια ότι σε αυτούς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι διάφορες ώρες της μέρας και της νύχτας- είναι αμέτρητοι και δεν είναι δυνατόν να φυλάσσονται όλοι αποτελεσματικά όλο το 24ωρο, ούτε είναι εύκολο να προβλέπεται από τις αρχές ασφαλείας που και πότε θα καταφερθεί το επόμενο τρομοκρατικό κτύπημα. Απόδειξη ότι στις Βρυξέλλες οι τρομοκράτες κτύπησαν την αίθουσα του αεροδρομίου πριν οι επιβάτες περάσουν από τους ελέγχους και βεβαίως το μετρό, όπου δεν είναι εύκολο να περνάει ο κάθε επιβάτης από αντίστοιχο έλεγχο.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει πλέον έναν ολοκληρωτικό πόλεμο ο οποίος επηρεάζει και απειλεί να αλλοιώσει σημαντικά τον μέχρι σήμερα τρόπο ζωής της όσον αφορά την καθημερινότητά, την οικονομία, αλλά και την εικόνα της ως ενιαίου χώρου ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης. Η ισλαμική τρομοκρατία σε συνδυασμό με το προσφυγικό πρόβλημα περιορίζουν εκ των πραγμάτων το φιλελεύθερο φρόνημα των ανοιχτών συνόρων, του συμφώνου Σένγκεν, της πολυπολιτισμικότητας, του σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων, της ανεξιθρησκείας, της πάταξης ρατσιστικών φαινομένων. Τουλάχιστον για το ορατό μέλλον είναι βέβαιο ότι θα επικρατεί φόβος, τα σύνορα μέσα στην Ευρώπη θα επιτηρούνται και θα είναι ημίκλειστα, τα αστυνομικά μέτρα θα ενταθούν σε βαθμό αστυνομοκρατίας, οι θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας θα βρίσκονται σε άμυνα, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός θα παρουσιάσουν έξαρση, η ανεξιθρησκεία θα υποστεί πλήγματα. Θα απαιτηθούν πολύ μεγάλες προσπάθειες για να ξαναβρεί η ομαλότητα τους ρυθμούς της σε επίπεδο νοοτροπίας, σκέψης και καθημερινής πρακτικής.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι αν ο πρώτος στόχος των ισλαμιστών τρομοκρατών είναι η πρόκληση θυμάτων, ο δεύτερος είναι να επικρατήσει ο φόβος με όλες τις παραπάνω παρενέργειες και εκδηλώσεις. Απώτατος σκοπός, ο διαχωρισμός του ισλαμικού κόσμου από τον χριστιανικό και ο ισχυρισμός ότι η διαίρεση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη δεν ακούγεται υπερβολικός. Πόσοι δυτικοί άραγε θα τολμήσουν να επισκεφτούν ως τουρίστες μουσουλμανικές χώρες στο άμεσο μέλλον; Αν τα μέτρα ασφαλείας σε σύνορα, δρόμους, αεροδρόμια, σταθμούς και λιμάνια θα έχουν οικονομικό αντίκτυπο, η μεγάλη μείωση του τουρισμού σε μουσουλμανικές χώρες θα εντείνει σίγουρα την φτωχοποίηση σε πολλές από αυτές με πιθανό επόμενο στάδιο την ριζοσπαστικοποίηση των πληθυσμών τους. Άρα το χάσμα μεταξύ χριστιανικών χωρών της Δύσης και μουσουλμανικών χωρών της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και άλλων περιοχών του πλανήτη μπορεί να γίνει βαθύτερο.
Το ερώτημα είναι φυσικά πως μπορεί να αντιμετωπισθεί αυτή η κατάσταση και η απάντηση είναι πραγματικά δύσκολη. Αν όντως πρόκειται για ολοκληρωτικό πόλεμο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η αντίδραση της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα μπορεί να είναι ειρηνική. Από την άλλη πλευρά, η κλιμάκωση μιας τέτοιας αντίδρασης θα φέρει τα ευρωπαϊκά κράτη και τη Δύση σε αντίθεση με θεσμούς, ιδεολογίες, δημοκρατικές λειτουργίες και «πιστεύω» που έχουν διαμορφωθεί εδώ και εκατονταετίες. Τέλος, σε όλα αυτά θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψη δύο πολύ βασικά στοιχεία. Το ένα είναι ότι η πλειοψηφία των μουσουλμάνων σε ολόκληρο τον κόσμο δεν είναι ακραίοι, το άλλο είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει πόσοι είναι οι πυρήνες των ακραίων μέσα στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι πελώριο και η λύση του εξαιρετικά δύσκολη.
Οσο για την Ελλάδα, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να καταλάβει κανείς ότι οι σημερινές εξελίξεις επιβαρύνουν το προσφυγικό πρόβλημα και ότι απαιτείται σοβαρότητα και ικανότητα η αντιμετώπισή του. Τέρμα οι ανοησίες…