Η απόφαση για συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ το τρέχον Σαββατοκύριακο αποτελεί την ουσιαστικότερη κίνηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να κατευνάσει μια υπόγεια αλλά διογκούμενη δυσαρέσκεια στις τάξεις του κόμματος. Παρά τις κατά καιρούς δημόσιες τοποθετήσεις, παραινέσεις και δεσμεύσεις, στο εσωτερικό του κόμματος επικρατεί έντονος προβληματισμός για αυξανόμενη απόσταση ανάμεσα στην κυβερνητική και την κομματική λειτουργία. Τα κομματικά στελέχη, ιδιαίτερα τα μεσαίου επιπέδου, που έχουν παραμείνει να δίνουν τη μάχη για την προμετωπίδα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κρύβουν την ενόχλησή τους για τον τρόπο με τον οποίο πολλά κυβερνητικά στελέχη λειτουργούν. Την κατάσταση έχει σαφώς επιτείνει η επί της ουσίας υπολειτουργία των κομματικών οργάνων. Ενδεικτικό είναι ότι η Κεντρική Επιτροπή συνεδριάζει έπειτα από συνεχείς αναβολές, καθώς είχε προσδιορισθεί ο χρόνος συνεδρίασης για τις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου.
Ετσι, στο εσωτερικό του κόμματος συσσωρεύθηκε δυσαρέσκεια αλλά και προβληματισμός για τις εξελίξεις στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης, για τις αποφάσεις και δημόσιες τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών, για τις οποίες καλείται το κόμμα να απολογηθεί, για τις προτεραιότητες που θέτει η κυβερνητική ηγεσία ερήμην του κόμματος, τα στελέχη του οποίου διεκδικούν καλύτερη «ανάγνωση» των μηνυμάτων της κοινωνίας, ακόμη και για τις αποφάσεις που ελήφθησαν σχετικά με τις εκδηλώσεις για την επέτειο δύο χρόνων του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Ειδικά για τη διαπραγμάτευση, το τελευταίο διάστημα εκδηλώθηκαν πολύπλευρες αντιδράσεις, καθώς από σημαντική μερίδα του κομματικού προσωπικού θεωρήθηκε ότι «τρέχουν» εξελίξεις και λαμβάνονται αποφάσεις ερήμην τους. Χωρίς ουσιαστική ενημέρωση των κομματικών οργάνων, η κυβέρνηση προχώρησε στο θέμα αυτό, με αποτέλεσμα, όπως ανέφερε σχετικά έμπειρο κομματικό στέλεχος, να βρεθεί η Κεντρική Επιτροπή να συζητάει επί τετελεσμένων, είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, όταν κατέστη σαφές ότι υπάρχει υπαναχώρηση από τη γραμμή για άρνηση ψήφισης επιπλέον μέτρων, οι αντιδράσεις πολλαπλασιάσθηκαν. Την κομματική πίεση υφίσταται, πέραν του κ. Τσίπρα, και ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος εισέπραξε σαφή μηνύματα από την κίνηση «53+», της οποίας θεωρείται και άτυπος επικεφαλής, ότι δεν μπορεί να σύρονται διαρκώς η κυβέρνηση και το κόμμα από υποχώρηση σε υποχώρηση. Ο κ. Τσακαλώτος δέχεται πυρά και συναδέλφων του στην κυβέρνηση, αρκετοί από τους οποίους δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι, παρά το γεγονός ότι κατέχει τον «μισητό» θώκο του υπουργού Οικονομικών, στις μετρήσεις της κοινής γνώμης είναι ο πιο δημοφιλής μεταξύ των υπουργών. Οι συνάδελφοί του που αντιλαμβάνονται ότι έχουν υποστεί μεγάλη φθορά από την υλοποίηση των μέτρων που ο κ. Τσακαλώτος συμφωνεί, έχουν αρχίσει και αντιδρούν.
Ενόχληση
Στο εσωτερικό του κόμματος είναι έκδηλη η ενόχληση και για δημόσιες τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών, που θεωρείται ότι λειτουργούν ως προκλήσεις για την κοινωνία. Δηλώσεις του τελευταίου διαστήματος όπως αυτή του Αλέκου Φλαμπουράρη ότι δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι που ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια, της Θεανώς Φωτίου ότι ούτε η NASA δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τον μεγάλο αριθμό αιτήσεων για το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης, του Τάσου Πετρόπουλου ότι δέχεται συγχαρητήρια από ελεύθερους επαγγελματίες για το νέο σύστημα εισφορών, λειτουργούν ως «κόκκινο πανί», εκλαμβάνονται ως πρόκληση από την κοινωνία και τις αντιδράσεις εισπράττει το κόμμα. Ενδεικτικό του κλίματος που κυριαρχεί είναι ότι στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, στην Κουμουνδούρου, σχεδόν πανηγύρισαν για την πρόσκληση του κ. Φλαμπουράρη προς τους πολίτες να απευθύνουν σε αυτόν, μέσω συγκεκριμένων τηλεφώνων και ηλεκτρονικών διευθύνσεων, τα παράπονά τους και τα προβλήματά τους. Στο κόμμα ελπίζουν ότι θα σταματήσουν πλέον να χτυπούν τα τηλέφωνα για παράπονα προς αυτούς.
Η παράταση της αγωνίας για την αξιολόγηση τις προηγούμενες εβδομάδες άθροισε ένα ακόμη σημείο κριτικής. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση εμφανίσθηκε να μη βιάζεται για το κλείσιμο της αξιολόγησης, κομματικά στελέχη είχαν ήδη σπεύσει να επισημάνουν ότι εάν η όλη διαδικασία εισέλθει σε μια παρατεταμένη διαπραγμάτευση, αντίστοιχη με εκείνη του 2015, για άλλη μια φορά η κυβέρνηση θα κινδύνευε να βρεθεί εγκλωβισμένη σε μονοδιάστατη ατζέντα που δεν θα επέτρεπε αποκλίσεις και άσκηση πολιτικής, προσθέτοντας επιπλέον χαμένο χρόνο σε αυτόν που ήδη, όπως καταλογίζουν, έχει χαθεί κατά τη διετία, αρχικά με την πολύμηνη διαπραγμάτευση του 2015 και, ακολούθως, με τη μονοδιάστατη ενασχόληση της κυβέρνησης με το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών, που έκλεισε με ήττα.