Κατά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001, η επιρροή του σύγχρονου διεθνούς δικαίου των δικαιωμάτων του ανθρώπου αποτυπώθηκε στις διατάξεις των άρθρων 94 και 95 του Συντάγματος. Το Σύνταγμα υποχρέωσε, επιτέλους, τη διοίκηση να συμμορφώνεται στις δικαστικές αποφάσεις, καταργώντας και αυτήν ακόμη την απαγόρευση αναγκαστικής εκτέλεσης κατά του ελληνικού Δημοσίου. Τώρα ήλθε η ώρα της βουλευτικής και υπουργικής ασυλίας.
Συνταγματικές διατάξεις, τις οποίες η επιστήμη χρόνια τώρα επικρίνει και οι ίδιοι οι βουλευτές και υπουργοί δημοσίως αποδοκιμάζουν, έχουν πλέον κριθεί και αναντίστοιχες με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Από την πρώτη καταδικαστική απόφαση του Στρασβούργου το 2006 («Τσαλκιτζής»), τις επόμενες καταδίκες του 2010 («Συγγελίδης» και «Αναγνώστου-Δεδούλη») και έως το Ειδικό Δικαστήριο για τον Γ. Παπακωνσταντίνου το 2015 έχει παρέλθει μια δεκαετία πλήρους ωρίμανσης για αναθεώρηση των άρθρων 61, 62 και 86 του ισχύοντος Συντάγματος. Θα έλεγε μάλιστα κανείς ότι οι αλλαγές αυτές έχουν ωριμάσει περισσότερο από κάθε άλλη.
Η πρόταση της ομάδας των «6» για ένα καινοτόμο Σύνταγμα εισηγείται την εκ βάθρων αλλαγή της ρύθμισης για την ποινική ευθύνη των υπουργών, έτσι ώστε οι τελευταίοι να διώκονται με απόφαση συλλογικού δικαστικού οργάνου –της Εισαγγελίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου– και όχι της Βουλής, όπως σήμερα.
Τίθεται έτσι τέρμα σε ένα παρωχημένο προνόμιο, που δεν ανταποκρίνεται πια στην πάνδημη αξίωση να αντιμετωπίζονται κατ’ αρχήν και οι υπουργοί όπως οι κοινοί θνητοί. Στην ίδια κατεύθυνση, προτείνεται οι βουλευτές να υπέχουν πλήρη αστική ευθύνη για τις γνώμες που εκφράζουν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, έτσι ώστε κάθε θιγόμενος πολίτης να μπορεί να ζητεί δικαστική προστασία. Η δε ασυλία των βουλευτών από ποινικές διώξεις να αποφασίζεται κάθε φορά από τη Βουλή, ύστερα από αίτηση του ίδιου του διωκόμενου, και μόνο για λόγους που συνδέονται με την πολιτική του δράση (βρετανικό μοντέλο).