«Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απογοητεύσει όλο τον κόσμο • ακόμη και τους ίδιους μέσα στο κόμμα» • δήλωσε ο Λαζόπουλος • – τώρα· που έχει μείνει χωρίς Τσαντίρι. • Αλλά τι θέλει να πει ο ποιητής; • Οτι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλο αυτοί «μέσα στο κόμμα»; • Οτι αυτοί «μέσα στο κόμμα» δεν συναπαρτίζουν αυτό που μάθαμε ότι είναι «ο ΣΥΡΙΖΑ»; • Εκτός κι αν εννοεί ότι μπορεί κανείς να απογοητεύεται κι από τον ίδιο του τον εαυτό. • Πράγμα πολύ κοινό μεταξύ των κοινών ανθρώπων, όχι όμως και για τον Homo Syriza. • Είδος τεφάλ, όπου τίποτα δεν κολλάει επάνω του αφού για όλα φταίει πάντα κάποιος άλλος.
• Ακόμα και για τις ουρές στο μετρό, η Αρχή Προσωπικών Δεδομένων φταίει, όχι ο ανεκδιήγητος Σπίρτζης. • Υπουργάρα, όχι αστεία, • ακόμα κι αν κρίνεις μόνο απ’ αυτό το φοβερό σίριαλ «εφαρμογή ηλεκτρονικού εισιτηρίου», που διαρκεί πάνω από έναν χρόνο τώρα • – και ποιος ξέρει τι άλλα επεισόδια μας επιφυλάσσει ώσπου να λειτουργήσει. • Αν ποτέ.
• Γιατί μπορεί οι μπάρες να μείνουν μνημείο αλειτούργητο • σαν εκείνες του Λαλιώτη, τις αναδυόμενες απ’ το έδαφος, • που θ’ απαγόρευαν, και καλά, την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο ιστορικό τρίγωνο της Αθήνας.
• Τίποτα πιο κουρασμένο απ’ τις «επετειακές» ραδιοφωνικές εκπομπές για τις εθνικές εορτές • ιδίως το «Οχι» του ’40, για το οποίο όλα έχουν πια ειπωθεί • ακόμη και τ’ αντίθετά τους. • Να, όμως, που άμα λειτουργεί η δημοσιογραφική όσφρηση κι αφεθεί η υπόθεση στα κατάλληλα χέρια, μπορεί να συμβεί ένα μικρό θαύμα. • Οπως η εκπομπή «Ο πρώτος εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου» που παρουσίασε στον ΣΚΑΪ ο Αρης Πορτοσάλτε με συναρπαστικούς ομιλητές τους καθηγητές Ευάνθη Χατζηβασιλείου και Φίλιππο Συρίγο. • Απόλαυση μιάμισης ώρας, που κύλησε σα νεράκι, διδάσκοντας πολλά κι εξαιρετικώς ενδιαφέροντα. • Εύγε. • Υπήρχε όμως κι ένα «ηχητικό παράσιτο» που κάθε τόσο, στιγμιαία, σε αποσυντόνιζε: • Εκείνο το «Οκτώμβριος», κύριε Χατζηβασιλείου μου, που λόγω θέματος εκατοντάκις τουλάχιστον εκφωνήσατε. • Πώς και δεν το έχετε ακόμα αποβάλει, αποσκορακίσει, τουφεκίσει;
• Ουδείς αναμάρτητος, βέβαια. • Προσωπικά έχω πάμπολλα να θυμάμαι που έγραφα ή πρόφερα λάθος • – διαδικασία που συνεχίζεται άχρι θανάτου, ελπίζω. • Νεότατος στην «Καθημερινή» • δεκαετία του ’70 και με τα θέματα Παιδείας στους ώμους μου, • δέχθηκα ένα απόγευμα τηλεφώνημα από αναγνώστη μιας κάποιας ηλικίας. • «Με ποιον ομιλώ;» ερώτησε, «Αγγελικόπουλος» απάντησα – κι άρπαξα φάπα: • «Α (ν)γκελικόπουλος, κύριε, όχι Αγκελικόπουλος, όπως βάρβαρα προφέρετε το όνομά σας, κάνετε και θέματα Παιδείας! • Δεν γνωρίζετε ότι τα δύο γγ προφέρονται ως νγκ ή νγ, με πνιγμένο το νι, αλλά πάντως όχι ξερό γκ; • Δεν σκεφτήκατε ποτέ γιατί οι ξένοι γράφουν και προφέρουν τη λέξη άγγελος ως angel, angelo, με νι; • Μη μου πείτε ότι προφέρετε και τη λέξη “συγγραφέας” ως “συγκραφέας”, σαν μερικούς και καλά εμβριθείς, δύο γάμα σου λέει, άρα γκ, οι άσχετοι!». • Αφωνος εγώ, παντζάρι απ’ την ντροπή μου, αλλά… δεν το ξανάπα βάρβαρα.
• Απ’ την αλησμόνητη Ελένη Βλάχου είχα εισπράξει ένα διά βίου αλησμόνητο – και ξερό: «Πένdε λέμε, παιδί μου, όχι πέdε». • Μεγάλο σχολείο την ίδια εποχή ήταν και η θητεία μου στις ειδήσεις της ΕΡΤ • όπου, εκτός άλλων πολύ σημαντικών εμπειριών, • με εντυπωσίαζε η έγνοια των εκφωνητών του ραδιοφώνου • –έγνοια που γινόταν πανικός μερικές φορές, όταν έπαιρναν καθυστερημένα στα χέρια τους τα κείμενα των ειδήσεων– • για το πώς ακριβώς γραφόταν, και άρα προφερόταν, ένα ξένο όνομα που υπήρχε ελληνικά στο κείμενο. • Φοβερή φυλή οι παλιοί εκφωνητές του ραδιοφώνου της ΕΡΤ. • Αλλά με εξίσου φοβερό επαγγελματισμό και επάρκεια. • Και διηγώντας τα να κλαις. • Μ’ αυτά π’ ακούς και διαβάζεις σήμερα.