Στις 6 Δεκεμβρίου 2014 η Νέα Δημοκρατία κατέθεσε την πρότασή της για τη συνταγματική αναθεώρηση. Επρόκειτο για ένα απονενοημένο διάβημα, όπως αποδείχθηκε δύο εικοσιτετράωρα αργότερα, όταν οι κ. Αντ. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος επισημοποιούσαν την απόφαση για επιτάχυνση της προεδρικής εκλογής, ορίζοντας την πρώτη ψηφοφορία για τις 17 Δεκεμβρίου.
Το ενδιαφέρον σε εκείνη την πρόταση, που επιμελήθηκε ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλος, ήταν η πρόβλεψη για τη διαδικασία εκλογής Προέδρου. Τι έλεγε τότε η Ν.Δ.; Οτι εφόσον οι τρεις κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες απέβαιναν άκαρπες και προκειμένου η Βουλή να μη διαλύεται, η εκλογή του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα θα γινόταν από τους πολίτες!
Δεκαεννέα μήνες αργότερα, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, που ανεδείχθη στην πρωθυπουργία εκμεταλλευόμενος την ισχύουσα πρόβλεψη για διάλυση της Βουλής, κατέθεσε τη δική του πρόταση. Τι περιλαμβάνει; Ανάδειξη του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα από τον λαό στην περίπτωση που σε δύο κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες δεν συγκεντρώνονται 200 βουλευτές υπέρ κάποιου υποψηφίου.
Η σύμπτωση των δύο προτάσεων είναι τόσο μεγάλη που, όπως υποστηρίζουν στελέχη και των δύο κομμάτων, θα μπορούσε να αποτελεί σημείο συμφωνίας. Επί του παρόντος, ο χρόνος εκδήλωσης της πρωτοβουλίας (εν μέσω θέρους), η μακρόσυρτη διαδικασία που επέλεξε ο πρωθυπουργός, αλλά και η απόφαση των κομμάτων της αντιπολίτευσης να μη ρίξουν νερό στον επικοινωνιακό μύλο του Μαξίμου, απέτρεψαν το άνοιγμα της αναθεωρητικής συζήτησης. Για λίγο όμως.
Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ, το συνέδριο του Οκτωβρίου αναμένεται να αποτελέσει πεδίο αναζωπύρωσης των εντάσεων. Στη δε Νέα Δημοκρατία ο χρόνος παρουσίασης των δικών της προτάσεων θα ξανανοίξει τη συζήτηση.
Ενδεικτικό, άλλωστε, του βαθμού που η διαδικασία ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας δίχασε το πολιτικό προσωπικό είναι και το ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυρ. Μητσοτάκης βρέθηκε να συμφωνεί με τους «53+» του ΣΥΡΙΖΑ, ο δε πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας να προσανατολίζεται σε προτάσεις οικείες για τους κ. Κώστα Καραμανλή, Δημήτρη Αβραμόπουλο και την κ. Ντόρα Μπακογιάννη.
Ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης έχει τοποθετηθεί αρνητικά στην ιδέα εκλογής, μη κρύβοντας τον προβληματισμό του για τον κίνδυνο δημιουργίας ενός διπόλου εξουσίας που, ενδεχομένως, θα αποδειχθεί συγκρουσιακό και άρα διαλυτικό.
Στον αντίποδα, ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής εμφανίζεται, σε συνομιλητές του, υπέρ της απευθείας εκλογής, με το σκεπτικό ότι ένας Πρόεδρος με λαϊκή νομιμοποίηση θα μπορεί να λειτουργεί εξισορροπητικά προς ένα πολυδιασπασμένο πολιτικό σύστημα, ειδικά μετά την ψήφιση της απλής αναλογικής. Αντίστοιχες σκέψεις διατυπώνει σειρά στελεχών, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη εδώ και πολλά χρόνια, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Ελληνας επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος συνέδεε την εκλογή Προέδρου από τον λαό με σειρά αλλαγών όπως η συγκρότηση Γερουσίας, και ο Ευ. Μεϊμαράκης που πρώτος είχε αναφέρει την προσφυγή στον λαό σε περίπτωση κοινοβουλευτικής αδυναμίας εκλογής Προέδρου. Η συζήτηση αφορά και το εύρος των αρμοδιοτήτων, «λελογισμένη ενίσχυση» των οποίων προανήγγειλε ο κ. Τσίπρας. Εμπειροι κοινοβουλευτικοί σχολιάζουν ότι δεν χρειάζεται ο Πρόεδρος να μπορεί, ενδεικτικά, να αναπέμψει νόμο της Βουλής.
Η νομιμοποίησή του από τους πολίτες και το δικαίωμα δημόσιας παρέμβασης ή πρωτοβουλίας να απευθυνθεί στη Βουλή θα μπορούν να τον καθιστούν αυτομάτως υπολογίσιμο παράγοντα στο νέο πολιτικό σκηνικό.
Μαζί με τις συζητήσεις για το εύρος των αρμοδιοτήτων, που δεν αποκλείεται να τεθούν ως ερώτημα και στο δημοψήφισμα που ουσιαστικά προανήγγειλε ο κ. Τσίπρας, άνοιξε και η σεναριολογία για το πρόσωπο του πρώτου εκλεγμένου Προέδρου. Εκεί που πολλοί, οι οποίοι μέχρι πρότινος προόριζαν τον κ. Καραμανλή γι’ αυτό τον ρόλο, σχολίαζαν ότι δεν αποκλείεται ο κ. Τσίπρας να φτιάχνει τη θέση για τον ίδιο.