Ενα ζήτημα είναι το χρέος, η δόση, τα νούμερα. Ενα άλλο, πολύ πιο σοβαρό, είναι πως η χώρα κυλάει προς τα πίσω με πολύ γοργό ρυθμό σε κρίσιμους τομείς. Ενας πραγματικός εφιάλτης διαγράφεται στον ορίζοντα και πρέπει να τον αποφύγουμε. Η δολοφονική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο έδειξε με τον πιο γλαφυρό τρόπο ότι γεννιέται μια νέα τρομοκρατία που σε λίγο θα εξελιχθεί σε πολύ σοβαρή απειλή για τη δημοκρατία και τη σταθερότητα της χώρας. Είχαμε, νομίζαμε, αφήσει πίσω μας αυτές τις εικόνες.
Στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε πολλές άλλες γειτονιές σε πόλεις ανά την Ελλάδα γιγαντώνεται ένα ημιστρατιωτικό κίνημα που θυμίζει κάτι μεταξύ Χαμάς και IRA. Με τις παρελάσεις του, την επίδειξη ισχύος και ένα σημαντικό δίκτυο πολιτικής στήριξης. Ανάμεσά τους πολλά από τα παιδιά που πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πραγματική δύναμη ανατροπής και έμειναν στα συνθήματα και τις ιαχές της αντιμνημονιακής περιόδου και του διχασμού του δημοψηφίσματος του 2015. Κανείς δεν μπορεί βέβαια να εκπλήσσεται με αυτή την εξέλιξη σε μία χώρα με ανεργία-ρεκόρ στους νέους.
Η χώρα κατρακυλάει όμως και πολιτισμικά. Πολιτικοί εκφράζονται με τρόπο χυδαίο, απειλητικό και χουλιγκάνικο, ενώ οι Xρυσαυγίτες φτάνουν στο σημείο να χειροδικούν εντός της Βουλής. Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε εστίες βίας και ανομίας. Λίγοι, ευτυχώς, δικαστές και εισαγγελείς αναφέρονται σε θεωρίες συνωμοσίας στις αγορεύσεις τους σαν να πρόκειται για αλήθειες του Ευαγγελίου. Ιδιοκτήτες ομάδων συμπεριφέρονται σαν να είναι αρχηγοί κομμάτων ή οργανωμένων ομάδων πίεσης. Τα μέσα ενημέρωσης κινδυνεύουν να περάσουν στα χέρια μιας πιο άγριας, πρωτόγονης και ανεξέλεγκτης διαπλοκής. Τα κάθε είδους σκηνώματα και οι υποδοχές με «τιμές αρχηγού κράτους» κυριαρχούν στην επικαιρότητα αλλά και τις ζωές των ανθρώπων. Η Ελλάδα κινδυνεύει να μετατραπεί από μία ευρωπαϊκή χώρα σε μία βαλκανική με έντονα τριτοκοσμικά στοιχεία που τυχαίνει απλώς να είναι και μέλος της Ε.Ε.
Κάντε ένα βήμα και ακούστε τι λέγεται γύρω σας και τι μας συμβαίνει. Το εντυπωσιακό είναι ότι τίποτα δεν μας κάνει πια εντύπωση. Εχουμε βυθιστεί γλυκά γλυκά σε ένα τέλμα. Η παρακμή μάς μοιάζει οικεία. Κάποιοι πολιτικοί ηγέτες θέλουν να κατεβάσουν τον πήχυ για όλους μας. Οι πνευματικοί και άλλοι ταγοί έχουν συμβιβασθεί και κρύβονται. Οι μη κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες δίνουν μια άνιση μάχη επιβίωσης ή φεύγουν στο εξωτερικό. Οι υπόλοιποι είναι εξπέρ στο «νταραβέρι» και επιβιώνουν αδιαφορώντας για τη γενικότερη πορεία του τόπου. Οι νησίδες αντίστασης στη μετριότητα, τον βάρβαρο λόγο και τον ανορθολογισμό συρρικνώνονται. Η τοξικότητα και η βία κάνουν πολλούς δημιουργικούς και άξιους ανθρώπους να στέκονται μακριά από οτιδήποτε δημόσιο.
Μπορεί λοιπόν να μειωθεί το χρέος και να βγούμε στις αγορές. Η χώρα θα έχει όμως πάει δεκαετίες πίσω. Το πού μπορεί να καταλήξει αυτή η παρακμή κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Είναι τόσο αδύναμοι οι θεσμοί μας και τόσο λίγες οι εθνικές εφεδρείες που μπορούν να μας βγάλουν από αυτήν. Πρέπει βέβαια να το παλέψουμε αλλά κάποιοι έχουν φροντίσει να ναρκοθετήσουν, για ίδιον όφελος, το μέλλον.
Σκεφθείτε μία χώρα σαν τη δική μας να μπαίνει και σε μια περίοδο μακράς ακυβερνησίας λόγω απλής αναλογικής. Στη Βουλή είναι πιθανό να βρίσκονται κόμματα που θα εκπροσωπούν ποδοσφαιρικές ή άλλες ομάδες οργανωμένων συμφερόντων. Η συνεννόηση θα είναι αδύνατη. Η χώρα μπορεί εύκολα να γίνει πραγματικά μη κυβερνήσιμη. Ο εφιάλτης είναι πραγματικός, μαζί με όλα τα παρελκόμενα της προϊούσας σήψης. Δεν είναι ζήτημα ευθύνης ενός κόμματος ή ενός ηγέτη. Πέρα από την οικονομική κανονικότητα, αν και όταν με το καλό έλθει, πρέπει να σταματήσει η κατρακύλα για να ξαναγίνει η χώρα κυβερνήσιμη και βιώσιμη.
Α.Π.