Με τις φράσεις «Η κυβέρνηση εργάζεται σκληρά για την ολοκλήρωση της το συντομότερο δυνατόν – Δεν επιθυμούμε καμία καθυστέρηση και καμία καθυστέρηση δεν είναι προς το συμφέρον κανενός», η κυρία Εφη Αχτσιόγλου αναφέρθηκε νωρίτερα σήμερα στη Βουλή, στις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις με τους Θεσμούς για το κλείσιμο της β’ αξιολόγησης. Κατόπιν ισχυρών πιέσεων δε των περισσοτέρων κομμάτων της αντιπολίτευσης, η υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης παρουσίασε μια «ακτινογραφία» των συζητήσεων, καταγράφοντας τα σημεία εμπλοκής και τις επ’ αυτών ελληνικές θέσεις.
«Το σημείο της απόκλισης που υπήρξε» είπε αρχικώς αναφερόμενη στην τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup, «αφορούσε τη θέση του Δ.Ν.Τ. και τις παράλογες απαιτήσεις του σε σχέση με την εκ των προτέρων νομοθέτηση μέτρων για μετά το τέλος του προγράμματος, παράλογες οικονομικά, παράλογες και δημοκρατικά. Οικονομικά, διότι τα όσα έχουν ληφθεί υπεραποδίδουν σε σχέση με τους προβλεπόμενους στόχους και άρα, δεν υπάρχει καμία οικονομική λογική στο να ληφθούν νέα μέτρα. Δημοκρατικά, διότι το πλαίσιο μιας κυβέρνησης την βάζει να λειτουργεί με τα δεδομένα που έχει στο χρονικό ορίζοντα για τον οποίο έχει τη σχετική νομιμοποίηση. Αυτό προβάλλουμε σε όλους τους τόνους, σε όλα τα επίπεδα των διαπραγματεύσεων και επιμένουμε σε αυτή τη θέση».
Η κυρία Αχτσιόγλου υπογράμμισε ότι η «διαπραγμάτευση αναζητά μια ισορροπία μεταξύ ζητημάτων που δεν είναι εύκολα», για να συμπληρώσει ότι «τα μεγάλα ζητήματα, που κυρίως υπάρχουν αυτή τη στιγμή είναι τρία:
Το πρώτο είναι οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να εφαρμοστούν και έχουν συμφωνηθεί εντός του προγράμματος, δηλαδή, μέχρι το καλοκαίρι του 2018. Εκεί βρίσκονται και τα εργασιακά.
Το δεύτερο κομμάτι αφορά τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος.
Το τρίτο κομμάτι αφορά τα πρωτογενή πλεονάσματα, που θα συμφωνηθούν για μετά το τέλος του προγράμματος. Αναζητείται ένα σημείο ισορροπίας μεταξύ αυτών των τριών πυλώνων και μεταξύ όλων των εμπλεκομένων μερών». Υπό αυτό το πρίσμα, η υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και κοινωνικής Αλληλεγγύης, επισήμανε:
Οι μεταρρυθμίσεις:
«Η ελληνική κυβέρνηση έχει υλοποιήσει το ένα τρίτο των προαπαιτούμενων, έχει συμφωνήσει πλήρως με τους δανειστές στο υπόλοιπο ένα τρίτο των προαπαιτούμενων και μένουν τεχνικές διαδικασίες υλοποίησής τους, όπως για παράδειγμα η έκδοση μιας υπουργικής απόφασης ή η ανάρτηση της στη Διαύγεια. Δηλαδή, αυτά που χρειάζονται τεχνικά για να αποτυπωθούν στον πίνακα της υλοποίησης των προαπαιτούμενων δράσεων, έχουν όμως πλήρως συμφωνηθεί και υπάρχει και ένα μικρό κομμάτι, που δεν υπάρχει ακόμη συμφωνία και σε αυτό εντάσσονται τα εργασιακά, τα ενεργειακά και κάποια απόκλιση που υπάρχει σε σχέση με τους δημοσιονομικούς στόχους».
Τα εργασιακά:
«Τα θέματα που αυτή τη στιγμή στο τραπέζι είναι τρία. Είναι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η επαναφορά δηλαδή ενός θεσμικού πλαισίου που είχε αποτυπωθεί και είχε κατακτηθεί τα προηγούμενα χρόνια, πριν από το 2010 οπότε και άρχισε η αποδόμηση του. Να σημειώσω εδώ, ότι το κομμάτι των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι η ελληνική κυβέρνηση αυτή που το βάζει στο τραπέζι, ακριβώς γιατί επιθυμεί την αποκατάσταση ενός πλαισίου που κατέρρευσε με τις επιλογές που έγιναν μεταξύ του 2010 και του 2015, κυρίως μέσω της πράξης του υπουργικού συμβουλίου του 2012. Το δεύτερο σημείο είναι οι ομαδικές απολύσεις, όπου εκεί υπάρχουν δύο ειδικότερα θέματα. Το ένα από αυτά είναι το όριο των ομαδικών απολύσεων και το δεύτερο είναι η προέγκριση, ο προέλεγχος, δηλαδή, για μια ομαδική απόλυση. Το τρίτο ζήτημα είναι ο συνδικαλιστικός νόμος.
Σε σχέση με τις ομαδικές συμβάσεις εργασίας η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί στη διαπραγμάτευση να αποκαταστήσει ένα πλαίσιο το οποίο κατέρρευσε με τις επιλογές που έγιναν την περίοδο 2010 με 2014. Λέμε επαναφορά της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης στην περίπτωση συρροής κλαδικών και επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Μιλάμε για την αρχή της επεκτασιμότητας στις κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Μιλάμε για την αποκατάσταση της μετενέργειας, για την κατάργηση των ενώσεων προσώπων που είναι μορφώματα εκπροσώπησης των εργαζομένων που στην πραγματικότητα δεν εκπροσωπούν όμως κάτι, δεν νομιμοποιούνται. Μιλάμε για την επαναφορά του ορισμού του κατώτατου μισθού στην αρμοδιότητα των εθνικών κοινωνικών εταίρων. Αυτό είναι όλο το πλαίσιο με το οποίο προσέρχεται η ελληνική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Το ζητούμενο για μας είναι να αρχίσει να ξαναστήνετε το οικοδόμημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων στη χώρα, παίρνοντας είτε όλα όσα απαιτούμε, είτε κάποια από αυτά, γιατί σε μία διαπραγμάτευση πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις».
Σε σχέση με τις ομαδικές απολύσεις η θέση μας είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία αλλαγή στο όριο των ομαδικών απολύσεων. Το όριο των ομαδικών απολύσεων, όπως είναι αυτή τη στιγμή στη χώρα, είναι πλήρως συμβατό με την Ενωσιακή νομοθεσία. Η απελευθέρωση του ορίου των ομαδικών απολύσεων αποτελεί παράγοντα παραγωγής μαζικής ανεργίας και επομένως, πέρα του ότι πολιτικά δεν μας βρίσκει σύμφωνους, δεν έχει καμία απολύτως λογική. Εξάλλου είναι και ένα ζήτημα στο οποίο δεν τοποθετούνται ούτε καν οι εργοδοτικοί φορείς, δεν ζητούν, δηλαδή, ούτε καν οι εργοδοτικοί φορείς μια τέτοια τύπου απελευθέρωση. Άρα σε αυτό είμαστε αυστηροί.
Να θυμίσω βέβαια ότι το 2010 ήταν που αυξήθηκε το όριο ομαδικών απολύσεων και από το 2010 ήταν που έγιναν παρεμβάσεις στις ομαδικές απολύσεις αρνητικές για τους εργαζόμενους σχετικά με το χρόνο προειδοποίησης απόλυσης ή σχετικά με τη μείωση της αποζημίωσης απόλυσης.
Σε ό,τι αφορά την προέγκριση η θέση μας είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός ουσιαστικού προελέγχου των ομαδικών απολύσεων, ακριβώς για να εγγυηθεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα υπάρξει αυτή η παραγωγή της μαζικής ανεργίας στην οποία οδηγεί μια ομαδική απόλυση. Είμαστε διατεθειμένοι να εναρμονιστούμε πλήρως με την πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου της Ε.Ε., η οποία λέει ότι η ελληνική πλευρά έχει το δικαίωμα να διατηρήσει σε μια δημόσια αρχή τον έλεγχο, να κάνει έναν ουσιαστικό προέλεγχο, δηλαδή, για μια ομαδική απόλυση, αλλά θα πρέπει τα κριτήρια να είναι πιο σαφή και πιο εξειδικευμένα.
Στην κατεύθυνση αυτή, λοιπόν και εμείς υποστηρίζουμε ότι θα μπορούσε τον έλεγχο αυτό να τον έχει το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, με ισορροπημένη εκπροσώπηση τριμερή εργοδοτών, εργαζομένων και κράτους.
Σε σχέση με το συνδικαλισμό, για να είμαστε σαφείς, για το συνδικαλιστικό νόμο είμαστε κάθετα αντίθετοι στην απαίτηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη θεσμοθέτηση του lock out προφανώς. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε πίσω σ' αυτό το ζήτημα. Για το συνδικαλιστικό νόμο έχουμε κάνει τις αναγκαίες θεσμικές επαφές με όλους τους κοινωνικούς εταίρους και με την ΓΣΕΕ και με τους εργοδοτικούς φορείς. Η συζήτηση χρειάζεται προσοχή γιατί οποιαδήποτε παρέμβαση στο συνδικαλιστικό νόμο πρέπει να είναι τέτοια που να μην θιγεί το συνταγματικό δικαίωμα της συνδικαλιστικής ελευθερίας. Από την πλευρά μας η πρόταση αφορά την ύπαρξη ηλεκτρονικών μητρώων μελών των συνδικαλιστικών οργανώσεων ώστε να μπορεί να γίνεται και ένας έλεγχος στις εκλογές τους, να μην υπάρχουν διπλοψηφίσεις κ.λπ.».