Είναι πια σαφές ότι, ήδη από το Σάββατο, η κυβέρνηση προσπαθεί να μετατοπίσει τη δημόσια συζήτηση, από τη θεσμική εκτροπή με τον νόμο Παππά και τη συνακόλουθη ακύρωση από το ΣτΕ, στο ΕΣΡ και στη μάχη «προσώπων». Είναι ένας, εκ πρώτης όψεως, έξυπνος τακτικισμός, ωστόσο η επιλογή του Βύρωνα Πολύδωρα έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις πολιτικού μπούμερανγκ για την κυβέρνηση.
Πιο συγκεκριμένα, ενώ η κυβέρνηση, αρχικά, έδειχνε βαριά πληγωμένη υπό το βάρος της ταπεινωτικής, για κείνη, απόφασης του ΣτΕ, που έκρινε αντισυνταγματικό στο σύνολό του τον νόμο Παππά, με την ανακοίνωση του ονόματος του πρώην υπουργού της Νέας Δημοκρατίας ως κυβερνητικής πρότασης για την προεδρία του ΕΣΡ, φάνηκε ότι παρέσυρε το σύνολο της αντιπολίτευσης.
Οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις είναι, όμως, πλέον πασιφανείς σε όλο τον πολιτικό κόσμο. Ενώ, εξ αρχής, η Ν.Δ., η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι έδειξαν ότι δεν προτίθενται να συναινέσουν, σηκώνοντας το επικοινωνιακό γάντι της κυβέρνησης, ακολουθώντας τη στο γήπεδο που εκείνη σχεδιάζει να ορίσει, την επαύριο της πρότασης Πολύδωρα ο τελευταίος εμφανίζεται στην ΕΡΤ και επισήμως.
Σε εκείνο ακριβώς το σημείο ξεκινάει η αντίστροφη πορεία του μπούμερανγκ. Και ο πλέον καλόπιστος δεν θα αμφέβαλλε ενώπιον του κυβερνητικού πανικού να συμμαζέψει τ’ ασυμμάζευτα. Το μέγεθος του πανικού δεν εντοπίζεται απλώς στην επιλογή του προσώπου του κ. Πολύδωρα, αλλά ότι εκείνος ήταν το πρόσωπο που εντός ολίγων 24ώρων επελέγη ως η πρόταση-αντίποινα της κυβέρνησης προς την αντιπολίτευση, με πρώτο στόχο, όπως είναι βεβαίως φυσικό, τη Ν.Δ. και, εξ αντανακλάσεως, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αυτό που οφείλει η δημοκρατική αντιπολίτευση, αξιωματική και ελάσσων, είναι να μη δεχθεί τη μετατόπιση της ατζέντας του δημόσιου λόγου, από το ουσιώδες, που είναι η αντισυνταγματικότητα του νόμου Παππά και οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις, στο δευτερεύον, που είναι ο Βύρων Πολύδωρας ως πρόσωπο.
Με τους πανικόβλητους κυβερνητικούς τακτικισμούς, η Ν.Δ., κυρίως εκείνη, κινδυνεύει, ως λαϊκό, ευρύ κόμμα, να ακολουθήσει αυτόν τον κατήφορο, καθιστώντας εαυτήν αλλά και τον πρόεδρό της ένα ομιλούν και κραυγάζον «όχι», λαμβάνοντας τον ρόλο του κ. Τσίπρα προ του 2015, ο οποίος αρνείτο οποιαδήποτε συζήτηση περί συναίνεσης για σειρά κρίσιμων ζητημάτων.
Η αντιπολιτευτική τακτική οφείλει να αναδείξει τις διαφορές, να προχωρήσει πέρα από τον ρόλο του απλού καταγραφέα και τιμητή των κυβερνητικών πράξεων και πρακτικών. Η δημοκρατική αντιπολίτευση έχει πεδίον δόξης λαμπρόν απέναντι στην κατάρρευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που όχι μόνο συμβαίνει, αλλά θα καταλήξει σε κάτι θορυβώδες.
Η περί ης ο λόγος αντιπολίτευση οφείλει να παραμείνει γερά κρατημένη στην πραγματικότητα· στην πραγματική πραγματικότητα της συριζανελίτικης, καταστροφικής και μηδενιστικής προχειρότητας, προσπαθώντας, με όσα μέσα διαθέτει, να ανασυνταχθεί και να προετοιμαστεί για την επόμενη μέρα που θα είναι κατά πολύ χειρότερη από εκείνη που παρέδωσε τον Ιανουάριο του 2015.