Το 1975, ο Διονύσης Σαββόπουλος, στον δίσκο του «Δέκα χρόνια κομμάτια», έγραψε, μελοποίησε και ερμήνευσε τη «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη». Στο απαράμιλλης ομορφιάς τραγούδι αυτό, ο μεγάλος τροβαδούρος κάνει μία διαδρομή στις κρυμμένες, στις αφανείς λεπτομέρειες μιας κάποιας κοινωνικής καθημερινότητας, με τα ξέφτια της χούντας και με τις άγουρες αλλά πυριφλεγείς, τότε ακόμα, ελπίδες της μεταπολίτευσης. Ο Νιόνιος αναπαριστά, σ’ αυτό το κομμάτι, τον κόσμο που φεύγει και σαν να προσεύχεται για εκείνον που έρχεται.
Στη «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» ακούγονται οι στίχοι: «Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω/ Αλέξη, πες μου, με τι λόγια να σ’ το πω/ τα ορφανά μου που κρυώνουνε/ μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό». Αγνωστο, εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει ή θυμάται αυτό το τραγούδι. Θα αναγκαστεί, όμως, κατά τα φαινόμενα, να θυμηθεί αυτούς τους στίχους – θα του χρειαστούν στο παρόν και στο μέλλον.
«ΕΣΡ: ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι επικύρωσαν τους τακτικισμούς της κυβέρνησης» είναι ο τίτλος του άρθρου του Κωνσταντίνου Ζούλα στην «Κ», μετά την εκ του ασφαλούς υποχώρηση των δύο κομμάτων της Κεντροαριστεράς στις μεθοδεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής για τη συγκρότηση του νέου Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.
Και λέμε «εκ του ασφαλούς» διότι γνώριζαν, όπως εξάλλου αναφέρει και ο Κωνσταντίνος Ζούλας, πως η Ν.Δ. δεν θα συναινούσε και έτσι θα είχαν την ευκαιρία να διαχωρίσουν τη θέση τους από την «επάρατο Δεξιά». Αυτή η μικρονοϊκή, φοβική και ριζωμένη στο βαθύ παρελθόν πολιτική στάση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού μοιάζει ν’ αφήνει μόνο του τον Κυριάκο Μητσοτάκη – ίσως και την επόμενη μέρα της συριζανελίτικης καταστροφής.
Η συνεργασία των κομμάτων του Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς, όσο κι αν φαντάζει ιδανική για μια δημοκρατία, στα καθ’ ημάς δεν επιτρέπει πολλές προσδοκίες. Καταδηλώνονται, έτι μία φορά, οι φοβίες που κουβαλά η Κεντροαριστερά έναντι της Κεντροδεξιάς – ακόμη και σήμερα, όπου η λαίλαπα της κρίσης αλλά και της παρούσας κυβερνητικής διαχείρισης «βαίνει καλώς εναντίον μας».
Υπάρχουν, ασφαλώς, φωνές που διακηρύττουν ότι, μετεκλογικά, και η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι, σε περίπτωση μη αυτοδύναμης πρωτιάς της Ν.Δ., θα σπεύσουν να συνεργαστούν, όπως συνέβη παλαιότερα με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε με ποιο ΠΑΣΟΚ συνέβη αυτό αλλά και τι έγινε τελικά με τη ΔΗΜΑΡ. Το σύνδρομο του μεγαλοϊδεατισμού καλά κρατεί ακόμη. Δύσκολα, εξάλλου, ξεχνάει κανείς τα «Γιαμαμότο» του Φώτη Κουβέλη της ΔΗΜΑΡ.
Φαντάζει αναπόδραστη η μοναξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, όσο ακριβώς αναγκαία δείχνει η μελλοντική του αυτοδυναμία, ώστε να ξεφύγει από τα επικοινωνιακά πηγαινέλα της εν Ελλάδι Κεντροαριστεράς. Ακούγεται «παλιό» («επιστροφή στον δικομματισμό», «είναι αναγκαία μια κουλτούρα συνεργασίας», θα έλεγαν κάποιοι), αλλά στην Ελλάδα η περιώνυμη κουλτούρα συνεργασίας βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο.
Αναπόδραστη ή όχι, η μοναξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, ευτυχώς, δεν είναι θανάσιμη. Θανάσιμη είναι, όμως, η μοναξιά της λογικής, σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη μελαγχολία της Κεντροαριστεράς, για να παραφράσουμε, γι’ άλλη μια φορά, τον Νιόνιο.