Το σόου με τις τηλεοπτικές άδειες, που ξεκίνησε σήμερα στις 9 το πρωί, αν δεν ήταν δημοκρατικά επικίνδυνο, θα ήταν ένα ακόμη αστείο του αριστερού μελοδράματος που ξετυλίγεται μπροστά μας από τις 25 Ιανουαρίου 2015, το οποίο, όχι πολύ αργά αλλά σταθερά, μετατρέπεται σε εθνική δραματική κομεντί.
Η λέξη-κλειδί στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ είναι το επίθετο «παράλληλος».
Στη χώρα, όλα είναι παράλληλα. Είμαστε μια χώρα παράλληλη και ποτέ τεμνόμενη· με την Ευρώπη, με τον πολιτισμό, με την παιδεία, με την υγεία, με την ίδια τη λογική ― ας μην ξεχνάμε, ασφαλώς, το περίφημο παράλληλο νόμισμα και το αδιανόητο παράλληλο τραπεζικό σύστημα του Γιάνη Βαρουφάκη.
Ο εντυπωσιακός, για το εθνικό μας μελόδραμα, αποκλεισμός (ή: εγκλεισμός), επί δεκάδες ώρες, όσων εμπλέκονται στη δημοπρασία των τηλεοπτικών αδειών είναι μια παράλληλη πραγματικότητα, κάτι που αρνείται πάσα λογική να χωνέψει. Πώς, δηλαδή, να κατανοήσει κανείς το στρατιωτικό υλικό που κατέκλυσε του εγκλείστους της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης; Πώς να χωρέσει νους νοήμονος ανθρώπου ότι ο μόνος που θα γνωρίζει τα πάντα για την εξέλιξη είναι ο κ. Νίκος Παππάς, ενώ οι υπόλοιποι θα προσπαθούν να επιβιώσουν των κυβερνητικών μεθοδεύσεων μέσα σε τέσσερις τοίχους;
Η κυβέρνηση, με το μουντό Big Brother της δημοπρασίας των αδειών καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας, αποπειράται να τροφοδοτήσει ένα συλλογικό φαντασιακό, το οποίο, κατά τα φαινόμενα, αρνείται να δει τα δεδομένα και να βρει έναν τρόπο, αφενός, να προσαρμοστεί σε αυτά και, αφετέρου, να τα χρωματίσει με τις ιδιαιτερότητές του, ώστε να βρεθεί αυτή η δύσμοιρη χρυσή τομή. Το άκρον άωτον της πολιτικής μπαναλιτέ, που θυμώνει με τον «καναλαρχικό καπιταλισμό», είναι περήφανη για την «επανάσταση» στα μεταπολιτευτικά ήθη, ενώ, κρυφά, μυξοκλαίει για την ατυχία να πρέπει να κυβερνήσει με τον δύσκολο τρόπο ― και γι’ αυτό «εκδικείται».
Η Ελλάδα ζει σε δύο παράλληλες πραγματικότητες· σε αυτήν που έχει ν’ αντιμετωπίσει και σ’ εκείνη που παλεύει να δημιουργήσει στο μελοδραματικό φαντασιακό της η κυβέρνηση ― και πληρώνουμε όλοι ανεξαιρέτως. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ οικοδομούν έναν συντηρητισμό, με το κάλυμμα της σκληρότητας που έρχεται «απέξω» («με πόνο ψυχής υπογράφουμε») απέναντι στην εσωτερικής κατανάλωσης «επανάσταση» με τις τηλεοπτικές άδειες. Και χειρότερα: αυτό το «παράλληλον» του πράγματος μετατρέπεται σε πολιτικό διπολισμό εξαιτίας της σύγκρουσης ιδεολογίας και πραγματικότητας.
Δυστυχώς, όμως, η συγκυβέρνηση προσφέρει μόνον αυτήν την παράσταση στο φιλοθεάμον κοινό της χώρας. Αναζητείται νέα παράσταση, μια νέα ιστορία να ειπωθεί. Όσο, όμως, παρατηρείται αυτή η έλλειψη εναλλακτικής παράστασης, άλλου, μια και είναι της μόδας, αφηγήματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ποντάρει σ’ αυτή την παράλληλη πραγματικότητα. Δεν απέχει πολύ από το να μετατραπεί στη μία και μόνη πραγματικότητα. Τότε, δεν θα υπάρχει τίποτα παράλληλο, ώστε να έχουμε από κάπου να πιαστούμε· απλώς, θα είμαστε μόνοι σε όλα.