Στη Μετά την Καταστροφή Ελλάδα δεν ξέρω αν θα εμφανιστεί στους δρόμους της έρημης χώρας κανένας Mad Max • αλλά ότι θα δούμε Walking Deads είναι πολύ πιθανό. • Ηδη εμφανίστηκαν μερικοί στον βορρά • εν είδει συνεταιριστικής βρυκολάκων ένα πράγμα • απ’ όπου δεν έλειψε κι ο γνωστός ομοφάγος και ευχολάγνος βουλευτής • (ω γέροντα, την ευχήηη) • – πάλι ο άμοιρος σε δεύτερο ρόλο. • «Κινείται» πάντως: • Από τα καμένα στ’ αποθαμένα. •
Στο «Χτύπημα της Διαπλοκής» έχουν κρεμάσει την τελευταία τους ελπίδα να σώσουν κάτι από τον «αριστερό εαυτό» τους • – δεν τους μένει πράμα να πλασάρουν πια. • (Αλλο αν έχει τον αβούλωτο η «αριστερή ρητορική» τους • – σκέτη κομμένη κεφαλή). • (Και άλλο βεβαίως η δική τους υφαινόμενη διαπλοκή • – τάκου τάκου ο αργαλειός μου, • αχολογάει το χωριό). • Επιπροσθέτως στο «Χτύπημα της Διαπλοκής» βρίσκουν και όπλα • –ψιλοσαθρακωμένα μεν, δραστικά όμως ακόμα– • στον αγώνα τους να κρατούν ζωντανή τη μνήμη μιας εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης Ν.Δ. • κι ενός χιλιοκαλαφατισμένου ΠΑΣΟΚ. • Καλά. • Κι εγώ το πικρό χάπι το έδινα στον σκύλο μου τυλιγμένο με ζαμπονάκι. • Κάποτε όμως με πήρε χαμπάρι το ζώον. • Και με το που έβλεπε προτεταμένο ζαμπονάκι, μπουχός. • Φεύγεστε να φεύγουμε. •
Δέκα μήνες έζησε κάτω από τους τζιχαντιστές η πολυαγαπημένη Παλμύρα, στη Συρία. • Ενα φάντασμα πια, μαθαίνω από ντόπιους φίλους, • η άλλοτε πολύβουη πόλη των 50 χιλιάδων κατοίκων • αγκαλιά με μια καταπράσινη, γόνιμη όαση • και βεβαίως με τη μοναδική «ονειροφαντασιά» της αρχαίας δόξας της • όπως τη συνθέτουν σ’ ένα απόκοσμο τοπίο τα σωζόμενα ερείπιά της • – λιγότερα κι αυτά τώρα. • Ας ελπίσουμε ότι για την Παλμύρα τουλάχιστον πέρασαν τα χειρότερα. •
Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο μετράει φέτος 150 χρόνια από τη θεμελίωσή του. • Και πολλά χρόνια τώρα μετράει τα προβλήματα και τις ασφυξίες του, • αυτό, το σημαντικότερο της χώρας • (παρά τις εντυπώσεις που καλλιεργήθηκαν με το καινούργιο κοσκινάκι μας, το της Ακροπόλεως). • Πήγε εκεί πάλι προ ημερών η φίλη μου η Κλειώ • –που επιμένει να ομορφαίνει τη ζωή της με ό,τι αξίζει να δει ή ν’ ακούσει κανείς σ’ αυτή την πόλη– • και «αγανάκτησε με την εγκατάλειψη και τη βρωμιά που επικρατούσαν στην πλατεία μπροστά απ’ το Μουσείο». • Μια και δυο, πάει στους υπεύθυνους. • «Α, δεν είναι δικός μας ο χώρος, εμείς μέχρι εκεί που τελειώνουν τα σκαλιά, • ο Δήμος είναι υπεύθυνος», τέτοια. • Την άλλη μέρα • –δεν το βάζει εύκολα κάτω η Κλειώ– • επικοινωνεί με τον Δήμο, • αλλά «η πλατεία δεν ανήκει στον Δήμο, παρ’ όλο που όποτε μπορούμε καθαρίζουμε κι εκεί», τέτοια. • Κι αναρωτιέται τώρα σε ποιον θα μπορούσε να ανήκει «αυτή η έρμη η πλατεία». • «Λέω να ψάξω προς υπουργείο Πολιτισμού» μου είπε • κι ευτυχώς δεν είδε το κουρασμένο μου χαμόγελο. • Τη θαυμάζω την Κλειώ. • Μακάρι να ήμασταν όλοι έτσι. • Αλλά χαρά στο κουράγιο της • στο ξέφραγο που ζούμε. •
Μια άλλη φορά είχε ξαναμπλέξει με τις μπλεγμένες αρμοδιότητες, • ψάχνοντας τότε να βρει ποιος είναι αρμόδιος για κεντρικούς δρόμους της περιοχής της, στο Πόρτο Ράφτη, • και «ποιος παρακαλώ έχει την άσπρη μπογιά για τις διαχωριστικές γραμμές;». • «Να μη σου πω τι ταλαιπωρία τράβηξα, κι άκρη δεν βρήκα» λέει • «κι ακόμα ο κεντρικός μας δρόμος δεν έχει μια διαχωριστική γραμμή να βλέπεις πού πας, • κυρίως όταν βρέχει και κινδυνεύεις να φύγεις απ’ τον δρόμο και να βρεθείς στο χωράφι». • Αλλά αισιόδοξος άνθρωπος η Κλειώ: •
«Θα κάνουν όμως μεταρρυθμίσεις • και ίσως τότε βρω κι εγώ ποιος έχει την άσπρη μπογιά».