Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης έφυγε από τη ζωή στα πενήντα του χρόνια. Παιδί καλλιτεχνικής οικογένειας, γιος του Χάρρυ Κλυνν και ο ίδιος πατέρας ενός παιδιού, υπήρξε σκηνοθέτης του κινηματογράφου, μουσικός παραγωγός, μουσικοκριτικός (ο βενιαμίν της ροκ παρέας του περιοδικού «Ηχος», προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980), αλλά και επιχειρηματίας (η ψυχή του κλαμπ Gagarin 205). Ο Νίκος ήταν ένας ευαίσθητος άντρας. Ιδιόρρυθμος για όσους δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς γίνεται να ενώσεις αρμονικά το κλασικό με το αντεργκράουντ. Παρορμητικός για όσους δεν καταλάβαιναν τις εκρήξεις του. Βασικά ήταν ρομαντικός· βυθιζόταν στους λαβυρίνθους στη νύχτας αναζητώντας, ίσως, μια διέξοδο προς τη μέρα. Αγάπησε τα «Κουρέλια» του Νίκου Νικολαΐδη, τον οποίο θεωρούσε δάσκαλό του στο σινεμά. Υποκλίθηκε βαθιά στον Ντίνο Ηλιόπουλο ζητώντας του να παίξει στο «Ράδιο Μόσχα», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του. Λάτρεψε πολλά στη ζωή του: τους μεγάλους μας κωμικούς αλλά και τους ηθοποιούς του «φτηνού» θεάματος, τις ταινίες του Μίκα και του Ακι Καουρισμάκι, τα περάσματα του Σουγκλάκου από το ελληνικό σινεμά, τους θαυματοποιούς του δρόμου και ό,τι θα μπορούσε θεωρηθεί ως cult, τις μελωδίες του Σινάτρα, τα μπλουζ του Σκρίμιν Τζέι Χόκινς, τους ήχους των Tuxedomoon, το ποπ του Momus. Λάτρεψε και τον ΠΑΟΚ, για τον οποίο είναι και η τελευταία ανολοκλήρωτη δουλειά του, ένα ντοκιμαντέρ που τον κρατούσε όρθιο κατά τους τελευταίους μήνες που έδινε τη μάχη με τον καρκίνο. «Πιτσιρικάς είχα την τιμή να μου χαρίσει ο Κούδας τα παπούτσια του», είχε πει σε συνέντευξή του στη Lifo.
O Nίκος είχε εμμονές με το μαύρο, με το ροκ με άποψη, με τα λαϊκά τραγούδια, με τους έκπτωτους πρίγκιπες, με τις ταινίες που φτιάχτηκαν στο περιθώριο της βιοτεχνίας μας. Θα τον θυμόμαστε για τα ντοκιμαντέρ του, για τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στα FM και για τις μυθοπλαστικές ταινίες του (το «Ράδιο Μόσχα», το «Μαύρο Γάλα», τους «Αισθηματίες») που είχαν τα καλύτερα σάουντρακ και ήταν φορτωμένες με αυθεντικά συναισθήματα.