Στελέχη Ελληνοαμερικανικών και Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων δέχθηκε σε ακρόαση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπιος Παυλόπουλος. Μεταξύ άλλων ο κ. Παυλόπουλος αναφέρθηκε στα κρίσιμα ζητήματα του Κυπριακού, της ονομασίας της ΠΓΔΜ και των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε λόγο για ένα «πρωτίστως Ευρωπαϊκό και Διεθνές ζήτημα, το οποίο πρέπει να λυθεί και προϋπόθεση είναι ο πλήρης σεβασμός του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου. Γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης». Πρόσθεσε δε ότι «οποιαδήποτε λύση πρέπει να σέβεται το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μια βασική παράμετρος του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου είναι η έννοια της κυριαρχίας κατά το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, όπως αυτή ορίζεται από το άρθρο 4 της Συνθήκης της ΕΕ. Η ευρωπαϊκή κυριαρχία δεν αποδέχεται κράτος της ΕΕ να έχει στρατεύματα κατοχής και εγγυήσεις τρίτων. Αυτό είναι αδιανόητο».
Αναφερόμενος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ο κ. Παυλόπουλος τόνισε ότι η Ελλάδα επιδιώκει «την φιλία, την καλή γειτονία με την Τουρκία και βεβαίως στηρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας».
Για να υπάρξει αυτή η προοπτική όμως, όπως ανέφερε, «απαιτείται σεβασμός, και του Διεθνούς Δικαίου και του Ευρωπαϊκού κεκτημένου. Βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι ο σεβασμός της πεμπτουσίας του Διεθνούς Δικαίου σε ό,τι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία καθορίζει τα σύνορα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της ΕΕ. Αν δεν υπάρχει αυτός ο σεβασμός, δεν υπάρχει αντικείμενο φιλίας και καλής γειτονίας».
Στη συνέχεια της ομιλίας του ο ΠτΔ τόνισε ότι «η Συνθήκη της Λωζάνης είναι πληρέστατη και δεν νοείται ούτε τροποποίηση, ούτε αναθεώρηση, ούτε επικαιροποίηση. Ούτε έχει ανάγκη η Συνθήκη της Λωζάνης από ιδιαίτερη ερμηνευτική προσαρμογή γιατί δεν αφήνει κενά στην ερμηνεία και την εφαρμογή της. Η Συνθήκη της Λωζάνης δεν έχει κενά, δεν αφήνει γκρίζες ζώνες. Είναι ξεκάθαρη. Τόσα χρόνια το γνωρίζουμε. Προκύπτει από την διεθνή πρακτική, από τη νομολογία του Δικαστηρίου της Χάγης. Επομένως, η Τουρκία οφείλει να σεβασθεί την Συνθήκη της Λωζάνης. Εφόσον την σεβασθεί, εδώ είμαστε. Και είμαστε ειλικρινά εδώ γιατί το πιστεύουμε εμείς οι Έλληνες: Το συμφέρον της Τουρκίας και του τουρκικού λαού είναι να κοιτάζει προς την Δύση περισσότερο και όχι προς την Ανατολή».
Σε ό,τι αφορά το πλέον επίκαιρο ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κράτους της ΠΓΔΜ ο κ. Παυλόπουλος υπενθύμισε ότι «η επίλυση αυτού του ζητήματος είναι προϋπόθεση και για την ένταξη της γειτονικής αυτής χώρας στο ΝΑΤΟ και βεβαίως για την όποια ευρωπαϊκή της προοπτική».
Και συνέχισε λέγοντας: «Εμείς οι Έλληνες, που δεν έχουμε και καμία βλέψη στην γειτονική μας χώρα, έχουμε κάθε λόγο να ευνοούμε αυτή την προοπτική και στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Αυτό όμως έχει μια προϋπόθεση: Το τι όνομα θα επιλεγεί. Γιατί είναι λάθος να πιστεύουμε ότι, ξέρετε, η σημασία του ονόματος ενός μικρού κράτους δεν δημιουργεί προβλήματα. Είναι λάθος. Από τέτοια μικρά προβλήματα πολλές φορές δημιουργούνται και παρανοήσεις και εστίες κακής γειτονίας. Και μάλιστα σε μια περιοχή όπως τα Βαλκάνια που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη ακόμα και σήμερα. Τι λέμε λοιπόν εμείς οι Έλληνες; Ότι η ονομασία αυτή πρέπει να σέβεται, όπως είναι αυτονόητο, το Διεθνές Δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Άρα πρέπει να είναι μια ονομασία που σέβεται πρώτα απ’ όλα την Ιστορία, δεν παραχαράζει την Ιστορία. Και, δεύτερον, αυτή η ονομασία δεν μπορεί να αποπνέει αλυτρωτικές τάσεις. Τι θα πει αλυτρωτικές τάσεις; Γιατί εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση. Δεν επιτρέπεται δηλαδή η ονομασία αυτή που θα επιλεγεί να αφήνει ανοιχτά ζητήματα ως προς το status quo των συνόρων. Τα σύνορα αυτά είναι και αυτά θα μείνουν. Κανένα όνομα δεν μπορεί να επιλεγεί που θα παρέπεμπε, έστω και εμμέσως, σε αλλαγή των συνόρων. Δεν μπορεί να το δεχτούμε αυτό εμείς οι Έλληνες όχι μόνο λόγω Ελλάδας, αλλά λόγω ΝΑΤΟ και ΕΕ».
Διευκρίνισε παράλληλα ότι «το όνομα που θα επιλεγεί δεν πρέπει μόνο να σέβεται την Ιστορία και τα σύνορα αλλά πρέπει να μην παραπέμπει σε άλλες έννοιες που επίσης αποπνέουν αλυτρωτισμό. Και τέτοιες έννοιες είναι, παραδείγματος χάριν, μεταξύ άλλων αλλά κυρίως, το ζήτημα της γλώσσας και το ζήτημα της εθνότητας. Είναι αδιανόητο λόγω του ονόματος να δημιουργούνται ψευδείς διεκδικήσεις για ζητήματα γλωσσικά και εθνοτικά. Δεν είναι μόνο θέμα σεβασμού της Ιστορίας, αλλά είναι θέμα σεβασμού του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Επομένως, η ΠΓΔΜ πρέπει να κάνει όλες τις αλλαγές στην έννομη τάξη της που είναι απαραίτητες για την επίλυση του ζητήματος του ονόματος υπό τις ως άνω προϋποθέσεις. Αν δεν τις κάνει, αυτή θα είναι αποκλειστικώς υπόλογη για τις αντίστοιχες συνέπειες. Όχι η Ελλάδα».