«Αϊκ! Αϊκ!…» και «I Like Ike!…»

1' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στο σχολείο μάς είχαν ειδοποιήσει από μέρες. Τη Δευτέρα δεν έχει μάθημα. Θα ντυθείτε καλά και θα κατέβουμε στην Αθήνα, στην υποδοχή του Αϊζενχάουερ. Ετσι λέγαμε τότε, «θα κατέβουμε στην Αθήνα» από τον όμορο δήμο που απείχε μόλις τέσσερα χιλιόμετρα από την Ομόνοια… Μας είχαν πει: «Θα έρθετε στις 10 και θα πάμε με λεωφορεία». Οι εφημερίδες προανήγγελλαν στην υπερβολή τους: «Θα διατεθούν 1.000 λεωφορεία διά την μεταφοράν των μαθητών οι οποίοι θα συμμετάσχουν εις την υποδοχήν του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών μεθαύριον Δευτέραν».

Δευτέρα πρωί λοιπόν, 14 Δεκεμβρίου 1959, τα αγόρια με μακρύ παντελόνι και τα κορίτσια με το παλτό πάνω από τη μαθητική ποδιά συγκεντρωθήκαμε στο σχολείο έχοντας μαζί και το απαραίτητο κολατσιό μας. Λίγο μετά το μεσημέρι, χωριστά τα αγόρια από τα κορίτσια, στριμωχτήκαμε στα παλιά λεωφορεία. Τσουλάδα στο τζάμπα. Γέλια και πειράγματα. Ηταν η μεγάλη μέρα. Ολοι προσδοκούσαμε να δούμε τον μεγάλο πρόεδρο, τον στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Τον ελευθερωτή της Ευρώπης από τους Γερμαναράδες, όπως μου είχε πει ο πατέρας μου.

Μας κατέβασαν κοντά στη λεωφόρο Συγγρού, από τη μεριά της Νέας Σμύρνης. Σκάλες και μονοπάτια στους χωματόλοφους μας οδήγησαν στη λεωφόρο. Παιδιά, πολλά παιδιά, μα και ενήλικες, άνδρες και γυναίκες, περιμέναμε με αδημονία τη μεγάλη στιγμή. Οι καθηγητές μας κάθε τόσο ίσιωναν την παράταξή μας πάνω στο πεζοδρόμιο με το μέτωπο στον δρόμο. Είχε βαριά συννεφιά και ψιλόβροχο, αλλά δεν μας ένοιαζε. Αρχισε να σκοτεινιάζει, όταν από το βάθος της λεωφόρου φάνηκαν οι προβολείς ενός τζιπ. Ολοι καταλάβαμε· η μεγάλη ώρα είχε έρθει. Σηκώσαμε ελληνικές και αμερικανικές σημαιούλες και φωνάζαμε «Αϊκ!, Αϊκ!..». Πιο κει ήταν ένα ιδιωτικό σχολείο με πλουσιόπαιδα. Αυτοί φώναζαν με μεγαλύτερο ζήλο «I Like Ike!». Τότε οι φωνές μας έγιναν πιο δυνατές. Στεντόρειες.

«Αϊκ! Αϊκ! Αϊκ!» Η βασιλική Ρολς Ρόυς φάνηκε. Από τη μεριά μας ήταν ο πρόεδρος. Δίπλα του ο Βασιλιάς Παύλος. Ορθιοι και οι δύο χαιρετούσαν τα πλήθη. Ο Αϊζενχάουερ είχε ένα τεράστιο χαμόγελο.

Στο πλάι αριστερά, το μεγάλο όχημα-πλατφόρμα με τους κινηματογραφιστές και τους φωτορεπόρτερ. Αυτό ήταν που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή