Ο Γιώργος Χουλιαράκης δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ. Εγινε ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχει γαλουχηθεί στο κόμμα – και αυτό φαίνεται. Φάνηκε την Τετάρτη στη Βουλή, όταν απέφυγε τον όρο που η γλώσσα της Αριστεράς επιβάλλει για το αντικείμενό του. Είπε ότι η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης ήταν επιλογή «συνειδητή». Είπε, μάλιστα, σχεδόν απολογητικά, ότι είναι και «μεταβατική». Δεν είπε, όπως ορίζει η κομματική ορθότητα, ότι είναι «ταξική».
Η «ταξικότητα» είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ η λέξη-κολυμβήθρα. Είναι το δογματικό επίχρισμα που, παρά τις μετατοπίσεις, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ για κεντρικές τους επιλογές, ακόμη και τώρα που ο πρωθυπουργός έχει εντάξει στο καθημερινό του λεξιλόγιο τις «επενδύσεις», την «ανταγωνιστικότητα», τα «οικοσυστήματα» νεοφυών επιχειρήσεων.
Στο ρεπερτόριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο όρος δεν περιορίζεται στη δημοσιονομική πολιτική – σε αυτή που ερμήνευσαν «ιδεολογικά» ο Χουλιαράκης και ο Τσακαλώτος στο πλαίσιο της συζήτησης για τον προϋπολογισμό. Εκτός από τη δημοσιονομική –«ψηφιστήκαμε για να μετακυλίσουμε τα βάρη στους μενουμευρωπαίους», όπως το είχε γράψει και ο βουλευτής Γιώργος Κυρίτσης– έχουν εκφραστεί και άλλες εκδοχές του ταξικού:
Ταξικότητα γεωγραφική. Την έχει επικαλεστεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ως παράσημο, υπερηφανευόμενος ότι έχει ζήσει δύο χρόνια στο Αιγάλεω. Δύο χρόνια ως εσωτερικός μετανάστης σε λαϊκή γειτονιά προφανώς αρκούν για να πει κανείς ότι έχει ολοκληρώσει την προλεταριακή του εκπαίδευση.
Ταξικότητα στυλιστική. Την ενσάρκωσε ως υπουργός Εργασίας ο Γιώργος Κατρούγκαλος, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τις διαδηλώσεις των ελευθέρων επαγγελματιών, που είχαν ονομαστεί «κίνημα της γραβάτας». Τότε, ο Κατρούγκαλος είχε διαβεβαιώσει ότι παρά τη συνήθειά του να κλείνει τον γιακά του με το αστικό αξεσουάρ και παρά το εισοδηματικό του status, απεργάστηκε την υπερφόρτωση των συναδέλφων του δικηγόρων ως «ταξικός αποστάτης».
Ταξικότητα οδική. Κανείς πια δεν θυμάται ότι την ταξικότητα στην άσφαλτο την κατέβασε ο βουλευτής Γιώργος Μανιός, μετά το δυστύχημα με την Πόρσε, που οδηγούσε ο γιος γνωστού επιχειρηματία. Τότε είχε δοκιμάσει μια κοινωνιολογίστικη ανάλυση του συμβάντος, αποδίδοντάς το όχι μόνο στο ακριβό και γρήγορο αυτοκίνητο, αλλά και στη συνείδηση του οδηγού που, ως πλουσιόπαιδο, «δεν είχε μάθει να σέβεται τη ζωή των άλλων».
Η ερμηνεία του Μανιού εμπνέει τώρα τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης: τα πρόστιμα του σχεδίου του νέου ΚΟΚ που θα προσαυξάνονται ανάλογα με το εισόδημα του παραβάτη. Ετσι, σύμφωνα με τον υπουργό, τα πρόστιμα αποκτούν «νέο εννοιολογικό περιεχόμενο». «Θέλουμε να χτυπήσουμε τη λογική: έχω λεφτά, παρανομώ και πληρώνω», εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου με την οποία παρουσίασε την Τετάρτη το νομοσχέδιο.
Πρόκειται για τον ίδιο υπουργό υπό την υψηλή εποπτεία του οποίου οι λαϊκές τάξεις, που κατ’ εξοχήν χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, βασανίζονται στις ουρές του μετρό.
Δεν είναι μόνον ο Χρήστος Σπίρτζης που χρησιμοποιεί την ταξικότητα ως ξόρκι. Το ίδιο κάνουν και οι συνάδελφοί του που την επιστρατεύουν για να δικαιολογήσουν τους φόρους – ξεχνώντας τους έμμεσους φόρους, που τους υφίστανται φτωχοί και πλούσιοι αδιακρίτως. Ξεχνώντας ότι οι ίδιοι έχουν προψηφίσει τη μείωση του αφορολογήτου. Παρασιωπώντας ότι η υπερφορολόγηση των μεσαίων διαταράσσει τη λειτουργία όλης της οικονομίας, ψαλιδίζοντας τις ελπίδες αποκατάστασης των ανέργων.
Τα ξόρκια περί ταξικότητας δεν είναι, βέβαια, χωρίς χρησιμότητα. Λειτουργούν καταπραϋντικά για τις συνειδήσεις των ίδιων των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ – ιδίως εκείνης της μερίδας που ακόμη πιστεύει ότι η κυβέρνηση οφείλει να περάσει από τις «ρωγμές» των μνημονιακών δεσμεύσεων. Φέρνουν και την αξιωματική αντιπολίτευση στην ανάγκη να ετοιμάσει κι εκείνη φόρμουλα για τη διανομή ενός «υπερπλεονάσματος» που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Που, με τη χαρακτηριστική του άνεση στους ευφημισμούς, ακόμη και ο ίδιος ο Τσακαλώτος αναγνώρισε ότι ως «πρακτική δεν είναι βέλτιστη».
Εχει φανεί πόσο ατελέσφορη είναι αυτή η επιδοματική προσέγγιση στην οικονομία. Είναι σαν την ταξική πολιτική του υπουργού Μεταφορών. Αυξάνει τα πρόστιμα για τους έχοντες. Και την ίδια στιγμή αυξάνει το όριο ηλικίας των ταξί για να ικανοποιήσει μια μικρή εκλογική πελατεία. Λες και οι ρύποι των ταξί κάνουν διακρίσεις. Λες και είναι τοξικοί με ταξικά κριτήρια.