Το γερμανικό υπουργείο των Οικονομικών θεωρεί ότι μια λύση είναι σε «κοντινή απόσταση» αναφορικά με το ελληνικό θέμα, όπως είπε πηγή του στην «Κ», μετά τις σχετικές διευκρινίσεις που έδωσε αυτή την εβδομάδα η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) Κριστίν Λαγκάρντ.
Παρ’ όλα αυτά, άλλη πηγή, από την ηγεσία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος αυτή τη φορά, χαρακτήριζε σχεδόν ταυτόχρονα «αντιπαραγωγική» τη ρητορική τού «αν δεν υπάρξει λύση για το χρέος, παίρνουμε πίσω τα μέτρα για το διάστημα μετά το 2018». Παράλληλα, κυβερνητικές και κομματικές πηγές στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα διευκρίνιζαν στο Βερολίνο ότι το σχέδιο που παρουσιάστηκε από το σύνολο των ΜΜΕ στην Ελλάδα ως «τέταρτο μνημόνιο» δεν είναι παρά «διαφορετικοί υπολογισμοί τού τι θα πληρώσει η Γερμανία με βάση τα σενάρια βιωσιμότητας του χρέους που έχει εκπονήσει ο ΕΜΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας)».
Ορισμένες φορές «διαφεύγει την προσοχή όσων συμμετέχουν στη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα ότι και για μας είναι δυσμενής εξέλιξη ακόμα μία δανειακή συμφωνία προικισμένη με τόσο πολλά χρήματα. Θέλουμε να πληρώσουμε –αν πληρώσουμε– όσο το δυνατόν λιγότερα», είπε στην «Κ» πηγή από το Βερολίνο που βρίσκεται κοντά στις διαπραγματεύσεις.
Ετσι, αν γίνει δεκτή η προβολή του ΔΝΤ για αύξηση του ΑΕΠ κατά 1% σε όλο το διάστημα της σημερινής εξυπηρέτησης του χρέους, επιμήκυνση της περιόδου χάριτος κατά 17 χρόνια έως το 2048, τότε και μόνο τότε, με πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1,5%, θα χρειαστούν 123 δισεκατομμύρια επιπλέον, όπως έγραψε το υπουργείο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην επιτροπή προϋπολογισμού της γερμανικής Βουλής. Με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής κατά 15 χρόνια και σταθερό επιτόκιο στο 0,9%-1% (όσο είναι σήμερα στα δάνεια του ΕΜΣ), θα χρειαζόταν ένα ποσό από 85 έως 89 δισεκατομμύρια ευρώ.
Στο πιο ευνοϊκό σενάριο, με πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 2,6% και μέσο ρυθμό ανάπτυξης 1,5%, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών προβλέπει ότι δεν θα χρειαστούν «καινούργια χρήματα». Για αυτό και οι συνεργάτες του Σόιμπλε προτιμούν το τρίτο σενάριο που όμως ομολογούν ότι προϋποθέτει «σταθερά φορολογικά έσοδα και διαρκή αναπροσαρμογή (σ.σ.: περικοπή) του ύψους των δημοσίων δαπανών, συμπεριλαμβανομένου και του κόστους του ασφαλιστικού συστήματος…». Σε απλά ελληνικά, η φορολογία δεν θα αποκλιμακωθεί και μια περαιτέρω περικοπή των συντάξεων δεν θα πρέπει να αποκλειστεί.
Ο ρόλος του ΔΝΤ
Είναι αυτό το σχέδιο πολιτικά βιώσιμο; Στο συγκυβερνών Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα λένε πως «όχι», αν και ο εκπρόσωπός του στην επιτροπή προϋπολογισμού της Βουλής, Κάρστεν Σνάιντερ, υποστηρίζει πως «χρειαζόμαστε το ΔΝΤ αλλά όχι απαραίτητα με χρήματα…». Και σε αυτό το σημείο δεν απέχει τόσο από τον Β. Σόιμπλε που «θυμώνει» για το ότι το ΔΝΤ θα πάρει όλα τα χρήματα που δάνεισε στην Ελλάδα πίσω, ελπίζοντας ότι θα επιβάλει «κούρεμα» στα χρήματα που δάνεισαν οι Ευρωπαίοι. Αλλά επειδή ο κ. Σόιμπλε δεν εμπιστεύεται την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, χρειάζεται το ΔΝΤ για να «χρυσώσει» το χάπι στους βουλευτές της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών.
Ο κ. Σνάιντερ και μια σειρά άλλων βουλευτών των Σοσιαλδημοκρατών είχαν ταχθεί στις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης, το 2013, κατά της κατάληψης της θέσης του υπουργού των Οικονομικών από τον κ. Σόιμπλε και θα ήθελαν να επιβάλουν έναν δικό τους υπουργό Οικονομικών μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου για τη νέα Μπούντεσταγκ. Αν γίνει αυτό, θα είναι το ευνοϊκό σενάριο για την Ελλάδα.
Η κακή προοπτική
Διότι υπάρχει και το άλλο, το κακό. Τι προβλέπει; Να κερδίσει άνετα η κ. Αγκελα Μέρκελ και να μη χρειάζεται πλέον τους Σοσιαλδημοκράτες για να σχηματίσει κυβέρνηση. Τότε –αν δεν έχει απόλυτη πλειοψηφία, πράγμα απίθανο σήμερα– θα καλέσει τους Ελεύθερους Δημοκράτες για να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί τους.
Ποιες είναι οι δικές τους θέσεις; Σύμφωνα με τα έως τώρα γνωστά, εκείνοι συμμερίζονται απολύτως τις ιδέες του κ. Σόιμπλε για την ανάγκη να απομακρυνθεί η χώρα μας (και όχι μόνο) από το ενιαίο νόμισμα. Ο επικεφαλής του μικρού κεντροδεξιού κόμματος Λίντνερ το έχει καταστήσει σαφές ότι δεν του αρέσουν τα προγράμματα διάσωσης και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει αν το κόμμα του, που είχε συντριβεί το 2013 μένοντας έξω από τη Βουλή, καταφέρει να παίξει ξανά κυβερνητικό ρόλο.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά και για άλλους πολλούς, οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία είναι εξαιρετικά κρίσιμες και σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρουσες για την Ελλάδα. Διότι θα κρίνουν πολύ περισσότερα απ’ ό,τι με μια ματιά πολλοί πιστεύουν στη χώρα μας. Γι’ αυτό και η προσοχή της Αθήνας θα πρέπει να είναι στραμμένη προς τα εκεί.