Είναι ενδιαφέρον, κάνοντας ένα σύντομο πισωγύρισμα στα τελευταία 40 χρόνια της λεγόμενης αντιεξουσιαστικής δράσης, να δούμε τι απέγιναν οι διάφορες οργανώσεις και άτομα που ενεργοποιήθηκαν κατά καιρούς. Το σύνολο των εμπλεκομένων μιλούσε πάντοτε για ΚΙΝΗΜΑ. Ωστόσο, κίνημα ποτέ δεν συγκροτήθηκε. Γκρουπούσκουλα που περνούν και φεύγουν, καθώς φεύγει η νιότη ή τελειώνουν οι σπουδές.
Το σύνολο των εμπλεκομένων μιλούσε για ιδέες, αλλά η μοναδική ιδέα υπήρξε το μίσος και οι επιθέσεις απέναντι στη δημοκρατία. Το σύνολο των εμπλεκομένων μιλούσε για ανατροπή, αλλά οι περισσότεροι στρογγυλοκάθισαν σε καρέκλες του «καθεστώτος».
Ωστόσο, μια ισχνή μειοψηφία παρέμενε και παρέμεινε οριστικά στο ευρύτερο περιβάλλον των οργανώσεων βίας. Ορισμένοι εντάχθηκαν σε τρομοκρατικές ομάδες με δολοφονικές και άλλες ενέργειες, ενώ άλλοι στράφηκαν στο οργανωμένο έγκλημα αναγνωρίζοντας στον εαυτό τους το αρχέτυπο του λήσταρχου Νταβέλη. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι ότι δεκάδες νέοι άνθρωποι εκτίουν βαρύτατες ποινές, με καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή τους, ενώ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία –μέλη των ιστορικών τρομοκρατικών οργανώσεων– διηγούνται τις ιστορίες τους, επιχειρώντας την κοινωνική τους δικαίωση.
Τελικά, το αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο ιστορικό ΑΔΙΕΞΟΔΟ με εποχικές φιγούρες, η δράση των οποίων πολλές φορές κόστισε τη ζωή αθώων ανθρώπων ή την καταστροφή της περιουσίας άφταιγων πολιτών. Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε γιατί ξανά και ξανά ανακυκλώνουμε τη συζήτηση γύρω από τη δράση αυτών των ατόμων ή –το χειρότερο– γιατί ανακυκλώνεται αυτού του είδους η βία και δεν περνάει οριστικά στην ιστορία;
Η απάντηση είναι ότι κάποιοι, λίγοι ή ελάχιστοι, που αυτοχρήζονται καθολικοί κληρονόμοι του «κινήματος», κρατούν το νήμα της συνέχειας για να διατηρούν ισχυρή την ψευδαίσθησή τους αλλά και την ψευδή εικόνα στους δοκιμαζόμενους συντρόφους τους ότι ο αγώνας συνεχίζεται και θα υπάρξει δικαίωση. Εν τω μεταξύ, από γενιά σε γενιά χρησιμοποιούνται ως μοχλοί διάφοροι «επίστρατοι» νέοι, πρόθυμοι για ακτιβισμό, δράση και ανέξοδες καταστροφικές ενέργειες εις βάρος της κοινωνίας. Και λέω ανέξοδες, γιατί ουδείς έχει κληθεί μέχρι σήμερα να καταβάλει έστω ένα ευρώ αποζημίωση για τις ζημιές που έχει προκαλέσει σε δημόσια ή ιδιωτική περιουσία. Η αποζημίωση καταβάλλεται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ας αναλογιστούμε πόση είναι η αξία των νέων ακυρωτικών ηλεκτρονικών συσκευών στους σταθμούς του μετρό, καθώς και η αξία λεωφορείων – τρόλεϊ που πυρπολήθηκαν. Χώρια βέβαια τα δεκάδες καταστήματα ιδιωτών που κάθε τόσο καταστρέφονται.
Η αντιμετώπιση της βίας έχει μόνο μία απάντηση: την πολιτική. Η πολιτική μπορεί άμεσα να σχεδιάσει μέτρα για την αποτελεσματική καταπολέμηση αυτών των συμπεριφορών. Αυτό σημαίνει κατευθύνσεις για δέσμη μέτρων νομοθετικού και επιχειρησιακού χαρακτήρα.
• Οι υπηρεσίες της ΕΛ.ΑΣ. διαθέτουν προσωπικό με επαγγελματική επάρκεια. Ωστόσο, απαιτείται αναδιάταξη των δυνάμεων για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Ο χειρότερος σύμβουλος στις πρακτικές των υπηρεσιών διερεύνησης εγκλημάτων είναι η αποσπασματικότητα, που τελικά γίνεται προχειρότητα! Μόνο με συστηματική δουλειά, έρευνα, ανάλυση και στοιχειοθέτηση μπορούν να επιτευχθούν αποτελέσματα. Αυτό σημαίνει μια αφοσιωμένη ομάδα ικανών ανθρώπων που με στήριξη, εκπαίδευση, διεθνείς συνεργασίες, διαρκή παρακολούθηση και καθοδήγηση, με απόλυτη στρατηγική προσέγγιση και μέθοδο, θα οδηγηθεί σύντομα στην οριστική καταπολέμηση του φαινομένου. Είμαι πεπεισμένος πως μια μικρή ομάδα καλών επαγγελματιών έχει τη δυνατότητα να πετύχει. Το ίδιο απαιτείται να γίνει και με την εξτρεμιστική ακροδεξιά βία, καθώς και τα υπόγεια ρεύματα της λεγόμενης ισλαμικής τρομοκρατίας.
• Η διάδοση της βίας και του μίσους αποτελεί προτεραιότητα για όλη τη δημοκρατική Ευρώπη, με χώρα οδηγό τη Γαλλία, η οποία έχει πληγεί βάναυσα από την τρομοκρατία. Γι αυτό κατέθεσε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή νομοθετική πρόταση που υιοθέτησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η νέα ευρωπαϊκή νομοθεσία θέτει φραγμούς στη διάδοση της βίας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και θέτει προ των ευθυνών τους τις αντίστοιχες εταιρείες (Facebook, Twitter, Google κ.λπ.) να αυτορρυθμίζονται, κατεβάζοντας ακραίες αναρτήσεις που προπαγανδίζουν τη βία, καθώς και διατάξεις ποινικού χαρακτήρα που ασκούνται από τις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές.
• Τέλος, με αφορμή την αναθεώρηση του σωφρονιστικού κώδικα, επείγει η βελτίωση των συνθηκών στα σωφρονιστικά καταστήματα. Το σωφρονιστικό μας σύστημα νοσεί εδώ και πάνω από 20 χρόνια, όταν άρχισε η μαζική συσσώρευση λόγω αλλαγής των συνθηκών στο γειτονικό μας περιβάλλον. Ταυτόχρονα επείγει η θέσπιση διατάξεων που βελτιώνουν την πολιτική σωφρονισμού. Εννοώ ότι πολλά από τα συμβαίνοντα έξω από τις φυλακές σχεδιάζονται και καθοδηγούνται από μέσα. Αυτό είναι άκρως επικίνδυνο φαινόμενο.
Η ασφάλεια, η προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών είναι καθολικό δικαίωμα. Δημοκρατία χωρίς ασφάλεια πολιτών αυτοκαταλύεται ή εκτρέπεται. Συνεπώς η ασφάλεια δεν αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης στο δημοκρατικό τόξο.
Δεν χωρούν σκοπιμότητες και πολιτικά παιγνίδια. Η χώρα έχει μείνει πολύ πίσω και η εγκληματική βία έχει πάει πολύ μπροστά.
Εάν δεν αντιδράσουμε με πολιτικό σχέδιο, με το μυαλό στην πατρίδα και στη δημοκρατία, υπονομεύονται και τα δύο.
* Ο κ. Μ. Χρυσοχοΐδης είναι πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης.