Στην «επέτειο» του περυσινού δημοψηφίσματος, το νεοσύστατο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου επέλεξε να επενδύσει στη σταθερή πηγή «εσόδων»: στον συναισθηματισμό. Διάλεξε το θέατρο του Λυκαβηττού για την εκδήλωση του κόμματός της, «Πλεύση Ελευθερίας», και φρόντισε εκεί, έχοντας δίπλα της αρκετούς Ελληνες καλλιτέχνες, που διαγωνίζονται χρόνια τώρα στην αέναη διατήρηση της εφηβείας τους, να κάνει γνωστό ότι το θέατρο του Λυκαβηττού είναι μέσα στα χιλιάδες ακίνητα που πωλούνται…
Δεν ξέρω ποιος είναι ο image maker του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου, πάντως, είχε πολύ καλή ιδέα αυτή τη φορά. Γιατί άγγιξε τις αναμνήσεις και τις νοσταλγίες πολλών. Και συνέδεσε αυτές τις προσωπικές -ιδιωτικές δηλαδή- νοσταλγίες, με τον πολιτικό στόχο και το ακροατήριο του νεοσύστατου κόμματος.
Στα social media και τα internetικά μέσα διάβαζε κανείς χθες διάφορα κείμενα και σχόλια. Όλοι ανέσυραν τις αναμνήσεις τους, τα εφηβικά ή πιο ώριμα ραντεβού τους, τις συναυλίες που έχουν κρατήσει στη μνήμη τους, τους σπουδαίους καλλιτέχνες που έχουν περάσει εδώ και χρόνια από αυτή την ευφυή μεταλλική κατασκευή του Ζενέτου, εκεί γύρω στο 1964-65.
Μέσα σ' όλον αυτόν τον ορυμαγδό της νοσταλγίας, κανείς δεν θυμήθηκε ότι εδώ και πολλά χρόνια το θέατρο δεν λειτουργεί λόγω επικινδυνότητας· ότι πολλές συναυλίες ματαιώθηκαν την τελευταία στιγμή πριν μπει στο ντουλάπι της ιστορίας και των προτεραιοτήτων αυτού του κράτους αυτό το θέατρο, που, ναι, άρεσε σε όλες τις γενιές των Αθηναίων από τότε που κατασκευάστηκε. Κανείς δεν θυμήθηκε ότι το θέατρο του Λυκαβηττού, που ανήκει στον Δήμο Αθηναίων και στο ΤΑΙΠΕΔ (σήμερα), δεν φρόντισε κανείς να το φροντίσει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Δήμος Αθηναίων μας ενημερώνει ότι η τελευταία φορά που έκανε έλεγχο η Πολεοδομία ήταν το 2012, και έδωσε άδεια μόνο για εκδηλώσεις που διήρκεσαν έναν μήνα. Αλήθεια είναι.
Το θέατρο του Λυκαβηττού είναι συνδεδεμένο με τις στιγμές της νεολαίας, κυρίως, αυτής της πόλης. Διαχρονικά. Οσα χρόνια έμενα (και ήταν πολλά) Ασκληπιού και Τσιμισκή, μετά τις συναυλίες, χαιρόμουν να βλέπω τις παρέες να κατηφορίζουν τα σκαλάκια τραγουδώντας και παίζοντας… Ομως, αυτό το θέατρο, εδώ και αρκετά χρόνια κανείς δεν φρόντισε να το προστατέψει. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα πράγματα ξαναζούν ίσως με άλλους τρόπους, ίσως με άλλους ιδιοκτήτες. Το ζητούμενο είναι να ξαναζήσουν. Κι επειδή έχουμε το δεδομένο -δεν είναι επαρκές τόσα χρονια πια;- ότι οι μέχρι τώρα ιδιοκτήτες του δεν φρόντισαν ή δεν μπόρεσαν να το προστατέψουν και να το δώσουν στους καλλιτέχνες, στις συναυλίες, στο κοινό του, γιατί είναι ολέθριο και καταστρεπτικό να αναλάβει ένας άλλος, ένας ιδιώτης, κάποιος που μπορεί δηλαδή, να το αποκαταστήσει, να κάνει ανθεκτική και ασφαλή τη σιδερένια κατασκευή του Ζενέτου, να βάλει νέα καθίσματα, να εντάξει νέες τεχνικές δυνατότητες για να φιλοξενήσει περισσότερες και πιο απαιτητικές συναυλίες;
Ζούμε στη χώρα που είναι πολύ κακό να επενδύουν όσοι θέλουν να επενδύσουν. Ζούμε επίσης στη χώρα που δεν υπάρχει κανένα όριο και καμία μέριμνα της πολιτείας για όσους θέλουν να επενδύσουν σε πρώην δημόσιους χώρους. Τραγέλαφος.
Σκέφτομαι απλώς ότι όταν ξανανοίξει το θέατρο, κάποιοι άνθρωποι θα δουλεύουν εκεί, οι νέοι και οι μεγαλύτεροι θα πηγαίνουν ξανά, με όποιον τρόπο θέλει και μπορεί ο καθένας ν' ακούνε τις αγαπημένες τους μουσικές, ίσως ν' ανεβαίνουν και πάνω στον Αγιο Γεώργιο, θα κοιτάνε την Αθήνα από ψηλά, θα ξεχνιούνται.
Και σκέφτομαι ακόμα, ότι αν βρεθεί ένας ιδιώτης να το αναμορφώσει, και μας θαμπώσει η αναμόρφωσή του, μετά θα κοιταζόμαστε μεταξύ μας και θα λέμε: «Τι θα γίνει άμα πάει στα χέρια του δημοσίου»; Εχουμε πρόσφατο παράδειγμα…