Η επιλογή του μεγάρου Μαξίμου να προβεί σε «νομοτεχνική» συμπλήρωση των σχετικών με την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ διατάξεων του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα, ώστε δι’ αυτού του τρόπου να καθησυχάσει δύο βουλευτές και να μην υπάρξουν «διαρροές» στην ψηφοφορία, μπορεί εκ του αποτελέσματος να πέτυχε τον μικροκομματικού ενδιαφέροντος στόχο της.
Ωστόσο, η συγκεκριμένη κίνηση ήρθε επί της ουσίας να πλήξει περαιτέρω την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ και την «καθησυχαστική» βουλευτών και ακροατηρίου του επιχειρηματολογία που αναπτύσσουν συνεχώς τα στελέχη του. Και τούτο διότι εξ αντανακλάσεως ήρθε να καταδείξει πως έχουν δίκιο όλοι όσοι υποστηρίζουν ότι κεντρικός σκοπός της ένταξης περιουσιακών στοιχείων στο Υπερταμείο είναι η προοπτική αποκρατικοποίησής τους.
Ποιά είναι η αιτίαση που αντιμετωπίζουν οι της πλειοψηφίας; Οτι με το Υπερταμείο προωθούν ακριβώς εκείνο το οποίο κατήγγειλαν κατά το αντιπολιτευτικό τους παρελθόν: τις ιδιωτικοποιήσεις.
Σειρά υπουργών και βουλευτών χθες και σήμερα στη Βουλή θέλησαν να παράσχουν την διαβεβαίωση ότι δεν κινδυνεύουν από αποκρατικοποίηση (άρα απώλεια ελέγχου εκ μέρους του Δημοσίου).
Η δήλωση του ενός εκ των δύο οικολόγων της πλειοψηφίας, του κ. Γ. Δημαρά, ότι «πρέπει να βρεθούν τρόποι και σε αυτό το νομοσχέδιο να κατοχυρωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας και ο δημόσιος έλεγχος στις δύο εταιρίες ΔΕΚΟ που περνάνε στο υπερταμείο», ήρθε να δείξει πως ούτε οι διατάξεις του σχεδίου νόμου, ούτε και οι προαναφερθείσες διαβεβαιώσεις διασφαλίζουν κάτι τέτοιο.
Η νομοτεχνική βελτίωση που αποφασίστηκε κατόπιν αυτού, συνιστά έμμεση αλλά σαφή παραδοχή, αυτή τη φορά σε υψηλότατο κυβερνητικό επίπεδο, ότι πράγματι δεν διασφαλίζονταν «ο δημόσιος χαρακτήρας και ο δημόσιος έλεγχος» των Δημοσίων Εταιρειών: καθώς αφορά μόνο τις ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, αφήνει «ακάλυπτες» όλες τις υπόλοιπες εταιρείες, επιχειρήσεις και οργανισμούς του δημοσίου. Οι κ. Δημαράς και Τσιρώνης μπορεί να αισθάνονται ικανοποιημένοι από την εξέλιξη αυτή, αλλά πολλοί περισσότεροι συνάδελφοί τους, από το ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα πρέπει να αισθάνονται αναλόγως.