Τον Μάιο του 2004, λίγες εβδομάδες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον κ. Κώστα Καραμανλή, ο νεοεκλεγείς τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επισκέπτεται τη Θράκη και, εκτός επίσημου προγράμματος, βρίσκεται στα Αρριανά, εκεί όπου γεννήθηκε ο στενός του συνεργάτης και σήμερα υπουργός Υγείας της Τουρκίας Μεχμέτ Μουεζίνογλου. Στη θέα των γυναικών με φερετζέ, που έσπευσαν να τον υποδεχθούν, αλλά και του μουεζίνη που έψελνε από το μεγάφωνο του μιναρέ, ο Τούρκος πρωθυπουργός γύρισε στον Μουεζίνογλου και είπε: «Εμείς για να τα πετύχουμε αυτά στην Τουρκία, έπρεπε να περάσουμε από τη φυλακή και την παρανομία».
Η παραπάνω είναι μία από τις πολλές μαρτυρίες που περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο του τότε υφυπουργού Εξωτερικών και μέχρι τον Σεπτέμβριο πέρυσι βουλευτή Ροδόπης, Ευριπίδη Στυλιανίδη, με τίτλο «ΘΡΑΚΗ: Το επόμενο βήμα…».
Το βιβλίο παρουσιάζει στοιχειοθετημένα το νομικό και πολιτικό status της μουσουλμανικής μειονότητας στην περιοχή και αναλύει τα επιτεύγματα αλλά και τα λάθη της ελληνικής μειονοτικής πολιτικής από το 1974 μέχρι σήμερα, από την «Αρχή της Αμοιβαιότητας» που θεσμοθέτησε η Συνθήκη της Λωζάννης ώς «την πολιτική της Θετικής Διάκρισης» που εδραίωσε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή το 2008. Περιγράφει επίσης τη μετεξέλιξη της τουρκικής πολιτικής από τη Λωζάννη μέχρι σήμερα καθώς και τις μεταμορφώσεις της τουρκικής παρεμβατικότητας στη Θράκη: από την «Αρχή της Αμοιβαιότητας» ώς τις διώξεις των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου, από την προσφυγή στους διεθνείς οργανισμούς σε βάρος της Ελλάδας μέχρι την ανάπτυξη του «παντουρκισμού» στη Θράκη με το ανεξάρτητο κόμμα των Σαδίκ-Φαΐκογλου, από τη βελτίωση των διμερών ελληνοτουρκικών σχέσεων στη βάση μιας αμοιβαίας εμπιστοσύνης μέχρι τη νεοοθωμανική παρεμβατική πολιτική της «συνδιοίκησης στη Θράκη» όπως άρχισε να την αναπτύσσει η κυβέρνηση Νταβούτογλου μετά την οικονομική κρίση και τις Ευρωεκλογές του 2014.
Ενεργός πολιτική
Ο συγγραφέας, που ουδέποτε έκρυψε τις σχέσεις του με τον «καραμανλισμό», δεν κρύβει –έστω και ανάμεσα στις γραμμές– την απογοήτευσή του για την αβελτηρία που επέδειξε η τελευταία κυβέρνηση της Ν.Δ. σε ό,τι αφορά την άσκηση εθνικής πολιτικής στη Θράκη. Βουλευτής στη Ροδόπη από το 2000 έως τον Σεπτέμβριο του 2015, οπότε η Ν.Δ. απώλεσε την έδρα λόγω του εκλογικού νόμου, ο κ. Στυλιανίδης δεν προσχωρεί στην ομάδα όσων ζητούν την κατάργηση του προξενείου, αλλά υπογραμμίζει την ανάγκη ενεργών πολιτικών, ώστε αυτό να περιοριστεί στον ρόλο του, ο δε παρεμβατισμός της Αγκυρας να αποκρουστεί. Αλλωστε, όπως σημειώνει, «η Θράκη, παρά τις διαχρονικές θυσίες και τους διωγμούς 250.000 Θρακών, πάντα άλλαζε χέρια όχι με πολέμους, αλλά με υπογραφές…».
Εντυπωσιακά είναι, υπό την έννοια αυτή, όσα εξιστορεί όχι μόνον για την αδυναμία της ελληνικής πολιτείας να διασφαλίσει τη δημογραφική ισορροπία στην περιοχή αλλά και για τις παρεμβάσεις της γείτονος με τελικό στόχο όχι μόνον την πληθυσμιακή υπεροχή αλλά και την εκλογική και πολιτική κυριαρχία στην περιοχή και, τελικά, στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Ο κ. Στυλιανίδης «φωτογραφίζει» ότι, αν και μαρξιστές, οι εκλεγμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ μουσουλμάνοι απήλαυσαν τη στήριξη του κυβερνώντος, ισλαμικού κόμματος της Τουρκίας, ενώ αποκαλύπτει σειρά παρασκηνιακών κινήσεων που αφορούν την αποτροπή άλλων υποψηφιοτήτων (όπως του Αχμέτ Χατζηοσμάν με το ΠΑΣΟΚ ή του Λεβέντ Σαδίκ, γιου του Αχμέτ Σαδίκ) που θα μπορούσαν να πολυδιασπάσουν τη ροή ψήφων, τη μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων – ετεροδημοτών από την Τουρκία, την ενεργοποίηση των ψευδομουφτήδων της περιοχής αλλά και του ίδιου του προξενείου.
Γι’ αυτό προτείνει η περιοχή να αποτελέσει την αφορμή για την εθνική συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας μέσα από τη σύσταση μιας διακομματικής επιτροπής της Βουλής για τη χάραξη «ενιαίας εθνικής πολιτικής για την ανάπτυξη και την ανάδειξη της Θράκης». Η Θράκη, όπως λέει, ή θα σηκώσει στην πλάτη της την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας και την επιστροφή της Ελλάδας σε πρωταγωνιστικό, περιφερειακό ρόλο ή θα αποτελέσει το σοβαρότερο εθνικό θέμα για τα επόμενα χρόνια.